Leśna polana opodal szlaku do Ille-sur-Tét, 22 sierpnia 2595

Kuoro potrafił sobie wyobrazić jakie męki spotkały parę apokaliptyków. Gdy miał dziesięć wiosen ojciec, któego już wezwały na wieczną uczte duchy przodków, kazał mu patrzeć jak harapowie wymierzali krwawą sprawiedliwość niewolnikowi, który pohańbił czarną kobietę. Niemal każdej nocy straszne krzyki męczonego złoczyńcy i zadawane mu straszne męki nawiedzały go w snach. Widok dwóch trupów przywrócił stare wspomnienia. Wszystko było prawie takie samo, tylko zamiast rytualnego pala na placu przed kwaterami wron rósł wiąz, a zamiast harapów, grupa anabaptyści.

Wronon chyba należał się taki los. Neolibijczyk słyszał o egzotycznej sekcie krymininalistów rozpasanej skrajnym hedonizmem. Nie dziwił się, że zostali tak potraktowani przez bogobojnych orgiastyków, nawet nie mrugnął okiem, ani nie dał się zdradzić najmniejszym gestem, że cokolwiek poruszył go los dwójki bandytów. Ale gdy starzec pokazał mu ciało ozdobione fraktalnym znamieniem, to odruchowo cofnął konia mieląc w ustach afrykańskie przekleństwo, a potem zakrył usta zdobioną afrykańskimi motywami serwetą. Ta kobieta straciła już duszę i należało z nią uczynić, to co zalecali Anubianie: spalić raz na zawsze, nim zatracona w Pleśni ludzka powłoka zniszczy więcej dusz, nawet jeśli byłyby to tylko dusze wron.

- Nie potrafię zrozumieć czemu tych dwóch zbrodzieniów tak broniło tej straconej duszy! Spotkał ich zasłużony los! - splunął w stronę trupów apokaliptyków, a potem na powrót zasłoniwszy usta rzucił w uniesieniu wskazawszy na leperosa, którego widział pierwszy raz w życiu: - Trzeba to spalić czym prędzej, nim pleśń rozejdzie się dalej! Nie do końca wiem kim jesteś panie Gautier, ale przez majestat Trypolisu twoja wiadomość dotrze do odpowiednich uszu w Perpignianie!