Vincenze poświęcał (w jego mniemaniu) Donacie akurat tyle czasu, by utrzymać zainteresowanie swoją osobą jak i również dać jej do zrozumienia, iż chciałby się w stosownym momencie udać na przechadzkę.

Poza tym próbował dowiedzieć się czegoś od Stephena Glasera i osób, z którymi ten rozmawiał.

Jeżeli tylko mógł, próbował wykorzystać Cordone do zjednania sobie żeńskiej części obsługi balu. Nigdy nie wiadomo, kiedy taka pomoc może okazać się bezcenna by wydobyć się z matni? Nie szczędził też im komplementów.

Gdy jednak zauważył poruszenie i usłyszał podniesione głosy, stanowczo ujął Donatę pod ramię.

Wspominała signorina, że ma tutaj swoje ulubione patio? Chętnie bym je obejrzał? Pójdziemy?

Trzeba było korzystać z okazji, jakie zsyłał Ronaldo. Zresztą, czymże ryzykował? Ot dwoje gości próbuje wymknąć się gdzieś na osobność. Co najwyżej strażnicy ich zawrócą. A jeżeli udałoby się przemknąć, rozejrzy się w sytuacji i zobaczy, cóż robić dalej.

Kiedy tylko pomyślał o Ronaldo, od razu zaczął też szukać jakiejś pułapki w tym błogosławieństwie. Bo o ile bóg nagradzał śmiałych i pomysłowych, o tyle trzeba było dowieść swego sprytu i zastawione przezeń sidła omijać. Panna Barbini może zbyt chętnie się wkomponowała w jego potrzeby, pomyślał. Może na balu jest więcej chętnych na skarby gospodarza. Może Donata udaje jedynie słodką idiotkę, aby wykorzystać go do swoich planów? Oszukać oszusta? Żałował, że nie wpadł na to wcześniej i nie rozpytał wokół o kobietę. Cóż, pozostaje mu jedynie zacząć prowadzić bardziej skomplikowaną grę, na wszelki wypadek...