- Niewiele. Jak to czarodziej, dla otoczenia był jedną wielką tajemnicą. Nie brał udziału w życiu miasta - usłyszał Orgof o Atoriusie na odchodne.

Przed urzędem panowała noc. Świateł w domostwach było już mniej niż przed rozmową u burmistrz. Stojący przed budynkiem Zygfryd poza zwykłymi odgłosami dosłyszał jeszcze nietypowe szuranie za plecami. Gdy się odwrócił ujrzał, że zbliżała się do nich postać szczelnie otulona ciemnym, brudnym płaszczem.

Mijając wędrowców wydał z siebie konspiracyjny szept.
- Znam Huberta i Eryastyra – zawisło w przestrzeni, z której włóczęga szurając, oddalił się w kierunku najciemniejszego kąta rynku.