| Kiedy Adrila odwróciła się by sprawdzić czy Peredhil za nią idzie, na jej twarzy automatycznie pojawił się ledwie widoczny uśmiech, wydawało jej się, że został odwzajemniony, choć nie była do końca pewna. Weszła do pokoju, gdzie był Mallun, a po chwili wszedł bard. W koło panował ogólny zaduch. Dziewczyna nie była przyzwyczajona do przebywania w takich miejscach, od tego był jej ojciec. Kiedy juz zrelacjonowana została cała ich wyprawa Peredhil otworzył okno. Kobieta patrzyła jak mocuje się z oknem, żeby je otworzyć uśmiechnęła się pod nosem, a po chwili poczuła lekki powiew z otwartego okna. Zaczerpnęła względnie świeżego powietrza, a po chwili zobaczyła jak bard zaprasza ją gestem na krzesło. Z uśmiechem przyjęła zaproszenie i usiadła naprzeciwko towarzysza.
- Nie przesadziłeś, zresztą nawet nie wiem w którym moemencie mógłbyś to zrobić - na jej twarzy pojawił się szczery uśmiech, skierowany do mężczyzny - też mam taką nadzieję... ja podjęłam się tej wyprawy, bo i tak nie wiem co miała bym robić, współczuję Ci z powodu mentora, ale akurat ja rozumiem Cię bardziej niż ktokolwiek inny, ale apropo ojca to wiem, że może to nie powinno tak byc, ale akurat jego mi nie szkoda, tylko jego - kiedy zaczęła mówić o ojcu, przestała patrzeć półelfowi w oczy, a zaczęła patrzeć gdzies obok niego, kiedy tylko skończyła wypowiedź, znowu spojrzała na kompana, a na twarzy ponownie zagościł uśmiech - naprawdę cieszę się, że Cię poznałam, dzięki tobie, siedzę teraz tu i mogę się uśmiechać, dziękuję. Chciała bym Cię teraz przytulić... - ostatnie słowa powiedziała prawie niesłyszalnie, kiedy juz to powiedziała, zrobiło się jej głupio nie pewna reakcji Peredhila.
__________________
Irokez lub glaca to powód do dumy... |