"O kurwa!" Tylko tyle i aż tyle cisnęło się na usta Zamojskiego. Nie spodziewał się tak szybciej reakcji ze strony tych patałchów. Nie spodziewał się, że mogą mieć na tyle odwagi, aby tak szybko zaatakować. Oczywiście nie był to atak uczciwy, bo jakże inaczej. Karol domyśladomyślał się, że gdyby nie słowa Jaworskiego to Sikora za nic by się nie ruszył. Tacy już byli. Jak kundelki przy dużym psie. Gdy nie mają ochrony i bez znaku nie zaatakują.

Łysa pała jednak wymierzyła idealnie. Cios w środek twarzy, aż farba poszła nosem. Pierwsze chwile zamroczyły chłopaka. Nie był to jednak pierwszy, nie drugi, cios przyjęty w jego życiu. Organizm był przyzwyczajony do bójek i do obrywania, a więc i szybko potrafił się pozbierać. Tym bardziej, że dupskiem Zamojski wpadł w zimne błoto, które orzeźwiło go.

Dokładnie w tamtym momencie chyba jeszcze nie zdawał sobie z tego sprawy, że Nowy dał drapaka. Jego mózg po ciosie nie pozwolił na przerobienie tak wielu informacji na raz, a obecnie przestawił się na tryb bojowo-obronny, a więc na tym najbardziej się skupił.

Gdy oczy doszły już do siebie zobaczył jak Borkowski wraz z Jaworskim pędzą na siebie. Do Karola w tym momencie dotarły zaledwie dwie informacje: pierwsza - nie trać czasu, druga zrób wjazd Sikorze póki trzeci jeszcze leży. Szybko podniósł się, ale nie całkiem. Nie miał na to czasu, Sikora, mógł go zaatakować nim by wstał. Chcąc zaskoczyć przeciwnika rzucił mu się na nogi, aby sprowadzić go do parteru, jednocześnie krzycząc.

- Bijesz jak moja siostra! - A z ust wyleciał mu strumień krwi na ziemię oraz białą koszulę. Tego już na pewno się nie dopierze. Nie uratuje. Matka nie będzie zadowolona.