Komnata złowieszczego ceremoniału

Olivia nie miała pojęcia, do czego służyło wcześniej pomieszczenie, w którego progu stanęła. Sprawiało wrażenie największego z wszystkich piwnicznych komnat ujrzanych przez czarodziejkę w podziemiach dworku i być może zbudowano je z myślą o schronieniu dla właścicieli na wypadek oblężenia.

Teraz jednak stało się sceną wydarzenia, które budziło wstrząsające wrażenie we wszystkich intruzach prócz Olivii, w niej samej zaś trwogę wymieszaną z fascynacją.

W centrum całkowicie ogołoconego z mebli pomieszczenia znajdowały się trzy kamienne cokoły wysokości łokcia, otoczone kręgami złożonych runicznych znaków wyrysowanych kolorowymi proszkami na ułożonej z bloków kamienia posadzce. Na środkowym z cokołów stał adept Voormann, ubrany w obszyte bursztynowym runami szaty i ściskający w dłoni wielką łaskę z wypolerowanego jesionu. Po jego prawicy stał sztywno wyprostowany i blady jak trup baron Otto von Metterich, po lewicy zaś tkwiła na kolanach przykuta do cokołu łańuchami srebrzystowłosa wiedźma.

Postacie widocznie wstrząśniętego szlachcica oraz pojmanej w dziczy kobiety oplecione były ruchliwymi wstęgami magicznego światła, nienaturalnym blaskiem rozpalającym środek komnaty, lecz pogrążającym w kalejdoskopie zwodniczych cieni jej zakamarki.

Czarodziej recytował jakąś inkantację potęgując ją jednocześnie zaklęciem wielogłosu, przez co wydawać się mogło, że przemawiał przez niego cały chór. Miał przymknięte oczy i drżał w niekontrolowany sposób, kiedy poprzez jego ciało przepływał ogromny strumień magicznej energii.

Znajdował się pośrodku rytualnego wzoru, pomiędzy wiedźmą i baronem. I chociaż wciąż przymykał oczy, natychmiast spostrzegł obecność intruzów. Jego jesionowa laska wystrzeliła w bok dotykając ramienia barona von Mettericha, po czym wskazała szlachcicowi stojących w progu nieproszonych gości.

- Nie macie tutaj wstępu! - krzyknął rozdygotanym głosem baron - Odejdźcie natychmiast! Opuśćcie ten dom, a włos wam z głów nie spadnie! Precz!