Plac Pałacowy, wczesny wieczór 23 sierpnia 2595
Demarqe na widok sierżanta ponownie zmuszony był porzucić towarzystwo damy, ale Mathieu nie mógł się oprzeć wrażeniu, że Sang zrobił to bez wahania, ewidentnie bardziej ulegając instynktowi żołnierza.
- Też tak sądzę, sierżancie - powiedział półgłosem, ostrożnym wzrokiem wodząc wokół siebie w zamiarze spostrzeżenia każdego przypadkowego przechodnia, który mógłby usłyszeć ściszoną konwersację żołnierzy Rezysty - Wyjrzyjcie dyskretnie za poręcz tarasu. Bordenoir wypuścili z portu swoje najlepsze jednostki.
Zachęcony dyskretnym ruchem głowy Demarqe, sierżant Renton uniósł się lekko na palcach, sięgnął wzrokiem tafli morskiej toni i pokiwał ze zrozumieniem głową. Pięć ciężkich kutrów było już zbyt daleko za płycizną, by podoficer mógł rozpoznać szczegóły ich sylwetek, ale Renton często ćwiczył z fauconimi i nie miał wątpliwości, że Demarqe mówił prawdę.
Klan wysłał w stronę otwartego morza swoje najlepsze wojskowe jednostki, oddalające się z pełną prędkością ku horyzontowi.
- Obawiam się, że się dzisiaj nie wyśpimy, sierżancie - oznajmił kapitan, kiedy czarnoskóry olbrzym ponownie stanął u jego boku - Musimy poznać treść komunikatu, który tak poruszył pałac. Urzędnicy regenta będą nas wodzili za nosy, jeśli spytamy wprost, musimy działać niekonwencjonalnie. Udacie się jak najszybciej do
Kashki i spróbujecie pociągnąć za języki dyżurnych radiooperatorów. Dyskretnie, ale zdecydowanie, sierżancie. Chcecie wziąć ze sobą kogoś z komendantury? Kaprala Wildera?