Alkowa przy sali jadalnej
23 sierpnia 2595

"Czerwony Młyn" można było zapewne podciągnąć pod miano Nowej Sodomy, przynajmniej jeśli o idzie o wypełnianie niszy jaka istniała w Perpignanie z racji silnych jehammedańskich wpływów, skutkujących w nielicznych burdelach, zamtuzach i "klubach dla dżentelmenów", ale usługi tak zwanego zarządu kamienicy były zarezerwowane dla specjalnie i starannie dobranej klienteli. Rola Jehana w "Młynie" ograniczała się więc w dużej mierze do kadry kierowniczej, mimo że szczerze wyznawał pogląd "żadna praca nie hańbi" i rzadko kiedy (o ile w ogóle) odzywał się w nim wstyd. Komentarz Lefebvre'a więc, czy celowo dwuznaczny czy nie, nie wywarł na nim większego wrażenia i nie uznał za stosowne się doń odnieść. Podobnie jak do podsumowania innych świadczonych usług. Informacje szpiega były - nomen-omen, zero zaskoczenia - dokładne i precyzyjne, więc Jehan ograniczył się jedynie do wieloznacznego uśmiechu.

Uśmiechu, który zdołał jakimś cudem utrzymać, gdy padła propozycja Lefebvre'a i wysokość wynagrodzenia. Baudelaire w duchu podziękował, że akurat nie przełykał niczego, bo bez wątpienia zakrztusiłby się na słowa o tysiącu piękniusich, błyszczących i przyjemnie ciężkich denarów na tydzień. Wanadu czy inszy człowiek interesu zapewne zaraz pouczyłby Jehana, że nigdy nie przyjmuje się pierwszej oferty, ale tak gruby pieniądz piechotą nie chodził i Bordenoir odruchowo kiwnął głową. Nie było co nad tym myśleć. Tysiąc denarów i przyklejenie się do fascynującego szpitalnika z oficjalnych powodów? Czegoż mógł chcieć więcej!

- Suma jest ze wszech miar akceptowalna - Baudelaire oznajmił neutralnym tonem. - Zlecenie z ramienia pałacu jest oczywiście wielkim zaszczytem, aczkolwiek wymagać będzie ode mnie przetasowania mojego grafiku i znalezienia zastępstwa na przyjęte już zlecenia. Wobec czego, jeśli połowa tej kwoty mogłaby zostać wypłacona z góry, na poczet rekompensy moich pracodawców, byłbym niezwykle wdzięczny. Reputacja w moim zawodzie stanowi wszak o "być albo nie być".