| W krypcie Inkwizycji
Bogumysł na krótko wrócił tej nocy do ksiąg. Wciąż poszukiwał czegoś, co mógł przeoczyć, gdy do pomieszczenia weszła Francisca.
- Bracie.
- Występujemy przeciw czemuś, co słabo znamy. To frustrujące i intrygujące zarazem. Gdy zostałem porwany z dworu Czarneckich, zdarzyło się coś nieoczekiwanego. Siły natury, dotąd wrogie, zaczęły sprzyjać naszej sprawie. Razem z zaklętym w wilkołaka Czarneckim znaleźliśmy się w ziemnym więzieniu i tylko wynaturzonym przymiotom acana zawdzięczam oswobodzenie. Stamtąd też wydobyliśmy dziewczynę, Nawię. Choć zabrzmi to jak kolejna fantazja ostatnich tygodni, ujęlismy w niewolę ciężko rannego czarownika, która mnie wcześniej więził, a Nawia okazała się być złożona z sił natury. Prawdziwa z niej Leśnica, jak w moich stronach się mawia. Dalsza moja podróż i spotkanie z watahą rudej wiedźmy, by ją bóg pokarał, nie owocowała dalszymi rewelacjami. Czegoś się jednak nauczyłem. Ta okolica, tak pełna stworzeń starszych od człowieka, trawiona jest setką konfliktów. Tedy należy zjednoczyć ludzi, każdym możliwym sposobem.
- Pojadę więc do Sierpca, lecz nie w taborze z przeklętnikami. Pojadę, by ocalić każdego człowieka, jakiego zdołam. |