- Witaj bracie - Krugan zwrócił się do człowieka odpowiednio. - Jestem Krugan syn Volgara, z klanu Ullek, w służbie pana naszego Gazula - uznał, iż warto zjednać sobie człowieka, podając mu coś więcej, niż swoje imię.

- Wyruszyłem do waszego miasta z bożego impulsu, po drodze znajdując towarzyszy, którzy pomogli mi cało dotrzeć aż tutaj - rozłożył ręce nie wiadomo czy starając się tym gestem wskazać kompanów stojących za nim, czy może objąć nimi wskazywane miasto.

Odczekał, aż człowiek i elf sami się przedstawią.

- Zawędrowałem aż tutaj za sprawą spotkania pewnego nowicjusza imieniem Hubert, być może znacie go? - zadał potem pierwsze z pytań, pozostawiając resztę na później.

Zakonnik z ukłonami przyjmował słowa każdego z mistrzów, za każdym razem odpowiadając:
- Jestem brat Adolphus, gościu.
Jeśli dziwił się przybyłej, osobliwej kompanii, grzecznie nie dawał tego do zrozumienia.

Elfowi odparł, że z powodów wskazanych przez Zygfryda nikt w mieście nie będzie mógł wydać mu należnej, jako elfowi, licencji czarodzieja.
- Kolegium Światła upadło, to prawda. Po najeździe nieumarłych bronili się zaciekle, ale ustąpili pod masą wrogów. Nie przeżył nikt z kapituły. Skąd to wiem? Z okna mojej celi widać kolegialną wieżę, a nikt tam nie wchodził od tych strasznych wydarzeń poprzedniej jesieni. W wieży ostało wiele własności magów, ale pani McCool kazała wszystkie drzwi i okna zawrzeć, by nie została ona rozkradziona. Zabraliśmy tylko żywność z ich spiżarni.

O nowicjuszu, Hubercie, Adolphus nic nie wiedział.
- Nie przebywał u nas taki. My tworzymy świątynię, bezpieczną przystań każdego pielgrzyma, ostoję tutejszej ludności. Najbliżej seminaria prowadzone są za Lasem Głodu, w klasztorach Morra i Taala. Możemy tam posłać wieści o poszukiwaniach barką, jeśli to może pomóc, Kruganie – zadeklarował.

Zakonnik również zadawał pytania. Orgofa zapytał, kim jest jego brat i czy może mu jakoś pomóc, a Zygfryda o jego macierzyste kolegium oraz dokumenty.
- Musisz się koniecznie zgłosić do pani burmistrz, by odnotowała Twoją obecność, Zygfrydzie. Na pewno znasz prawo, muszą zapisać dla potomnych twe imię i dzień przybycia.

Będę wdzięczny za wysłanie wiadomości - krasnolud podziękował. - Pełna treść objawienia, która mnie tu skierowała brzmi tak

Cytat:

Gdy wzejdzie młode zboże na jałowej ziemi Gdy wojownik złoży pancerz w skrzyni Gdy chromego uleczy łuna złota Wtedy ujawnisz czyja jest zgniła wielka broda

Wytłumaczyłem to sobie tak:
Minęła zima, na polach wschodzi ozimy zasiew.
Panna Róża przysięga, że niejaki von Grossheim ze zgryzoty porzucił tradycje rycerskie.

Czy jedno bądź drugie coś wam może na myśl nasuwa? - khazad drążył wątek, który nurtował go najbardziej.

Szafarz zaproponował wędrowcom skromny nocleg w świątyni.
- Wygód tu może i nie uświadczycie, ale szukających u nas schronienia nie ma obecnie wielu. Fakt, w mieście będzie przez kolejne dni brakowało wolnych łóżek. Jutro rozpoczyna się turniej rycerski, zatem ludzi wszędzie będzie wielu. To, coś Orgofie wziął za wojsko, to poczty przybyłych na zmagania. Rozbijają obozowisko tuż obok pola turniejowego.

Na propozycję pomocy Adolphus uśmiechnął się nieskrywanie.
- Świątynia cieszy się względami Sigmara, mamy ludzi i zasoby, nawet w tych, ciężkich, czasach. Poradzimy sobie bez magii, na pewno – mówił, gestami rąk odżegnując się od pomysłu przyjęcia pomocy.

Cytatom Krugana zakonnik poświęcił krótką chwilę namysłu, ale pokręcił jedynie głową.
- Wzmianka o kimś kulawym jest niejednoznaczna. Nie mamy jednak w mieście szpitala, ani przytułku dla chorych na umyśle. Nasz kaznodzieja jest lepszy w takie zagadki… Pewnie rzekłby, że chodzi jednak o chromę. Wydobywają ją na południe stąd z odkrywek, życiem ryzykując na Nawiedzonych Wzgórzach, ale jak ślepe zapatrzenie górników w zyski połączyć z leczeniem „łuną złotą”? Chyba tylko kometa naszego boga mogłaby takie światło wywołać, tylko jakie wydarzenia zwiastowałaby tym razem?

- Więc mówicie, że dobrze byłoby z kaznodzieją porozmawiać? Gdzie go znajdę? - zapytał Krugan. - A ta kopalnia to daleko od miasta? Jak tam trafić?

Krasnolud nie sądził, aby chodziło o kopalinę. Ale może spotka tam pobratymców, dowie się czegoś o ich lokalnej społeczności.

Uzyskawszy stosowne informacje był gotów aby tymczasem się pożegnać, podziękować z góry za nocleg i udać z Zygfrydem, gdy ten będzie załatwiał formalności. Może przy okazji będzie kogo kolejnego wypytać o interesujące go sprawy. Rozglądanie się po okolicy to i tak w sumie to, co mógł zrobić. Dopóki nie dozna olśnienia jakowego, gdzie konkretnie skierować kroki, mógł równie dobrze snuć się po okolicy z kompanami.

Przed pożegnaniem szafarz wskazał Kruganowi, że kaznodzieja, o którego pytał krasnolud, za dnia przebywa w okolicy świątyni. W czasie turnieju będzie również nawoływał ludzi opodal pola turniejowego.

Wskazał również położenie kopalni barwnika, która zlokalizowana była w pobliżu domu na bagnach, który dobę temu spalili. Kawałek dalej bagna ustępują nizinnym pagórkom, w zboczach których mają pracować górnicy. Dostęp do tego miejsca możliwy jest z traktu prowadzącego do Lichbergu.

Ostatnimi źródłami światła tego dnia były setki świateł: świec w domach, lamp dzierżonych przez podróżnych, ognisk na błoniach nad rzeką, pochodni na wieżach. Wraz z niewyraźnymi w mroku zarysami starych budowli widok był jednocześnie tajemniczy i niosący nadzieję. Okolica była bezpieczna i ludna.

Siedziba miejskiej rady i pani burmistrz była znajdowała się nieopodal, w wąskim, murowanym budynku. Pełniący straż przy frontowych drzwiach osiłek nie czynił wędrowcom problemów przy wejściu do gmachu. W środku szczupły urzędnik poprosił o chwilę cierpliwości w oczekiwaniu na wizytę.
Ściany wnętrz były gołe, nosiły liczne oznaki starości, a w końcu korytarza składowano skrzynie. Na jasnych niegdyś farbach wiele było uszkodzeń, przetarć i śladów pospiesznego sprzątania. Urząd utracił swój pierwotny wygląd, tak jak i zmieniło się jego przeznaczenie w czasach po wojnie.

Wędrowcy zostali przyjęci w niedużym gabinecie. Wdowa McCool siedziała na krześle, obok którego stał chudy mężczyzna w czystym i eleganckim stroju. Przy ścianie po prawej siedział skryba. Wszyscy byli bladzi, ale to panią burmistrz wyróżniała skóra przypominająca papier. Lata odcisnęły na niej swoje piętno – wyglądała słabo, a szacunkowo mogła mieć nawet ponad 60 lat.
Wszyscy troje byli zdumieni, gdy wędrowcy przedstawili siebie i cele swej wizyty w gmachu.

- Mistrzu Zygfrydzie, witam w imieniu całego miasta – odezwała się pani burmistrz, a jej głos był jak stal oręża, chłodny i ostry.

Pytania czarodzieja o Kolegium Światła pozwoliły mu uzyskać potwierdzenie dotąd uzyskanej wiedzy.
- Bronili miasta chyba najdłużej, o czym sigmaryci nie chcą oczywiście słyszeć. Nigdy im nie zapomnimy czasu danego na ucieczkę dla wielu mieszkańców – wyjaśniał dobrze odziany Gregor, rajca z cechu włókienniczego.
- Dlatego czekamy na przedstawicieli Kolegium, by przekazać im ich własność. Póki co, wieża jest pod strażą i zakazem wstępu – dodała burmistrz.
Skryba skrobał piórem po papierze.