Miejsce: Nordland; okolice Neues Emskrank; okolice jaskini odmieńców
Czas: 2519.06.33; bzt; południe
Warunki: - ; na zewnątrz: jasno, łag.wiatr, pogodnie, nieprzyjemnie
Joachim
- To już niedaleko. Już całkiem blisko. - Lilly wydawała się cieszyć na myśl, że znów zobaczy swój dom w jakim się wychowała. Czyli jaskinię ukrytą w leśnej głuszy niedaleko rzeki Salt. Tak jak mówiła wczoraj gdy tylko dotarli do wioski Heilidorf którą ominęli lasem to już mogła wejść w rolę przewodnika. Bo te tereny już znała. Im bliżej do jaskini tym czuła się pewniej i była radośniejsza. Noc spędzili w jaskini. Mimo rozpalenia ogniska to jednak nie było tam zbyt przyjemnie. Wilgotno, nie było cugu więc dym wisiał smętnie nad ogniskiem drapiąc gardła i szczypiąc w spojówki. Ale bez ognia było ciemno i chłodno. Do tego było tu sporo wody. Kapała skądeś z góry i na dole była cienka jej warstwa. Czasem nawet kałuża głęboka do kostki. Więc mimo derek, koców i posłań nie było to przyjemne miejsce do nocowania. Rano bez żalu je opuścili. Rano z kolei była mgła, że nie było nic widać w obrebie pół setki kroków. Nie przeszkadzało to w marszu ale już mocno utrudniało nawigację. Na szczęście Gnak i jego grupka radzili sobie pomimo mgły. Przeprowadzili ich do wokół wioski i już ją mieli za plecami gdy mgła zaczęła rzednąć. Wtedy też Lilly zaczęła rozpoznawać znajomą okolicę i przejęła rolę przewodniczki.
Zaś wieczór w ciemnej i mokrej jaskini dało się wykorzystać na rozmowę. Podobnie zresztą jak marsz kolejnego dnia. W końcu przez wiele dzwonów szli obok siebie a sytuacja nie wydawała się jakoś niebezpieczna, że trzeba by zachować ciszę. Tylko wcześniej, wokół woski jak ją mijali Gnak dał znać, że lepiej być cicho bo psy albo wieśniacy co coś by szukali w lesie mogliby ich usłyszeć nawet jak we mgle by ich nie dostrzegli. Przed i po jednak już można było rozmawiać swobodnie.
- To ciekawe, ale Gnak mówi, że między nimi krąży legenda, że już kiedyś były kobiety z miasta co się z nimi pokładały. Ale dawno. Jego jeszcze nie było na świecie. I to było przy kręgu wielkich głazów. To faktycznie niezbyt daleko od miasta. Tylko od zachodniej strony to nam z jaskini nie po drodze. Ale Opal czasem tam wędruje aby odprawić jakieś rytuały. No i legenda mówi, że kobiety z miasta, wyznawczynie Snarla, przychodziły do tych głazów spółkować z kopytnymi. Ale chyba nie z Gnakiem ani jego plemieniem tylko z prawdziwymi gorami. Chyba trochę im zazdroszczą. I teraz mieli mnóstwo radości, że też mogli spółkować z kobietami z miasta. - Lilly podzieliła się z towarzyszami z miasta co się dowiedziała podczas rozmów z liderem stadka prawie ludzkich rogaczy. To wywołało zainteresowanie Onyx i Burgund.
- To nie byłyśmy pierwsze? Oojeejjj… Jaka szkoda. A myślałam, że będziemy oryginalne i będziemy wyznaczać nowe szlaki wyuzdania i perwersji ku czci naszego patrona… - Burgund westchnęła tetralnie jakby te wieści łamały jej serce. Chociaż wydawała się raczej zaciekawiona i rozbawiona tymi wieściami.
Wczoraj zaś jak Lilly przetłumaczyła słowa magistra zwierzoludziom to bez tłumaczenia było widać, że bardzo im to przypadło do gustu. Kiwali prawie ludzkimi głowami z niewielkimi różkami, śmiali się i pokrzykiwali groźnie jakby chcieli rzucić wyzwanie komuś kto chciałby zagrozić takiej wizji. No i byli ciekawi tej Mergi. Zwłaszcza jak Lilly podkreśliła jakie ona ma wielkie i wspaniałe rogi w których ona sama była wręcz zakochana bo budziły podziw, respekt no i dla kopytnych były oznaką łaski Mrocznych Potęg.
A o stosunkach lokalnych to już rozmawiali w jaskini. Bo to było nieco do opowiadania. Wedle Lilly to Gnak mówił coś w stylu, że każde plemię ma swój rewir. Im większe i silniejsze stado tym ma większy i lepszy rewir. Brzmiało to trochę jak podział terenu między drapieżnikami czy choćby miejskimi gangami. Najczęściej każde plemię trzymało się swojego rewiru. A gdy ktoś go naruszył to była walka. Chyba, żeby się szybko uwinąć, zabrać coś, upolować, zniszczyć i zwiać. Tylko jak to ktoś silny to trzeba było spodziewać się odwetu. Dlatego Gnak i jego wódz starali się tego unikać o ile ich głód czy podobna motywacja nie przyszpilił. Oprócz tego były tereny niczyje. W większości lasy i bagna, fragmentami jakiś trakt czy wioski. Zwierzoludzie nienawidzili wiosek i traktowali je jak wrzód i ciało obce na ich terenie. Wydawało się, że gdyby mogli to by każdą spalili, wyrżnęli mieszkańców, ewentualnie uczynili z nich swoich niewolników a spalone budynki zaorali swoimi kopytami. Zresztą na mniejszą skalę ciągle to robili tylko na pojedynczych myśliwych, traperów czy osamotnione chaty w lesie.
No i każde plemię miało jakieś swoje wyjątkowe miejsce. Plemię do jakiego należała stado Gnaka, Grabieżcy z Doliny, miało swoją wielką jaskinię i uważało ją za swój dom i święte miejsce. No i do tej pory mieli ten płodny zakątek nad starorzeczem wielkiej rzeki ale gdy Soria zabrała święty ołtarz to podejrzewali, że straci on swoją moc. Jednak widząc jej potęgę i błogosławieństwo Wielkich Sióstr nie ośmielili się kwestionować jej decyzji wyczuwając, że jest namaszczona przez jedną z Mrocznych Potęg.
- On chyba uważa, że powinniśmy coś im dać w zamian. Za ten ołtarz. Coś związanego z płodnością. A w ogóle to chyba trzeba by porozmawiać z ich wodzem. Bo oni teraz jak już sobie pójdą to wrócą do swoich i im wszystko opowiedzą. Tylko nie jestem pewna czy bym umiała potem znaleźć tą dolinę. Wydaje mi się, że tak. Ale nigdy tam nie byłam. To ich teren, dla nas tam chodzić to zbyt niebezpieczne. Na nas też polują, głównie na myśliwych co sami się wypuszczą za daleko. - Lilly zwróciła uwagę, że Gnak chyba żywi pewne wątpliwości chociaż przy i do Sorii nie ośmielił się ich wypowiedzieć. To teraz w rozmowie z Lilly czuł się pewniej. Ona zaś nie była pewna czy jak się niedługo rozstaną to zdoła bezproblemowo trafić do ich doliny gdyby była potrzeba ponownego spotkania. Raczej tak ale, że nigdy tam nie była to nie do końca była tego taka pewna.
Zaś ze świętych miejsc plemię Kwasopluja mieli Skalny Ząb. Tam Lilly też nie była z tego samego powodu - to było serce plemienia gorów więc mogła tam trafić tylko jako zdobycz lub niewolnica. A żadna z tych opcji jej się nie uśmiechała. Ale słyszała opowieści o tym miejscu. To miała być jakaś samotna skała wystająca ponad okalające ją drzewa. I na niej Kwasopluj i jego poprzednicy mieli odprawiać święte obrzędy.
A Krwiożercy mieli swój Krwawy Głaz. Wielki, skalny menhir stojący tam od niepamiętnych czasów. I będący świadkiem niezliczonych krwawych pojedynków i ofiar. Ponoć był obsypany licznymi czaszkami i trofeami. Właśnie dlatego jak ktoś spoza ich plemienia tam trafiał to raczej nie wracał aby o tym opowiedzieć. Ale jakieś legendy i opowieści o tym miejscu krążyły.
Za najpoteżniejszą siłę w okolicy Gnak uważał Rogate Olbrzymy. I wedle jego opisu były one wielkie. Ze dwa razy wyższe od gorów, nawet Krwiożercy wydawały się przy nich drobnymi, słabowitymi koźlęciami. Kiedyś Gnak z ukrycia widział jak jeden z nich bez trudu przewalił wyładowany sianem wóz ludzi. Ale na szczęście te dwunożne rogate bestie były bardziej na południu i nie zapuszczały się tu zbyt często.
Chociaż z razgorami też nie było żartów. Takie gory tak zdziczałe i zniekształcone, że biegały na czworakach i już nie mogły się wyprostować. Albo nie chciały. Przypominały wielkie dziki, jak się rozpędziły to tratowały wszystko i wszystkich na swojej drodze. Tak rozpędzona masa kłów i mięśni wydawała się nie do zatrzymania.
No albo centigory. Co za banda pijaków! Tylko jak wyczuły gdzieś wino to nie mogły się powstrzymać aby nie wytrąbić wszystkiego od razu. Dlatego najczęściej były albo wstawione, albo na kacu, albo w jakimś szalonym amoku. Albo odsypiały to wszystko. Ale one miały teren bardziej na południe, tam były wzgórza i mniej lasów. Bo lubiły sobie pobiegać. Ponoć czasem robiły rajdy na elfie tereny. A przynajmniej tak się przechwalały.
- Niezła menażeria. Dobrze, że nie łazimy tu sami. I, że nie wszystkie te poczwary są tuż za rogiem. - parsknęła Onyx gdy tak szli i słuchali słów Lilly która z kolei tłumaczyła chrapliwy, głos półkozła.
Zaś tymi polowaniami ludzi się za bardzo Gnak zdawał się nie przejmować. Po pierwsze polowali bliżej miasta i chociaż przeczesywali las to nie aż tak aby podejść w pobliże ich doliny. A dwa to nawet gdyby miał się znaleźć w obrębie takiej obławy to wierzył, że i tak by im się wymknął. Nawet był skłonny zaryzykować walkę podjazdową z nimi. Piechurów się nie obawiał. Każdy kopytny mógł umknąć każdemu ludzkiemu piechurowi. Konni zaś trafiali się rzadko, zwykle byli groźni w bezpośrednim starciu, zwłaszcza ci pancerni rycerze. Ale ci trzymali się za pierwszą linią. Nie było to dziwne bo z konia kiepsko się tropiło. Do tego kopytni wedle słów lidera stada z jakim maszerowali byli mistrzami pułapek i zasadzek to mogli się pokusić o takie kąsanie piechurów którzy dla nich byli tylko ruchomymi celami. No więc najgorszym wyzwaniem były psy myśliwskie. Te mogły ich doścignąć, trudno je było przechytrzyć i się przed nimi ukryć a i walczyły zażarcie. Co prawda jeden na jednego to Gnak raczej nie stawiałby na psa no ale taki mógł zranić kopytnego. A ranny już nie musiał mieć takich przewag nawet nad piechurami.
Zaś ataki na trakcie były dziecinnie łatwe. Dobrze zorganizowana zasadzka mogła załatwić każdy powóz, wóz, konnego posłańca czy grupkę pieszych. Dopiero jak się trafiło parę wozów z mocną obstawą to odpuszczali. No chyba, że byli całym stadem i szykowali się na grubego zwierza. To mogli się pokusić nawet o taki zuchwały atak. Ogólnie można było odnieść wrażenie, że póki akcja dzieje się w lesie to Gnak czuł sie całkiem mocny i pewnie. O ile miał swobodę manewru co do celu i taktyki.
Tak ich odprowadził prawie pod jaskinię odmieńców. Bo jak mówiła Lilly między nimi a jej plemieniem nie zawsze się układało pokojowo. To i nie chciał narażać ani siebie i swojego stada ani swoich gości. Zresztą Lilly też mówiła, że to całkiem blisko do jaskini. I faktycznie mogłoby wyjść nieco niezręcznie gdyby pojawili się w otoczeniu ungorów z jakimi tak często mieli na pieńku.
- Mówi, że rozstajemy się w przyjaźni i nie musimy się obawiać ponownego spotkania z nim i jego stadem. Ale aby reszta Grabieżców też was mogła rozpoznać to weźcie to jako znak rozpoznawczy. - odmieniec o liliowych włosach przetłumaczyła pożegnalne słowa lidera stada. I wtedy oni podali swoim gościom naszyjniki. Takie prymitywne, na rzemykach z kościanymi, kamiennymi ozdobami lub piórami. Wyglądały dość prymitywnie. Pomijając dziki wygląd tych kopytnych barbarzyńców to pożegnanie było całkiem ciepłe i ludzkie. Lilly rozbawiło jak Genda wręczyła swój wisiorek Onyx i coś przy tym powiedziała.
- Mówi, że teraz możesz nosić ten wisiorek jako jej samica i błogosławi twoje łono abyś urodziła zdrowe kożlątko. - powiedziała Lilly starając się ograniczyć do zasznurowania ust aby się nie roześmiać. Hedonistka o płomiennych włosach otworzyła usta w niemym “ach!” i chyba niezbyt wiedziała co na to powiedzieć. W końcu uśmiechnęła się, objęła ungorkę i nawet się pocałowały na pożegnanie. A potem grupka się rozdzieliła. Gnak zabrał swoje stado i zanurzył się w leśne ostępy. Zaś Lilly ruszyła w przeciwną prowadząc swoich towarzyszy w kierunku swojego jaskiniowego domu. Właśnie machnęła wesoło dłonia odwracając się do nich na chwilę i wskazując gdzieś przed siebie jakby ta jaskinia już miała być zaraz za następnymi drzewami.
- Co tu robisz? Kogo tu przyprowadziłaś? - wyharczał jakiś męski głos. I zza drzewa wyszedł… No wilkołak. Tak przynajmniej zwykle wyobrażano sobie wilkołaki. Cały pokryty sierścią, na dwóch nogach zakończonych wilczymi pazurami. Chwytne łapy, też pokryte futrem też miały pazury ale ściskały włócznie. Na biodrach stwór miał przepaskę z jakichś skór. Na piersi widać było jakieś prymitywne talizmany z kłów i pazurów. I tylko głowa trochę psuła efekt wilkołaka. Bo bardziej pasowała do jakiegoś wielkiego, ogara niż wilka. Póki stwór nie wychylił się zza drzewa w ogóle nie było go widać ani słychać. Więc pomimo masywnej sylwetki musiał być też zwinny. I nakwyraźniej znał się z Lilly.
- Oh! Hetzen! Cześć. Wróciłam. A to są moim przyjaciele. Chciałam ich zaprosić do nas. Do mojej chaty. - Lilly musiała być całkiem zaskoczona tym spotkaniem. Zresztą dziewczyny też. Przy nim każdy z nich wydawał się drobny i cherlawy. Nawet Gnak przy nim prezentowałby się mikro.
- Wróciłaś? Z przyjaciółmi? Po tym jak zwiałaś jak ostatnia złodziejka? Za taką zdradę powinno ci się urwać łeb. - warknął wilkołak mało przyjaznym i pełnym pogardy głosem.
- Ale… Ale pomogłam wam. Przystałam do Starszego z miasta. To są jego towarzysze. I nasi przyjaciele. Pomagaliśmy wam z jedzeniem na przednówku. Strupas do was jeździł. A ja pomagałam znaleźć kryjówki do przerzutu. - przypomniała mu Lilly ale wyraźnie straciła rezon. Dało się wyczuć, że obawia się tego umięśnionego wielkoluda.
- Kto to jest? - zapytała cicho Burgund.
- To Hetzen. Nasz najlepszy wojownik i myśliwy. - odparła cicho liliowa mutantka ale pomysły na dalsze negocjacje z tym groźnym wojownikiem widocznie jej się skończyły. Tamten obserwował ich uważnie spod swoich kaprawych ślepi jakby zastanawiał sie czy już zaatakować czy zrobić coś innego.
Miejsce: Nordland; okolice Neues Emskrank; pd-wsch od miasta
Czas: 2519.06.33; bzt; południe
Warunki: - ; na zewnątrz: jasno, łag.wiatr, pogodnie, nieprzyjemnie
Otto
- To idziesz z nami? Świetnie! Cudownie! Witaj w naszej robaczywej kompanii! To nie ma na co czekać, jutro jak nie będzie oberwania chmury to ruszamy! Niech nasza Loszka zaprowadzi nas do cudownie dojrzałych trufli naszego Papcia! - Sigismundus nie ukrywał wczoraj, że bardzo rad jest, że Jednooko chociaż większość wieczoru spędził z Mergą i Starszym albo Sorią to jednak ostatecznie zdecydował się na dołączenie do poszukiwań na jakich tak zależało aptekarzowi. Umówili się na jutro rano w jego aptece. Bo każdy wiedział gdzie to jest no i było blisko południowej bramy przez jaką by wychodzili z miasta. A te “jutro rano” to było dzisiaj.
Skoro Otto chciał wyruszyć poza miasto, i to możliwe, że na kilka dni dobrze było aby jakoś to zgłosił w hospicjum. W końcu większość dnia spędzał właśnie tam. Wśród tych wszystkich uznanych za zbyt obłożnie chorych lub szalonych aby ich trzymać gdzie indziej.
Dziś ranek był mglisty. Tak, że było widać na dwa, może trzy domy dookoła. Ale nie był to porblem jak się wiedziało gdzie iść. Na miejscu, w aptece Otto zastał już i gospodarza i Strupasa. Przygotowywali oni Loszkę do drogi. Trochę się kłócili czy już jej zakładać smycz i obrożę czy jeszcze nie. Mimo wszystko raczej nie puszczali jej nigdzie samopas i zawsze któryś był w pobliżu. A najchętniej w ogóle nie wypuszczali jej z piwnicy. Więc trochę było ryzyko puścić ją wolno nawet jakby szła między nimi. Z drugiej storny prowadzenie kogoś przez miasto na smyczy rzucało się mocno w oczy. Dlatego ostatecznie przeważyło zdanie aptekarza aby zaryzykować i jednak tego nie zakładać. Najwyżej po tym jak wyjdą z miasta to tam puściej i mniej ludzi. A jak Loszka ich będzie prowadzić jak podczas pierwszej próby to pewnie i tak szybko wejdą w las. A tam już w ogóle powinno być mało przypadkowych gapiów. A jak już byli we czwórkę to aptekarz nie oparł się pokusie aby nie pochwalić się wynikami swoich badań.
- O widzisz? Jakie piękne maleństwa? - powiedział odchylając koszulę Loszki i wskazał zaczerwienione i pokryte krostami miejsce. Po chwili te krosty zaczęły się ruszać i tam i tu widać było małe, końcówki czerwi.
- Dużo mnie to wysiłku i pracy kosztowało. Myślałem, że to będzie prostsze. Przecież na byle padlinie pełno się tego lęgnie! I dopiero niedawno zrozumiałem. Chodzi o padlinę. Nie chcą się lęgnąć na żywym mięsie. Szkoda. Zobacz jak ich mało i takie małe rosną. Mniejsze niż te zwykłe z padliny. No a Loszki nie zabiję aby mieć padlinę. Jest zbyt cenna. Muszę to jakoś dopracować. Aby się mogły śmiało lęgnąć na żywych. To by było coś! Pomyśl Otto! - niespodziewanie objął młodzieńca po ojcowsku i wskazał mu ręką gdzieś pod sufit jakby tam dostrzegał jakąś piękną wizję.
- Całe chmary much! Wypuszczone na miasto! Opadają na żywych i wbijają swoje żądełka z błogosławieństwem Ojczulka! I ono się będzie pięknie rozwijać w ich ciałach a potem przeniesie się na pozostałych! - Sigismundus mówił jak natchniony kapłan albo mówca. Strupas aż się zachłysnął z radości i zaczął chrząkać albo się śmiać na samą myśl o realizacji takiej wizji. Ale niespodziewanie entuzjazm aptekarza oklapł.
- No tylko… Że te zwykłe larwy i muchy są bezużyteczne. Prawie. Nie chcą żerować na żywych. Nawet jak ich uzbieram całą chmarę i wypuszczę to niewiele zrobią żywym… - przyznał markotnie puszczając Otto i wskazując zniechęcony na te ledwo parę larw jakie ruszały się tuż pod skórą Loszki. Z tego co wiedział młodzieniec to muchy faktycznie uwielbiały padlinę, zepsute mięso, odchody ale tak do żywych to niekoniecznie. Zwłaszcza takich żwawych co by się od nich odganiali bo tak pewnie by robili mieszkańcy miasta.
- A ja mam ambicję Otto. Ja bym chciał mieć swoją własną plagę. Wyhodowaną i rozprzestrzenioną przeze mnie. Sam pomyśl jak to dumnie brzmi: “Plaga Sigismundusa”, “Zaraza z Neus Emskrank”, “Pomór Nordlandu”! Ah piękne plany! Ale jeszcze czeka mnie daleka droga. Jak choćby potrzeba wyhodowania takich małych śliczności co by miały ochotę zagnieździć się w żywych, jędrnych, gorących ciałach. A nie tylko w padlinie. - aptekarz znów urósł w oczach jak podzielił się swoimi wspaniałymi wizjami i planami. I znów opadł gdy wskazał na mierność dotychczasowych wysiłków.
- No ale jest Oster i jej dziedzictwo! Tam na pewno musi coś być! Widziałeś wczoraj co przywiozły sobie te ladacznice? No mnie nie kręcą takie rzeczy ale powiem ci, że ten monument wyglądał… No w sam raz do ich patrona. A ta Soria jakos za bardzo dumnie i władczo mi nie wyglądała. Taka tam dziewka z ulicy. No ale podobno Joachim z nimi był to mam nadzieję, że chociaż on jest rozsądny i nie tak całkiem podatny na ich wpływy. Oby wrócił i zweryfikował to wszystko. Ale nie będziemy na niego czekać! Przed nami czekają gdzieś tam dary od Oster! Musimy je tylko odnaleźć i zgarnąć dla siebie! A potem plagi i zarazy spadną na to przeklęte miasto! - Sigismundus znów na przemian przejawiał egzaltację, smutek, powątpiewanie i znów radość gdy mówił o swoich nadziejach jakie ma względem darów od Czterech Sióstr. Chociaż sam nie wydawał się zbytnio sprzyjać Sorii i jej kultystkom to jednak sam alabastrowy momument dał mu wiarę, że te dary są czymś namacalnym i w zasięgu ręki. Dlatego nie chciał już zwlekać i wyruszyć jak najprędzej. Wtedy usłyszeli stukanie umówionym sygnałem do drzwi. Gospodarz dał znak garbusowi i ten podszedł do drzwi i otworzył. Po chwili wszedł do środka Vasilij.
- No to jesteśmy. Chłopaki czekają na zewnątrz. - herszt przemytników wskazał kciukiem na drzwi wejściowe. Bo jak się okazało Sigismundus zwerbował go i jego bandę jako eskortę na tą wyprawę. Pół tuzina rozbójników i banitów powinno zapewnić im bezpieczeństwo a jednocześnie nadal byli dość małą liczebnie grupą. Razem była ich dziesiątka.
- To cudownie! Więc wyjdźcie na zewnątrz a ja tu wszystko zamknę! - ucieszył się grubas i po przyjacielsku wyprosił wszystkich na ulicę. Sam jeszcze musiał wszystko pozamykać skoro szykowała się wyprawa w teren pewnie na kilka dni. I odczekali na niego a potem cała grupa ruszyła ulicami miasta. Mgła wciąż nie rzedniała ale to im na razie nie przeszkadzało. Sigismundus poprosił Vasilija aby jego ludzie byli przed i za nimi głównie z myślą o Loszce gdyby ta chciała uciekać czy co. Ta jednak szła spokojnie nie odzywając się ani słowem. Rozglądała się czasem ale bez przesady. Tak doszli do południowej bramy i wyszli na zewnątrz bez żadnych kłopotów. Odeszli kawałek wschodnim traktem i jak już nie było widać murów miasta to aptekarz zatrzymał się, założył Loszce na szyję oborżę, podpiął smycz a potem zagaił do niej przyjaźnie.
- No! Dobra Loszka, dobra! Szukaj! Szukaj, szukaj! Prowadź nas do domu! Zaprowadź do skarbu! Idź! Idź za zgnilizną! Doprowadź tatusia do skarbu z pięknymi, dorodnymi larwami! Co do cholery wreszcie będą żerować na żywych! - mówił do niej tak jak mówi się do małego dziecka albo psa. Gdy to nie rozumie w pełni słów dorosłych. Ale chyba podziałało. Kobieta z początku patrzyła na niego poważnie i uważnie. Potem wyczuwając przyjazny ton i uśmiech zaczęła się uśmiechać z początku nieśmiało. Ale jak to trwało to szerzej i szerzej. Kiwanie głowy też się wzmagało i w końcu rozejrzała się dookoła. I bez namysłu ruszyła przed siebie. Trzymający smycz ojczulek za nią. No a reszta za nimi.
Szli z początku traktem na wschód ale dość szybko zeszli w las. Mgła w końcu zrzedła i całkiem zeszła. Poranek przeszedł w przedpołudnie a w środku dnia byli już głęboko w trzewiach lasu. W końcu w południe wszyscy byli gotowi na odpoczynek. Tylko Loszka chyba była gotowa nadal przeć naprzód ale na razie Sigismundus przywiązał jej smycz do gałęzi aby nie uciekła. A sam razem z resztą zaczął przygotowywać obóz i ognisko.
- Nie mam pojęcia gdzie jesteśmy. Znaczy gdzieś na południowy wschód od miasta. Na wschód od rzeki. Ale poza tym to kompletna dzicz. - Vasilij zostawił zbieranie drewna na ognisko pozostałym ze swojej bandy a sam pozwolił sobie na pogawędkę.
- Merga mówiła coś o jakiejś jaskini z wodą. Więc to chyba gdzieś na wybrzeżu. Daleko stąd do wybrzeża? - zagaił herszta przemytników. Ale ten wzruszył ramionami. Może pół dnia, może dzień albo dwa. Zależy gdzie byli w tej chwili. Trudno było mu to oszacować jak wokół były same drzewa i reszta bezimiennego lasu bez żadnych punktów charakterystycznych.