| Ból bohatera przenika się w dwóch sferach: życiowych niepowodzeń (porażka miłości, tchórzostwo i ucieczka, nie podjął starań o walkę o odzyskanie szczęścia) oraz duchowego niespełnienia w roli twórcy, poczucia marnotrawienia talentu. Ucieczka w świat muzyki i sztuki miała być lekarstwem na te cierpienie, lecz mimo złagodzenia pewnego bólu wiemy, iż niemożliwym jest wyzbycie się dawnych dokuczliwych wspomnień, bo zawsze odezwą się drażliwym echem. Aksel był zbuntowanym idealistą i po latach nadal płaci za błędy przynależne młodości: pychę, próżność, pochopność, zagubienie. Zazwyczaj dopiero z bagażem doświadczeń, krytycznie spoglądamy na siebie samych z młodości.
Natomiast szukanie sensu życia, miłości i nadziei to uniwersalna ludzka tęsknota. |