Pozostając poza centrum zainteresowań współbiesiadników, Swarny skubiąc co lepsze kąski, zogniskował się do obserwatora, szczególną uwagę poświęcając Pannie Durmont, której efemeryczna poza miała coś z leśnej nimfy, a coś z bogunki rodzącej się z morskiej piany.

Zamieszanie i cięcie kolacji, gładko jak brzytwą po gardle, ni go zmieszały, ni podnieciły, Yago zachował ostrożne wyczekiwanie. Dość było, że niejako narzucił swe towarzystwo Sanglierce, czy może ubzdurał sobie, że powinien chronić bajkową księżniczkę.

Już na dziedzińcu poczuł na plecach dreszcz, pobudzone cebulki włosów stroszyły piórka, źrenice chłonęły więcej światła, a krew znów żywiej krążyła w członkach. I przecież nie skupiał się na warkocie silników motorowych, ani na skrzeku stada mew, które zdawały się próbować przekrzyczeć wydających rozkazy oficerów. Dość było, że ptaki leciały od portu w głąb lądu, a nie przypominał sobie Swarny, żeby kto dzielił w tej godzinie odpadkami. W końcu i tak powrócił uwaga do panny Iranduli i do jej napiętych szczupłych mięśni, do czujnych jasnych małżowin uszu, strzygących na szlachetnej szyi. Znaczyło, że i Sanglierka coś wyczuła, że jednako jak i on nie wiedziała co ją niepokoi. Pollanin poczuł ucisk w spodniach w trzy krótkie kroki znalazł się przy kobiecie. Z wielką delikatnością zamknął w żelaznym kajdanie dłoni ramię.

- Coś się tu szykuje na naszych ślepych oczach, albo oszalałem z namiętności do panny, takie czuję pod brzuchem ciarki. I lepiej by to pierwsze, bo nad drugim nie zapanuję i gotowym za to dać gardła. - szepnął wprost w ucho wykorzystując chwilę, kiedy wścibski kapitan poświęcił uwagę sierżantowi i służbie. Już nieco głośniej dodał - Skąd tu można rzucić okiem na zatokę i port?