Zakonnik z ukłonami przyjmował słowa każdego z mistrzów, za każdym razem odpowiadając:
- Jestem brat Adolphus, gościu.
Jeśli dziwił się przybyłej, osobliwej kompanii, grzecznie nie dawał tego do zrozumienia.

Elfowi odparł, że z powodów wskazanych przez Zygfryda nikt w mieście nie będzie mógł wydać mu należnej, jako elfowi, licencji czarodzieja.
- Kolegium Światła upadło, to prawda. Po najeździe nieumarłych bronili się zaciekle, ale ustąpili pod masą wrogów. Nie przeżył nikt z kapituły. Skąd to wiem? Z okna mojej celi widać kolegialną wieżę, a nikt tam nie wchodził od tych strasznych wydarzeń poprzedniej jesieni. W wieży ostało wiele własności magów, ale pani McCool kazała wszystkie drzwi i okna zawrzeć, by nie została ona rozkradziona. Zabraliśmy tylko żywność z ich spiżarni.

O nowicjuszu, Hubercie, Adolphus nic nie wiedział.
- Nie przebywał u nas taki. My tworzymy świątynię, bezpieczną przystań każdego pielgrzyma, ostoję tutejszej ludności. Najbliżej seminaria prowadzone są za Lasem Głodu, w klasztorach Morra i Taala. Możemy tam posłać wieści o poszukiwaniach barką, jeśli to może pomóc, Kruganie – zadeklarował.

Zakonnik również zadawał pytania. Orgofa zapytał, kim jest jego brat i czy może mu jakoś pomóc, a Zygfryda o jego macierzyste kolegium oraz dokumenty.
- Musisz się koniecznie zgłosić do pani burmistrz, by odnotowała Twoją obecność, Zygfrydzie. Na pewno znasz prawo, muszą zapisać dla potomnych twe imię i dzień przybycia.