Carter uśmiechnął się. Gnojki mocno się przeliczyły. Pewnie Caram wysłał na początek bandę jakichś napalonych gówniarzy, bo poszło nad wyraz łatwo. Wprawdzie to Gordon odwalił większość roboty, jednak Jackson był zadowolony, że jedyny sensowny przeciwnik, którym był czarnuch z minigunem, padł od jego kuli. W dodatku były fajerwerki, łeb skurwielowi eksplodował. Morale rosło! Niby w kącie został jeszcze jeden dupek, ale po tym co zobaczył zapewne weźmie nogi za pas i ucieknie do mamusi, dziękując swojej świętej panience za to, że to akurat on został wyznaczony do zakręcenia kranu.

Jackson w pierwszym odruchu chciał pobiec po minuguna, który był jedyną pamiątką po przywódcy pierwszej grupy naganiaczy. Jednak kiedy usłyszał dźwięk nadlatującego śmigłowca od razu zmienił decyzję. Trochę żal było opuszczać tą na prawdę świetną pozycję. Był tu niemal nie do trafienia... dla strzelających z ziemi. Jednak dla strzelca celującego z powietrza leżał jak na patelni. Trzeba było stąd wiać. Najpierw jednak szybki rzut oka czy w okolicy nie zostały jakieś przydatne fanty...

Zaraz za plecami Cartera znajdował się budynek, a w nim okienko piwniczne. Karabin na plecy, szybki sus w pod ścianę i już po chwili "The Wall" siedział ukryty w piwniczce. Zaraz za nim wleciał towarzyszący mu dron z pistoletem automatycznym. Jackson wyjrzał na zewnątrz i zobaczył jak na arenę wpuszczają właśnie czuba z pomarańczowymi włosami, którego widział wczoraj na ostatniej wieczerzy.
- Caram nie ma za grosz poczucia humoru. Jak można był dać mi to pomarańczowe gówno, przecież to broń stworzona specjalnie dla niego - pomyślał - chociaż w sumie to długiego żywota mu nie wróżę...