Samochód prowadzony przez Aksela zatrzymał się w bezpiecznej odległości od siedziby mafii. Wysiedli. Henry spojrzał na brodacza jakby chcąc się upewnić, że porzucił już pomysł zrealizowania swojej, praktycznie samobójczej, misji. Czas uciekał niczym powietrze z dziurawego balonu. Musieli coś szybko wymyślić. Jak piątka zwykłych ludzi… no może nie zupełnie zwykłych… ale jednak nadal ludzi, miałaby niepostrzeżenie wykraść dziewczynkę uzbrojonym bandytom? Bandytom, wśród których zapewne też część dysponowała nadprzyrodzonymi mocami. Henry wierzył, że jego moc przekonywania pozwoliłaby przeciągnąć na ich stronę jednego czy drugiego zbira. Ale to nadal za mało.

Dave w swej kruczej postaci zrobił jak na razie najwięcej. Jednak jego rekonesans nie dawał rozwiązania piętrzącego się przed nimi problemu. Henry zaczął liczyć warianty. 1. Sd4+, dwie możliwe odpowiedzi 1…, Ke1 lub 1…, Kf2, 2. Dalej opcji robi się już więcej. 2. G:d2+, 2. H:a1, 2. Hb4+, przy drugiej odpowiedzi: 2. G:d2, 2. H:a1, 2. Wf8+. A przecież to dopiero początek. Szach skoczkiem nie był jedynym możliwym ruchem. Jednak na chwilę obecną nie było widać posunięcia, po którym nie pojawiałyby się kolejne problemy. Dużo opcji i każda zła. Wypadałoby to przemyśleć, tyle że nie było kiedy. Cholerny niedoczas… W takich sytuacjach trzeba zdać się na intuicję. Co może zrobić przeciwnik? Jakie zagranie jest najbardziej prawdopodobne. Jeszcze jedno spojrzenie na plac gry. Może nagle przyjdzie olśnienie?