| Oberik był nieco przytłoczony ostatnimi zdarzeniami. Próbował wziąć to wszystko na swój prosty, żołnierski rozum... tylko mu to nie wychodziło. Magiczne stwory, starożytna smoczyca, być może bogini zimy stąpająca po Faerunie, a na wierzchu tego wszystkiego, lodowate ostrza, które Gnaralson był w stanie wziąć w miarę bezpiecznie do dłoni. Nic dziwnego, że ruszył na przechadzkę w miejsce, gdzie czuł się praktycznie jak w domu.
Tyczki wyglądały jakby ktoś założył wnyki. Obecnie w Dolinach trzeba było sobie radzić jak się tylko dało, a że królów tu nie było, to i nie można było mówić o kłusownictwie. Tylko połów był regulowany i krzywo patrzono na strzelanie do łani, która miała się okocić. Nagły podmuch niemalże rzucił nim i pogonił jak rodzic małe dziecko prowadzone za ucho. Ciężko było się opierać, więc jedynie starał się nie wpaść w jedno z wnyk.
Oczom zwiadowcy ukazał się śnieżny lis, zdecydowanie zaplątany we wnyki. To, że nie był to potrzask, wcale nie pomagało za bardzo. Rozejrzał się uważnie dookoła, czy w okolicy nie ma właściciela linek i wyciągnął kawałek mięsa, by zająć czymś zwierzę i je nieco uspokoić, kiedy będzie je uwalniał. To mógł być skomplikowany i bolesny proces, jeśli linki zacisnęły się za mocno. Miał nadzieję, że lis nie okaże zbyt dużej agresji i pozwoli sobie pomóc. Żeby nikt nie był stratny, miał zamiar zostawić dwie sztuki srebra w miejscu po wnykach. Lisie futra były ciepłe a teraz był na nie pewnie spory popyt, chociaż najmłodszemu Gnaralsonowi nigdy nie było aż tak zimno, by musiał z nich korzystać.
__________________
Wzory światła i ciemności pośród pajęczyny z kości... |