Mikel wyglądał po tyradzie burmistrza na lekko zawstydzonego. Dawna nieśmiałość powróciła w postaci rumieńców na twarzy. Mimo wszystko uważał, że burmistrz nie ma racji.

-Może faktycznie brzmi to jak wynoszenie śmieci, ale wydaje mi się, że w tym wypadku tak właśnie jest. To nie jest mieszkaniec miasta który w gniewie czy pijany podniósł rękę na sąsiada. To istota która przez miesiące robiła co w jej mocy, żeby zrównać wasze miasto z ziemią i doprowadzić do śmierci większości ludzi którzy tu żyją. - zacisnął zęby, tłumiąc gniew który ostatnio był nieodłączną częścią jego egzystencji - Nawet w czasie przesłuchania nie wydawała się skruszona. Bawiło ją to wszytsko. Składała łóżkowe propozycje, jakby była tanią dziwką. To nie jest normalna sytuacja. To jest wojna. Utrzymanie jej przy życiu, jak sam zauważyłeś jest niebezpieczne. Zdaje sobie sprawę, że możesz nie chcieć mieć jej życia na sumieniu, więc zaproponowałem, że sam to zrobię. Mimo wszystko to Twoje miasto i życie Twoich ludzi jest zagrożone. - wziął głęboki wdech - Zapytałeś mnie o zdanie i bez ogródek powiedziałem co myślę. Sam kilka dni temu zauważyłeś, że polityka to nie moja bajka. Jestem prostym człowiekiem. Nie mam współczucia dla napastników i morderców. Nie dla tych konkretnych morderców. Nie w czasie wojny. Jeśli uraziło Cię, że szczerze odpowiedziałem na Twoje pytanie to następnym razem powstrzymam się od wyrażania swojej opinii. Tak, czy siak... Dziękuję za informację. Mam kilka miejsc do przeszukania, żeby ratować życie Twoje i twoich ludzi.

Miał już odejść, ale czuł się źle z tym, co właśnie powiedział, mimo przekonania, że ma rację.

-Nie zabiłem jej od razu tylko przez szacunek dla waszych zasad i waszych przekonań. Nie jestem u siebie, żeby móc podejmować takie decyzje. Może brak mi obycia i dobrych manier, ale przynajmniej byłem szczery. Mam nadzieję, że to ma jeszcze jakaś wartość. Przecież mimo wszystko obaj mamy to samo na celu prawda? Chcemy obronić to miasto.