Katerina, która po swoich słowach chwyciła za bukłak, by zwilżyć usta i suchy przełyk, szczęśliwie w porę przełknęła łyk wody, inaczej bez wątpienia zachłysnęłaby się śmiechem w reakcji na słowa Sidoniusa. Zamiast mało eleganckiego kaszlu jednak, mogła zaśmiać się dźwięcznie, ze szczerym rozbawieniem.

- Oczywiście, że nie, kochany Doktorze - responsowała z szerokim uśmiechem. - Moje najświetniejsze dokonania i najciekawsze rendez-vous miały miejsce pod osłoną nocy. To przepiękna pora doby.

Uśmiechnęła się wieloznacznie, szykując się do dalszej jazdy.