Otto przybył na maszę ubrany w swoją starą szatę mnicha, upewnił się jednak, że jest czysta. Na znak szacunku i żałoby miał czarną opaskę na czole i ramieniu. Cieszyło go, że duża część zboru ciągle stara się zachować pozory i również się stawiła oddać szacunek nieboszce. Po procesji podszedł do głowy kościoła Mannana.i Morra, pogratulował im pięknej procesjii jak zawsze zaoferował swe usługi w każdej przyszłej uroczystości.

Zmartwiła go obecność rycerzy Morra. Więcej religijnych sił zbrojnych stawia kult w nie lada zagrożeniu. Będą musieli grać bezpiecznie w najbliższych dniach, jeżeli nie tygodniach.

Pobieżnie tylko słuchał dywagacji kultystów, chociaż delikatnie westchnął jak usłyszał myśli Łasicy co do "zaprzyjaźnienia się" ze zwierzoludźmi, których spotkali z Sigismundusem.
- Uważaj, Łasiczko. Przyjście na świat dziecka tak dotkniętego przez bogów, rzadko jest bezpieczne dla matki, a zakładam, że w tym celu nasi nowi przyjaciele poszukiwali kobiet. - kiwnął zgrupowaniu głową na porzegnanie - Wybaczcie, ale mam kilka spraw do załatwienia. Zobaczymy się, wkrótce.

***

Otto wrócił do Hospicjum. W jego głowie pojawiały się setki możliwych scenariuszy. Kogo zagadać, od kogo zacząć, jak przeprowadzić rozmowy.
Upewnił się, że wszystkie jego owieczki wracają do zdrowia. Zastanawiało go, czy uda mu się przekonać ordynatora, na jednoosobowe wycieczki pod opieką Otta. Mógłby zabrać Marisę, na spotkanie z Sorią. Zastanawiało go jak kobieta by zareagował na służkę Slaanesh.
Najpierw jednak postanowił odwiedzić Vigo. Rysunek mężczyzny, używał tego słowa litościwie, był ewidentnie wizualizacją strażnika ołtarza Nurgla. Zastanawiało go co obłąkany jeszcze widział.
Otto wszedł do celi mężczyzny, zdjął opaskę zasłaniającą pusty oczodół.
- Witaj, Vigo. Jak się dziś czujesz? Możemy porozmawiać?