Pościg na lombardzkich bezdrożach

Leon działał odruchowo ratując człowiekowi życie, czy był empatyczny, czy też starał się za takiego uchodzić, nie miało znaczenia, tak się wyuczył, tak wytresował. Kiedy wyciągnął tropiciela z dołu trochę żałował, że się pospieszył, że mógł ktoś inny, nie on. Prędko owinął twarz szalem od Loretty, który przeistaczał się w okolicznościach w artefakt. Wzmacniał wolę, utwierdzał w postawie.

Wynalazcy wydało się nawet, że widzi wyraźniej, szybciej postrzega, spoglądając po towarzyszach własne odbicie oglądał, każdy napięty, wyostrzony. Brzytwy gotowe do konkursu fryzjerskiego, sfora węsząca zasadzkę.

Chciałby nie wyglądać komicznie, próżne to zapewne nadzieje, kiedy człowiek cywilizowany zachowuje się jak balkański magik. Leon Thibaut odkorkował buteleczkę i pociągając małe porcje wypluwał je później w przestrzeń, zapachniało octem. Ostatni wypluj na Pollanina. Wzrok na las.

- Jest bliżej niż byście chcieli. Las! Cofnijmy się? Obserwujecie padlinę, czy nie skacze.

Leon czuł, że jest niezdrowo podniecony, nie mógł tylko dojść, czy to sytuacji trwoga, czy się czegoś nawdychał. Czegoś czego mogłaby nie wybaczyć mu droga Loretta. Musiałby zostać piratem i żyć z dnia na dzień, a to zupełnie nie licowało z planami wynalazcy. Do octu na twarzy dodał nieco stężonego alkoholu, wcierając w skórę pod nosem i około oczu, uszu.

Wzrokiem piorunował barbarzyńców, dzikus dobrze czytał Leona, że pomoc medyczna jest bardzo szybko potrzebna.

Co może mi zdradzić Mistrz Gry na temat pomocy, czy oględzin nieszczęśnika. Co na temat samego Nox. bazuję na Intekekt + Legends/Sience. + Medycyna