| -Piękna nie każde złoto, co się świeci. To, co najpiękniejsze jest niewidoczne dla oczu, i tylko sercem możemy to odkryć. Widziałem wiele piennych kobiet, ale jedynie w Tobie widzę tę niewinność…-tu bard się zawahał-…którą obdarzona była moja matka. Jesteś wrażliwa. To najpiękniejszy dar, jaki mogłaś otrzymać w czasach, kiedy los drugiego człowieka jest tak niewiele wart. Widzisz bije od Ciebie wewnętrzne światło, które tylko dostrzec mogą takie osoby jak ja-posiadające domieszkę krwi elfów. Nie wiem, czy kiedykolwiek to zrozumiesz, ale postaram się, byś mi uwierzyła.
Peredhil złapał ponownie Adrilę za rękę. Wśród tego wielkiego tłumu ludzi, wyglądali jak para zakochanych, których wiele mija się na ulicy. Byli bezpieczni…
Musieli się jednak spieszyć. Półelf wiedział, że czeka na nich Mallun i jeśli chcą uniknąć wykrycia przez szpiegów króla, muszą działać szybko. W głębi duszy miał nadzieję, że jak tylko uwolnią Falo będzie mógł zabrać towarzyszkę do Sumny – miasta, które uwarzał za swój dom.
Po pewnym czasie doszli do domu, którego szukali. Bard zapukał w drzwi. Czekając na odpowiedź, spojrzał na Adrilę.
-Kiedy zginęła twoja rodzina…wiesz…znaczy się…Ty musiałaś przeżyć, by móc znów kochać i być kochaną…
__________________
Wyjechałem na dłużej! Nie mam dojścia do kompa! Help!
MG niech poprowadzą lub uśmiercą moją postać wg. uznania! Graczy przepraszam i proszę o wyrozumiałość!
|