Rano Otto wysłał pisemną wiadomość do naczelnego lekarza hospicjum.
Przekazał w nim, że udaje się razem z Aptekarzem Sigismundusem poza miasto nawet na kilka dni. Znaleźli informacje o roślinie kojącej nerwy i uspokajającej ducha, której używają ponoć elfy. Mają nadzieję odnaleźć lokalną odmianę rośliny i sprawdzić jej działanie na pacjentach. To może zaoszczędzić hospicjum trochę grosza.

Otto miał nadzieję, że to wystarczy, aby naczelnik dał mnichowi spokój, szczególnie jeżeli znajdą jakieś uspokajające ziele.

***

Mnich delikatnie skrzywił się na widok małych czerwi.
- Wybacz, nie mam urazu do twojego kunsztu, ale według mnie dzieło wielbiące Ojczulka nie powinno mieć w sobie… trudu. Te maleństwa nie powinny się męczyć kiedy przychodzą na świat, ale rozumiem, że to dopiero pierwsze kroki. - wsłuchał się ambitne zawołania aptekarza i nie powstrzymał się przed drobnym westchnieniem zachwytu - "Pomór Nordlandu" brzmi dobrze… chociaż, co powiesz na "Wspomnienie Oster"? Taki dar w stronę jednej z sióstr? - Otto zastanowił się nad możliwymi źródłami plagi - Okoliczne mokradła na pewno posiadają całą masę takich maleństw. A im bliżej będziemy ołtarza Oster tym ciekawsze będą, może uda ci się znaleźć coś co będzie chętniej zajadało się zdrowym, żywym mięsem… lub sprawiało, że szybko przestaje takie być.

Pogoń za Loszką była niestety dość monotonna i nie dała trufli tak szybko jakby chcieli. Jednak kobieta napędzana wolą Pana Plag najwyraźniej gdzieś zmierzała.
- Upewnij się, aby na noc dobrze ją przywiązać Sigismundusie. Nie chcemy, aby nam czmychnęła. - Otto pomagał przy przygotowaniu strawy dla ekipy, kiedy padło pytanie o ich położenie względem wybrzeża.
- Visilij kojarzysz jakie zagrożenia mogą nas tu spotkać? Wilki, niedźwiedzie, bandyci? Zwierzoludzie? Ufam tobie i twoim ludziom, ale chciałbym wiedzieć na co się przygotować, kiedy przyjdzie do walenia po mordzie.