| - Właśnie musiałam... kiedy szliśmy czułam się szczęśliwa, wiem że nie powinnam ale... a teraz znowu mi uświadomiłeś, że ja zaczynam zachowywać się tak jakby nic się nie stało, a na to jeszcze za wcześnie - po tych słowach Adrila zapukała ponownie do drzwi, a bard zaklął w duszy przeklinając to co powiedział.
-Przepraszam za te słowa. Nie chciałem Cię urazić. Pragnę tylko przekazać Ci trochę tego ciepła, jakie Ty wlewasz w moją duszę. Myślę, że nigdy o nich nie zapomnisz, i oni zawsze będą w Tobie żyli; w tym, czego Cię nauczyli, co Ci przekazali. A kiedyś może Ty przekażesz to swoim dzieciom, tak że Twoi bliscy, tak jak trwają w Tobie, będą trwać w nich…
Bard zamilkł. W jednej chwili poczuł, że spacer który przed chwilą odbyli, okazuje się snem i snem może już na zawsze pozostać. Z wypowiedzi Adrili wiało lodem, którego Półelf nie potrafił stopić. Jej zmarła rodzina była jak mgła, przez którą kobieta nie widziała świecącego słońca…
__________________
Wyjechałem na dłużej! Nie mam dojścia do kompa! Help!
MG niech poprowadzą lub uśmiercą moją postać wg. uznania! Graczy przepraszam i proszę o wyrozumiałość!
|