Nim opuścili na dobre kopalnie, omówili dokładnie kwestie ich dalszych planów i losów. Jedno z nich dotyczyło Meltharonda, który odpowiadał na zadane mu pytania.

Na pierwsze z nich, zadane przez Lottę odpowiedział twierdząco.
- Tak, łączy mnie więź z Arveiaturace, która może wydawać się niemożliwa, z uwagi, że mówimy o starożytnym, w dodatku białym smoku i tak... będzie mnie szukać. Nie chodzi tylko o tęsknotę, jaką z pewnością oboje odczuwamy, to ważne także dla dobra Dziesięciu Miast, powinienem odnaleźć ją czym prędzej, nim jej pierwotna natura na nowo się przebudzi.

Na kolejne dotyczące przejmowania ciał we swoje władanie oraz przywrócenia Oarusa, a także na obawy Brana o uznanie ich winnymi przestępstwa odparł tymi słowy:
- Bynajmniej, z koboldem było łatwo, Oarus... wierzę, że wcale się nie bronił. Mieliśmy dużo czasu na rozmowy. Wiedział też że został zdradzony, dlatego zbiegł do kopalni. Wiedział kim jestem i kiedy przybyła straż, dobrowolnie wziął księgę, pozwalając mi schować się w jego ciele, bo tak to właśnie działa. - spojrzał teraz, na zagubionego w tym wszystkim Oberika - Nie ufacie mi, i nie dziwię się temu. W dodatku może okazać się, że Oarus będzie mógł wam pomóc bardziej niż ja. Jako obalony zarządca Termalaine, jego głos wciąż jest ważny dla zarządców innych miast. Dlatego, usunę się, a moja jaźń wróci do księgi. Pamiętajcie jednak, że księgę, trzeba oddać mojej Arveiaturace, nim zawładnie nią wściekłość, charakterystyczna białym smokom. Przekażcie to Oarusowi, gdy mnie już nie będzie.

Meltharond pogrążył się jakiś czas później w milczeniu, zasiadając na uboczu w niezachwianym skupieniu. Oberik zaś w tym czasie, przeszukał kopalnię z nadzieją znalezienia oznak bytności płochliwych Chwinga, lecz płonne to były nadzieje zważywszy na zamęt, jaki panował tu chwile wcześniej.

Również drow pogrążył się najpierw w obserwacji otoczenia. Żaden z przedmiotów nie emanował aurą mogącą wzbudzić jego niepokój, potem zaś wszedł w coś w rodzaju medytacji, czy modlitwy.

Bran zaś jak zwykle majsterkował przy przedziwnych przedmiotach.

Jedynie Lotta pozostawała w pełni czujna. Nie opuszczało ją wrażenie, że najgorsze dopiero przed nimi. To ona jako pierwsza znów usłyszała dawnego Oarusa, półorka, który początkowo zdezorientowany odzyskał świadomość.

Oarus opowiedział im wszystko co wiedział, że kapitan straży został przekupiony przez Fritjofa, że później podejrzewał także ich, że rozsiewano kłamliwe plotki o koboldach oraz że jego zdaniem pożar w Targos nie był przypadkiem, a wreszcie o podburzaniu tłumu przeciw niemu i o samym sfałszowanym losowaniu, na którego odbycie się nie miał już wpływu.

Droga do miasta stołecznego Dziesięciu Miast odbyła się w nieprzeciętnie niskich temperaturach. Była trudna i nie pozbawiona przygód, lecz w drugiej połowie dnia siedemnastego miesiąca Młot pięciu zziębniętych wędrowców, z ciągniętymi przez psy saniami, na których spoczywało nieruchome ciało Sepheka Kaltro oraz bagaże, ujrzało kres wędrówki. Bryn Shander, jawiło się wreszcie przed nimi na klarownym od mrozu horyzoncie.

Markham Southwell wypłacił im należne dwieście sztuk złota, nie poddając w wątpliwość wykonanie zadania, zwłaszcza po ujrzeniu broni, którą zaprezentował mu Oberik Gnaralson oraz po oględzinach ciała Sepheka Kaltro. Po tym spotkaniu, wszyscy udali się na kilku dniowy spoczynek.

Zadanie wykonane!
Lotta: otrzymuje 50 sztuk złota
Anathem: otrzymuje 50 sztuk złota
Oberik: otrzymuje 50 sztuk złota
Bran: otrzymuje 50 sztuk złota

Ogromne, ptasie cielsko unosiło się wysoko nad Doliną Lodowego Wichru. Ruch skrzydeł tego stworzenia wywoływał wiatr odczuwalny wiele mil dalej. Skrzeczący skowyt niósł się echem aż do Łańcucha Grzbietu Świata. Na szyi monstrum, wyprostowała się istota o rozmiarach przekraczające ludzkie. Kobieca sylwetka odziana w białe, powłóczyste szaty wzniosła ręce, wykrzykując słowa nieznanego nikomu prócz niej zaklęcia. Rytuał trwał wiele godzin i powtarzał się każdego dnia.




KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ...

- Anathemie z domu Hunzrin... - paladyn Markham Southwell zatrzymał półdrowa, kiedy odebrawszy swoją zapłatę mieli się ku wyjścia. Odczekał, aż Bran, Lotta i Oberik wyjdą z pomieszczenia.
- Wypełniłeś swoje zadanie, w dodatku udowodniłeś brak swej winy. Jeszcze dziś wydam dekret uniewinniający, nie ułaskawiający. Nasza znajomość mogła zacząć się lepiej, niezależnie co zdecydujesz, wierzę, że podążysz właściwą ścieżką. Wiedz jednak, że Zakon Rękawicy w tych trudnych czasach wyjątkowo potrzebuje nowych rycerzy. Każdego dnia pojawiają się nowe zagrożenia. Jeśli zechcesz możemy się rozstać tu i teraz, lecz jeśli taka będzie twoja decyzja, rad będę móc powitać cię wśród Paladynów Zakonu Rękawicy. - rosły mężczyzna złożył ręce za plecami, tym samym prostując się nieco. - Obowiązki znasz, pozostanie wiernym ideałom, którym ślubowałeś, Zakon będzie też wymagać wykonywania zadań, na czas trwania których zapewni niezbędne środki. W zamian otrzymujesz rozpoznawalność i autorytet Zakonu Rękawicy oraz wzajemne wsparcie Zakonników Rękawicy. Będziesz mógł też zamieszkać w jednym z pokoi w tym budynku, jeżeli jest to coś czego potrzebujesz. Być może już podjąłeś decyzję?

Ów kamień znaleziony w czaszcze wtopionej w kamień, w kopalni Termalaine leżał przed Branem. Krasnolud długo dumał nad tym co spostrzegł.

Bran: inteligencja (śledztwo) - tajny!

Mógł wpaść na to już wcześniej, lecz tak wiele się działo... teraz, gdy wrócili do Bryn Shander, a wraz z tym powrotem powróciły głosy w jego głowie, teraz kiedy miał czas na rozmyślania i odrobine beztroski, po tym jak zdarzało mu się pozostawić swój ekwipunek w bezpiecznym miejscu zauważył, że głosy czasem milkną i w tym mieście. Gdy zostawia go pod kluczem. Ów kamień.

Przedziwna czaszka, przedziwny kamień, tak bardzo nie przypominający jakikolwiek z kamieni znany krasnoludom, takim jak on. W zasadzie, na tyle na ile się na tym znał przypominał jakby skrystalizowaną tkankę, którą istoty żywe miały w czaszce.

Nie rozumiał nic z tych głosów, lecz podobnie jak wcześniej były powtarzalne i obce.

Powrót w stronę Goodmead, kusił Oberika od dłuższego czasu, zwłaszcza odkąd słyszał o problemach z grasującymi tam dzikimi zwierzętami - wilkami. Będąc w Bryn Shander tylko niezbyt rozległy las dzielił go od miejsca, gdzie spędził drugą część swojego dzieciństwa.

Zapuścił się czy to w polowaniu, czy innej czynności nieco na południowy-wschód, gdzie wreszcie wśród panującego wiecznie, przeklętego półmroku ujrzał, czarną ścianę lasu. Lasu, który bardzo dobrze znał i dobrze się w nim czuł.

Oberik dobrze znosił też panujący wokół mróz, jak i tylko on mógł dzierżyć broń po Sepheku. Odczuwał bijące od ostrza zimno, lecz kiedy miał założone rękawice, mógł bez przeszkód się nim posługiwać. To cieszyło i niepokoiło zarazem.

Kolejne ślady na śniegu pojawiały się za nim kiedy przepatrywał okolicę. Były tu powbijane tyczki, co mogło oznaczać, że są tu założone wnyki. W jedne z nich chyba nawet cos się złapało.

Oberik poczuł jakby tuż za nim, znikąd zrywa się silny podmuch wiatru. Targnął on nim, popychając do przodu, w kierunku czegoś co wyglądało na młodego śnieżnego lisa, złapanego w pułapkę.

Oarus odnalazł Lottę w Przybitym Ol'Bitey'u, tawernie szczególnie upodobanej sobie przez kupców.
- Tutaj jesteś. Widziałaś gdzieś resztę? - dawny zarządca Termalaine oddalił się na moment, by odwiesić futro. - Rozmawiałem z Duvessą Shane - rozpoczął gdy znów zbliżył się do stołu Lotty, porzucając w niepamięć poprzednie pytanie. - Tutejszą zarządczynią - Wyjaśnił na wszelki wypadek, pamiętając, że Lotta może nie być tego świadoma, mimo iż spędziła już trochę czasu w Dziesięciu Miastach i w samym Bryn Shander.

Półork wciąż miał na swej szarej zwykle twarzy kilka rozległych kolorowych siniaków, po ostatnim spotkaniu z ludźmi Fritjofa.
- Otrzymam tutaj azyl, podobnie jak i wy, gdyby była taka potrzeba, poruszyła też inny temat. Dlatego też cieszę się, że cię znalazłem. - Oarus, jak i Lotta odwrócili na chwilę wzrok w stronę drzwi, w których to stanął mężczyzna, przypominający raczej barbarzyńcę, jak kogoś z Dziesięciu Miast, Oarus zaraz jednak wrócił do rozmowy, ponownie przyciągając uwagę Lotty.
- Duvessa szuka drużyny, takiej jak wy. Mam tu na myśli ciebie Lotto, Oberika, Brana i Anathema. Sprawa, a właściwie dwie, z czego jedna dość delikatna i po części dotyczy być może również mojej osoby i tego co wydarzyło się w Termalaine. Zbierz proszę pozostałych i udajcie się do zarządczyni Bryn Shander, jeśli jesteście zainteresowani myślę dobrym zarobkiem i gdy będziecie gotowi. Również ja na was liczę.

Ostatnie słowa wypowiedział tracąc zainteresowanie rozmową. Ktoś z obecnych handlarzy i kilku jego popleczników zaczął wymyślać nowo przybyłemu barbarzyńcy. Czasem wystarczyło jedno spojrzenie by określić z którego plemienia pochodził dany człowiek północy. Tutaj jednak Lotta nie dostrzegała żadnego z charakterystycznych dla znanych jej plemion fetyszy, tatuaży, czy skór konkretnego zwierzęcia narzuconych na barki.

- Ach tak, kłopoty... - Oarus podrapał się po szczęce. - Niedawno na szlaku z Caer Konig do Caer Dineval doszło do masakry. Ponoć jezioro Lac Dinneshere zamarzło w stopniu umożliwiającym przejście jezioro po pokrywie lodowej i stamtąd uderzyli. - Oarus miał na myśli rzecz jasna barbarzyńców.

Świetliste łuny meandrowały po nieboskłonie, kiedy Ko Ottakki przemierzał okolice Bryn Shander. Widywał je rzecz jasna już wcześniej, lecz ich intensywność i częstotliwość występowania narastała.

Wśród ludzi krążyły opowieści o Auril, przemierzającej Doliny Lodowego Wichru na olbrzymiej ptasiej bestii, która roztaczając swą moc powstrzymywała słońce przed dostępem do jej lodowego królestwa. Owe smugi na niebie miały być tego wizualnym, magicznym dowodem. Było to w ich mniemaniu piętno powstałe na wskutek zaklęć bogini bezlitosnej zimy, niewrażliwej niezmienności i bezwzględnego piękna. Jak było naprawdę trudno było orzec, ale byli i tacy, co twierdzili, że na własne oczy widzieli wielkiego orła, czy olbrzymią sowę, na grzbiecie, której przebywała sama Auril, roztaczającą swe zaklęcia nad Dziesięcioma Miastami. Byli i tacy, którzy nazywali to zjawisko zorzą i uważali za rzecz najzwyklejszą w świecie, jak wiatr, czy opady śniegu.

Ko Ottakki otrzymał od zarządczyni Bryn Shander wiadomość, zgodnie z którą wyraziła ona potrzebę odpłatnej pomocy "w sprawie, która na tyle, ile znam Wasze dążenia może zainteresować także i Ciebie". Miał mieć zapewniony nocleg i wypoczynek w pewnym przybytku do którego się udał.

Pora była późna. Tawerna "Przybity Ol'Bitey", choć daleko było jej od bycia zapełnioną, zdecydowanie była zatłoczona, jak na gusta pustelnika - co mogło oznaczać ledwie kilka, kilkanaście osób. Nie wyróżniało jej nic spośród pozostałych przybytków tego typu, może tylko z wyjątkiem olbrzymich rozmiarów przybitego do ściany pstrąga knykciogłowego, podpisanego "Ol'Bitney".

Już przemierzając uliczki Bryn Shander, odczuł niechętne spojrzenia, nielicznych mieszkańców mijających go po drodze. Tutaj, ślepia kilku z mężczyzn nie odrywały się od niego, tylko czekając, aż Ko Ottakki spojrzy w ich stronę.

Stało się.

- A ten tu czego szuka? Kolejny dzikus. Kto go wpuścił za mury? W Caer-Dineval już wszystko pokradliście, że tu was zaraza przywiała...? Mówię do ciebie!
Był to dość bogato ubrany, fircykowaty człowiek w towarzystwie trzech bardziej ponurych osobistości.
- Typowy barbarzyńca, nawet mówić nie umie. Nie ma tu dla was miejsca. Idźcie do The Northlook, jak już musicie psuć to miasto swoim jestestwem.