Podczas uroczystości w świątyni Joachim obserwował uważnie obecnych. Byli tu wszyscy liczący się ludzie w mieście i wielu przybyszy, z czego kilku wzbudzało zainteresowanie, jak ta kapłanka Ulryka. No i Soria, interesujące jak taka syrena wydawała sobie tak dobrze radzić z udawaniem szlachcianki. Pirora, Burgund, Łasica i pozostali też się całkiem dobrze wpasowywali się do otoczenia bobogojnych mieszczan i szlachiców.

To też sprawiało, że zastanawiał się także nad swoim miejscem w tym wszystkim. Jego status w miasteczku był wystarczający by mógł się zajmować w spokoju swoimi badaniami i poświęcać zgłębianiu sekretów magii. Co się stanie jak plany Kultu się ziszczą? Mógł sobie wyobrazić, jak jego nowi bracia i siostry w sekrecie kontrolują to miasto, bo raczej nie będą mogli robić tego otwarcie, nie tak długo jak całe Imperium nie padnie na kolana.... dobrze byłoby żeby cele Zboru i jego samego pokrywały się ze sobą jak najbardziej, póki co chyba szło to całkiem dobrze. Szczególnie cenił sobie lekcje pobierane u Mergi i nie do końca był zadowolony z jej planowanego wyjazdu.

Po mszy wrzucił parę sztuk złota na ofiarę a następnie przeszedł się dookoła, zagadując znajome osoby. Pogratulował Pirorze i Sorii wrażenia jakie zrobiły i spytał się o ich plany na najbliższe dni. Zagadnął również Państwo von Hansen.
- Dotknęła nas wszystkich tragedia, ale myślę że dobrze, że turniej nie został odwołany, wielu gości już przybyło, no i te wszystkie wspaniałe przygotowania poszłyby na marne. Mam nadzieję, że czas przykrych niespodzianek się już skończył, ale będę obserwować gwiazdy by być pewnym. Od jakiegoś czasu skończyły się też zaginięcia marynarzy, myślę że moje poszukiwanie syreny mogło ją przepłoszyć. - Powiedział połprawdę, by nie wyszło że porzucił swoją misję którą rozpoczął zimą.

Doszedł też do Philipp'a, dziękując za ostatnie zorganizowanie zwiedzania Akademii i proponując żeby spotkali się znowu. Miał zamiar podpytać pracownika Akademii o te podziemia, o których wspominał Tobias.


************************************************** **********

Joachima zaskoczyło istnienie jakich nieznanych zwierzoludzi w podziemiach, rozbudziło to jego ciekawość.

- Czy dobrze rozumiem, że udało się z nimi porozumieć? Jeśli będziemy organizować dalsze spotkania, chętnie wezmę w nich udział. Dobrze byłoby poznać ich cele i na ile są zbieżne z naszymi.

- A my Tobiasie mamy też naszą wspólną sprawę, prawda? Pozostańmy w kontakcie- miał oczywiście na myśli poszukiwanie artefaktu poświęconego Panu Przemian, ale w tym miejscu starał się być ostrożny. Może jak w nocy nie będzie zbyt wielu chmur to będzie mógł postawić wróżbę dotyczącą miejsca ukrycia artefaktu.

- Mój papa przed odjazdem poradził mi abym jej zaserwowała rozkosz jakiej nie da jej Hubert. Wtedy może zmienią jej się priorytety. Niestety on jej daje całkiem sporo rozkoszy i satysfakcji. Samymi wizytami w moim loszku mogę z nim nie wygrać. Potrzebuję czegoś jeszcze aby go przebić w jej oczach. - cmoknęła nieco niezadowolona. Może to nie była jakaś pilna sprawa i ogromnej wagi. Raczej prywatna zachcianka jaką blondynka nie mogła tak łatwo zaspokoić i to ją nieco drażniło.

Joachim z trudem powstrzymał rozbawienie, zazdrość Pirory wydawała mu się niemal dziecinna ale nie chciał jednak urazić swojej sojuszniczki.
- Pytanie co takiego daje jej ten Hubert czego ty dać nie możesz, w końcu niewielu jest w stanie ci się oprzeć - uśmiechnął się do blondwłosej kultyski.
- Może spotkanie z Sorią sprawiłoby że przeszłaby na twoją stronę? W końcu Soria trzyma z nami a nie z Grubsonem. Poza tym dobrze byłoby wykorzystać urok Sorii by przeciągnąć na naszą stronę kolejne znaczące osoby w tym mieście. Takie jak na przykład Froya von Hansen.

- No taką mam nadzieję. Froya niby zdradza pewne tendencje ku takim preferencjom jak nasze ale jednak jakoś nie chce się temu poświęcić w pełni. Traktuje to raczej jako ciekawostkę i rozrywkę. A sensem życia dalej pozostają dla niej te pojedynki, treningi i te inne męskie sprawy. Może Soria by coś tu zmieniła. Froya mi się wydaje bardziej zainteresowana bronią i tak dalej. Widzieliście jak po mszy podeszła do tej kapłanki Urlyka? A do nas nie. - blondynka cicho westchnęła na znak, że ta druga blond piękność ma większość zainteresowań całkiem odmiennych od jej własnych przez co nie jest tak podatna na wpływy jakby sobie tego życzyła. Ale panna van Hansen znana była ze swoich męskich czy wręcz rycerskich zainteresowań.

- Mnie by wystarczyło abym mogła jej służyć. Zwłaszcza w łaźni albo alkowie. Chociaż czasami jest arogancka i irytująca. Ten typ rozpuszczonych damulek i kawalerów co od dziecka mieli wszystko na każde zawołanie. Czasami jest irytująca. Jakby chodziło o jakąś inną paniusię to pewnie już dawno wytarłabym twarzą jakiś bruk aby nauczyć ją moresu. No ale mam słabość do dominujących ślicznotek to mogę jej wybaczyć pewne niedoskonałości. - Łasica wciąż w swojej całkiem ładnej i solidnej sukni w jakiej mogła uchodzić za córkę jakiegoś kupca czy bogatszego rzemieślnika machnęła dłonią aby dać znac, że też dostrzega pewne mankamenty charakteru panny van Hansen. Aczkolwiek nada w jej oczach szlachcianka miała o wiele więcej plusów niż minusów.

- No tak, ona to raczej woli takie męskie rozrywki. Pojedynki, polowania i takie tam. Ale Kamila? W zimie całkiem straciła głowę dla Rose de la Vega. Z pół roku po jej wyjeździe się z tego leczyła. Dalej ją wspomina. Kto wie? Może taka egzotyczna piękność jak Soria też jej zawróci w głowie? Ona wydaje się bardziej pasować do nas charakterem niż Froya. Froya to by się bardziej na jakiegoś rycerza albo i pułkownika pasowała. - Pirora wróciła myślami do blondwłosej koleżanki jakiej tu dzisiaj nie było z nimi i odruchowo zaczęła ją porównywać z jej konkurentką o tytuł najpiękniejszej i najcenniejszej panny na wydaniu.

- Z tego co widziałam co Soria potrafi tam nad tym uroczym zakątkiem to myślę, że potrafi zrobić wrażenie i przykuć uwagę. Chociaż tutaj raczej nie będzie mogła zmieniać swojej formy. - Burgund mniej więcej zgodziła się z wnioskami koleżanek. Nawet bez metamorfozy córka Soren wydawała się mieć dar do robienia wrażenia i ściągania na siebie atencji otoczenia.

- A Fabi zobaczymy. Bardzo chętnie poszła z Sorią. Ale pewnie chętnie by poszła z każdym nowym. Jakby tu któryś z tych waszych zwierzoludzi był to z nim pewnie też by poszła. No właśnie z tym problem. Od pół roku próbuję ją sobie podporządkować i rozkochać na tyle aby przedkładała mnie nad Huberta. Hubert to nasz sojusznik i także mój partner w interesach a do tego wie o naszym zborze więc nie życzę mu źle. Ale jednak irytuje mnie, że ona wciąż się słucha go bardziej niż mnie. Właśnie dlatego szukam dla niej czegoś nietuzinkowego. Coś czego on jej nie dał. Może Soria. Może Gnak. Może coś właśnie tak skandalicznego co na pewno żadna, szanująca się szlachcianka by się nie zgodziła a nawet strzeliła w pysk za taką propozycję. No może coś takiego wreszcie by wywyższyło w jej oczach mnie nad Huberta. - Averlandka snuła na głos swoje rozważania. Chyba zdawała sobie sprawę, że to jej osobista zachcianka i ambicja. Ale jednak traktowała to jak taką irytującą rzecz co uwiera i kole jak tylko się zwróci na nią uwagę albo pomyśli. A trudno było jej nie zwracać uwagi na Bretonkę z jaką widywała się pewnie częściej niż raz w tygodniu. Zwykle raz w tygodniu spotykały się na wieczorkach poetyckich u Kamili van Zee a i często odwiedziały się nawzajem, czy obie spotykały się w teatrze bo były zaangażowane w jego działalność.

- Tak, Kamila chyba bardziej nadaje się na zrekrutowanie waszymi metodami niż Froya, zabierzcie Sorię na wasze wieczorki poetyckie i zobaczymy co z tego wyniknie - zamyślił się Joachim. Pozyskanie córki jednego z dwóch najważniejszych rodów w mieście wzmocniłoby mocno ich zbór, choć wyznawcy Slaanesha tym bardziej wysunęli by się na czoło.

- A co do Fabii to może za bardzo się starasz i przez to osiągasz przeciwstawny efekt? Jakbyś na moment odpuściła to może dało by jej to do myślenia - zaproponował Pirorze.

- Może. Sama już nie wiem. Muszę spróbować czegoś innego niż do tej pory. Widocznie samymi zabawami w loszku tak jak do tej pory to będzie miło i sympatycznie i będziemy się z nią lubić i pomagać ale Huberta w jej oczach nie zdetronizuję. - Averlandka westchnęła niezbyt rada, że sprawa miłą i chętną Bretonką wcale nie jest tak prosta i oczywista jakby się mogło na pierwszy rzut oka wydawać.

- Ale z Sorią to tak, to oczywiste, że ją zaproszę na te spotkania poetyckie. To będzie dla niej dobre wejście w towarzystwo. Fabi pewnie też tam będzie bo zwykle co tydzień jest. - przerzuciła się na kolejną myśl co do roli herolda Slaanesha w jej ludzkiej formie jako szlachcianki z dalekich, południowych krain. Widocznie miały w planie aby odwiedzić ów klub artystyczny dla dam z towarzystwa.

---


Koleżanki poradziły aby zabrać Fabienne na to spotkanie z Gnakiem i jego stadem ale Averlandka już sądowała sprawę i może nawet Bretonka by się zgodziła no ale szanse, że urwie się na całą noc z domu poza miasto i to bez Gertrudy i to tak aby nie wzbudzić podejrzeń i pytań to były dość niewielkie. Dyskutowały o tym przez chwilę co by tutaj takiego nietypowego wymyślić aby w pełni ich kochanka przeszła na ich stronę skoro fizyczne zorganizowanie Fabienne schadzki z Gnakiem nie zapowiadało się tak lekko. Nawet wciągnęły w to Joachima pytając czy nie ma jakiegoś sposobu albo pomysłu jak tu dostarczyć jej tak egzotycznej rozrywki. Był z tym niezły ambaras gdy szlachcianka miała wyraźną trudność aby urwać się na całonocną schadzkę za miastem a zwierzoludzie znani byli ze swojej nienawiści do miast i cywilizacji więc watpliwe bylo aby zgodzili się przyjść tutaj.

- A co jeśliby np. Pirora zaprosiła by ją na polowanie poza miastem? To chyba godne szlachcianki? - zaproponował Joachim.

- No można by spróbować. Chociaż ja raczej nie organizuję polowań. Już prędzej Froya no ale jej nie może być na orgii ze zwierzoludźmi. Aż tak dobrze to się nie znamy. Hmm… - Pirora zamyśliła się nad tą propozycją. Sama raczej nie słynęła jako organizatorka i miłośniczka polowań chociaż zdarzało jej się bywać osobą zaproszoną na takie rozrywki.

- Trzeba by mieć gdzie nocować. Jakieś miejsce. Znaczy tak oficjalnie. I to nie jakiś pasterski szałas. I ona to by pewnie była z tą Gertrudą bo ta stara rura wszędzie za nią łazi. - zauważyła Burgund na razie luźno rozważając taki pomysł jaki dałby czarnowłosej Bretonce pretekst do nocowania poza miastem.

- No tak, ktoś swój musiałby nam dać przykrywkę. Bo na razie Pirora nie ma swojego domku myśliwskiego. A to by musiało być gdzieś w miarę blisko tych kamieni ofiarnych aby zdążyć wieczorem a potem nad ranem wrócić. - Łasica dorzuciła swoje trzy grosze. Niestety jak na razie Averlandka poświęciła większość czasu, uwagi i pieniędzy w swoją kamienicę w jakiej właśnie byli, mini galerię sztuki jaka też tu była no i otwierany teatr więc nie dorobiła się własnego domku myśliwskiego.

- Mogłabym kogoś ze znajomych poprosić o użyczenie. Chociaż to by pewnie trzeba zorganizować też jakieś trofea. Ale to chyba można by kupić. Poza tym żadna z nas nie poluje. - Pirora obracała na głos ten pomysł w swojej blond głowie. Trochę dziwne by się mogło wydawać jakby grupka panienek z dobrych domów nagle zapałała chęcią do łowiectwa. A jakby zorganizować prawdziwe polowanie to trzeba by zaprosić więcej osób. I nie było gdzie skoro panna van Dake nie miała własnego domku myśliwskiego. Musiałaby się z kimś dogadać w tej sprawie.

- Właściwie Rose kupiła sobie posiadłość w lesie. Ale nie tak blisko do kamieni. Jeszcze nie wróciła do miasta ale może z jej dziewczynami udałoby się jakoś dogadać. Przecież całkiem dobrze nam się z nimi układało. - przypomniała sobie Łasica. W końcu nim estalijska kapitan skończyła zimować w tym porcie to zdążyła za przywiezione z Saltburga srebrne precjoza kupić sobie jedną z posiadłości w leśnej głuszy.

- No to Rose stanowiłaby na pewno punkt zaczepienia - podsumował Joachim. - Można by też skłamać, że któryś z gości nie mieszkających na stałe w mieście organizuje to polowanie, tego się tak łatwo nie sprawdzi… - wtrącił Joachim.
- Jak bardzo ona nam jest przyjazna?

- Kto? Rose? No nam była bardzo przyjazna ale jak wypłynęła w rejs na wiosnę to od tamtej pory nie wróciła. Może znów wróci dopiero na zimowanie. - gospodyni nie była pewna o kogo kolega pyta ale widocznie założyła, że o estalijską, morska kapitan.

- A z polowaniami szlachty to zwykle cała heca. Sprasza się gości, naganiaczy, bierze się psy, sokoły i tak dalej. Ja nie mam tego wszystkiego. A potem się w towarzystwie modni panie i panowie spotykają i opowiadają sobie najświeższe plotki. Więc szybko by wyszło, że robiłam z koleżankami jakieś polowanie na które nikogo nie zaprosiłam, nie wiadomo w sumie co upolowałam i tak dalej. Zapewne nikt ambarasu by mi nie robił z tego powodu ale by się plotki rozeszły, że jakieś dziwne te moje polowania bez nagonki, zdobyczy i gości z towarzystwa. Właściwie to chyba z jakimś pretekstem na wycieczkę do lasu byłoby chyba mniej do roboty. Co by tylko parę koleżanek zaprosić. I bez mężczyzn aby niczego kto sobie nie pomyślał, że w jakichś zdrożnych celach. - jak się nad tym Pirora zaczęła zastanawiać to wychodziło coraz więcej utrudnień ze zorganizowaniem takiego polowania. Zwłaszcza, że sama nie miała takich tradycji ani zaplecza a takie wypady w dzicz były naturalną rozrywką i okazją do spotkań w większym gronie i to raczej kobiety były tam osobami towarzyszącymi. Może z wyjątkiem panny van Hansen co od dawna zdradzała męskie zainteresowania ale jak nie była wtajemniczona w sprawy zboru to trudno było ją zapraszać na takie niecne spotkanie z Gnakiem i jego bandą jakie dziewczęta ze zboru miały w planie.

Joachim zastanawiał się dalej, plan z polowaniem faktycznie miał sporo dziur.
- A może po prostu jakaś podróż żeby oddalić się z miasta. Na przykład do stolicy prowincji żeby oddać hołd zmarłej Księżnej? - rzucił kolejny pomysł.
- Jakbym miał czas, mógłbym nawet udać się z wami, chciałbym jak najwięcej informacji zgromadzić na temat zwierzoludzi - dodał.

- Podróż do Saltburga? Ale to by kilka dni w jedną stronę było. Faktycznie można by w ten sposób urwać jedną czy dwie noce. Tylko, że i tak trzeba by tam pojechać. Razem to by z tydzień mogło zająć. - Łasica zmrużyła oczy próbując sobie wyobrazić jak by to miało wyglądać. Wydawało się być korzystne aby wyjechać z rodzimego miasta na parę dni i nawet młoda Bretonka mogłaby zyskać pretekst aby pojechać z koleżankami.

- W okolicach najbliższej pełni to już będzie po pogrzebie. Jednak jakaś pielgrzymka do grobu księżnej mogłaby dobrze wyglądać. Ale rzeczywiście z tydzień pewnie by to zajęło pojechać tam, pobyć chociaż dzień czy dwa albo trzy a potem wrócić. - Pirora też obracała ten pomyśl w myślach. Wydawała się wahać co o tym jeszcze sądzić i taki wariant widocznie dziewczynom nie przyszedł wcześniej do głowy.

- Szkoda, że Gnaka i reszty nie można sprosić tutaj. Jak już by byli na przykład na dole w loszku to wystarczyłoby Pirorę odwiedzić i byłoby załatwione. - westchnęła Burgund żałując, że kopytni zdradzali tak ogromną niechęć do cywilizacji a zwłaszcza miast.

- Albo jakiś piknik. Malowanie w plenerze czy co tam by nie wyglądało podejrzanie w towarzystwie. I tak pewnie Fabi będzie z tą Gertrudą to z nią jeszcze trzeba by coś zrobić aby nasza czarnulka mogła się z nami bawić. - Łasica popatrzyła pytająco na blondynkę bardziej zorientowaną w manierach szlachetnie urodzonych gdy rzuciła swoim luźnym pomysłem.

- Zawsze możemy jej nie brać. My możemy się spotkać z Gnakiem i jego bandą bez żadnych komplikacji. No ale jak Fabi tak zależy a Pirorze zależy na niej to dobrze by było załatwić jej jakąś ekstrawagancką rozrywkę. - Burgund przypomniała reszcie, że właściwie we własnym gronie to nie mają tak kłopotliwej sytuacji jak pani von Manlieb aby się spotkać z kimś za miastem. Jednak rozumiała, że taka nietuzinkowa zabawa może da blondynce ten przełom w relacjach z bretońską żoną imperialnego kapitana statku.

- To myślę że ten pomysł z pielgrzymką może być łatwiejszy do zrealizowania niż z polowaniem - wtrącił Joachim, zadowolony, że jego pomysły mogą się okazać użyteczne dla jego sojuszniczek. Umacniało to jego pozycję.
- Tak jak wspominałem, chętnie wybrałbym się z wami, jeśli tylko to nie będzie kolidować z moimi obowiązkami.


---


- Ale byłby numer jakby przy tylu gościach spoza miasta obrobić im świątynie! A my jaki byśmy miały łup! Jej! Toż nawet jak każda z nas by wzięła po jutowym worze to pewnie i tak byśmy musiały zostawić tam mnóstwo fantów! - Burgund zapaliła się do tego pomysłu. Zastanawiały się gdzie duchowni mogli trzymać te fanty. Pewnie gdzieś na miejscu, w świątyni. Pewnie gdzieś w piwnicach albo na zachrystii. Albo w biurze? W każdym razie były gotowe powęszyć wokół sprawy. A taki zuchwały skok faktycznie mógłby mocno uderzyć w autorytet władz. Ale też uparcie szukano by sprawców tak zuchwałego napadu.

- Ciekawy pomysł, fundusze by się nam przydały. Myślę, że kosztowności najpewniej trzymają w podziemiach. Tylko radziłbym wpierw uzyskać zgodę Starszego na takie działania.

- Przy okazji, poszukuje kolejnego artefaktu w Akademii Morskiej, prawdopodobnie jest w magazynie. Jeszcze badam tę sprawę, ale jeśli chodzi o włamania, to nie znam nikogo kto mógłby wam dorównać i waszym zręcznym palcom - uśmiechnął się do Łasicy i Burgund. Jego słowa o zręcznych palcach mogły zostać zrozumiane w dwojaki sposób ale wcale mu to nie przeszkadzało.

- Może być i w podziemiach. Niewielka różnica. Zależy jakie by mieli tam drzwi i zamki. - Łasica machnęła swoją zręczną dłonią w nieco pogardliwym geście na znak, że nie obawia się spróbować takiego numeru z obrobieniem największej świątyni w mieście.

- Trzeba by się tam jakoś rozejrzeć. Ale w dzień bo na noc zamykają świątynie. - Burgund pokiwała szybko głową podłapując myśl koleżanki. W końcu odkąd zimą się pogodziły to często współpracowały ze sobą w duecie. Jak choćby dzisiaj po mszy na dziedzińcu świątyni.

- A z Akademią Joachimie nie przejmuj się. Pomogłeś nam z Sorią i ołtarzem to i my ci pomożemy. - niebieskowłosa jakby przypomniała sobie co jeszcze mówił kolega i obdarzyła go ciepłym uśmiechem na znak, że pamięta o jego pomocy w ich kultystycznych sprawach to nie omieszka się odwzajemnić.

- Tylko Akademia to całkiem sporo budynków. Musiałbyś jakoś to ograniczyć do jednego pomieszczenia, albo chociaż jednego budynku, piętra i tak dalej. Wiesz, im dokładniejszy adres tym lepiej. Bo niezbyt nam przeszukiwać cały kompleks. Jak idziemy na robotę to na dokładny adres. No i wiemy czego się spodziewać. Co może być za łup. Właściwie to czego tam szukasz? - Burgund doprecyzowała co jest im jako włamywaczkom i oszustkom potrzebne “na robocie”. Tylko jak nie chodziło o mieszki z monetami czy kosztowne precjoza jakie jumały zazwyczaj to wolały wiedzieć czego by miały szukać.

- Dziękuje, wiedziałem że mogę na was liczyć. Raczej nie będzie to zwykły przedmiot - odparł czarodziej, trochę zawstydzony że sam nie do końca wiedział jak wygląda poszukiwany artefakt. Prawdopodobnie jest w magazynie, ale potrzebuje jeszcze trochę czasu by wybadać sprawę. Albo wskaże wam dokładne miejsce i cel, albo wybralibyśmy się razem, bo ja raczej to wyczuje gdy będę dość blisko - skinął głową, bawiąc się zawieszonym na szyi amuletem.

- Ale to nawet jakbyśmy poszli razem to przecież nie możemy łazić od drzwi do drzwi, piętro po piętrze. Musiałbyś coś mieć aby, że tak powiem wiedzieć w które drzwi zapukać. Wtedy można coś podziałać. A takie szukanie igły w stogu siana to kiepski pomysł. - Łasica pokręciła swoją rudą głową na znak, że ogólnie mogą być chętne aby wspomóc kolegę w takim zaszczytnym celu ale praktyka włamywaczek podpowiadała im, że jednak wcześniej trzeba by mocno zawęzić obszar poszukiwań takiego artefaktu.

- Dokładnie, pracuje nad zawężeniem miejsca poszukiwania, dużą cześć Akademii już wyeliminowałem… myślę, że za parę dni będę miał już solidny ślad. A i może z tego coś cennego by się znalazło dla was - przytaknął mag, jednocześnie zauważając, że pozostałe dziewczyny już wracają. Ciekawe, czy planują dzisiaj jedną z tych swoich orgii?

- No to jakbyś coś miał to daj znać. Jakieś pomieszczenie, może kilka obok siebie można sprawdzić ale całe piętro czy budynek to za dużo. - Łasica rzuciła jeszcze szybko obiecując swoją pomoc o ile będzie jakiś dokładniejszy ślad ale też już dała znać pozostałym aby się uciszyli. Chyba wszyscy byli ciekawi co wyszło z tej wspólnej kąpieli obu ich koleżanek. Słychać było zbliżające się kobiece głosy i śmiechy. Więc chyba poszło dość dobrze. Po chwili drzwi otwarły się i do środka weszły Soria grzecznie i szarmancko przepuszczona w drzwiach przez Fabienne a po niej sama Bretonka.

- Muszę wam powiedzieć moi drodzy, że z Fabi to pierwszorzędna służka i łaziebna. Naprawdę mogę wam ją polecić z czystym sumieniem. - powiedziała Soria wracając na swoje miejsce. Tonem jakby dawała referencje co do usług czy wyrobu jakie sama miała okazję sprawdzić i przypadły jej do gustu.

- Oh, to była czysta przyjemność. Polecam się na przyszłość. - bladolica Bretonka też wróciła na swoje miejsce ale słowa herolda widocznie sprawiły jej sporą przyjemność. Wyglądały na odświeżone i w wyśmienitych humorach. Ale tak jak wcześniej, w tych samych sukniach. Tylko włosy jeszcze były ciemne od wilgoci co zdradzało, że brały kąpiel albo chociaż myły samą głowę. O ile dla Sorii nie była to żadna przeszkoda to jednak żona morskiego kapitana bardziej musiała dbać o pozory. Ich przyjazny i wesoły nastrój udzielił się towarzystwu bo dziewczęta też zareagowały podobnie.

- Ominęło nas coś ciekawego? - zapytała Soria wodząc swoim przyciągającym uwagę wzrokiem po reszcie towarzystwa.

Joachim przyglądał się dziewczynom z zainteresowaniem, to co się tutaj działo albo mogło się dziać mogło być......interesujące. Próbował wyczuć sytuację, czy był nadal mile widziany.

W nocy miał zamiar spróbować trochę poobserwować gwiazdy, ostatnio nie miał ku temu czasu. Może odczyta jakieś wskazówki na temat artefaktu w Akademii i tego na ile powinien wciągać w tę sprawę inne osoby. Następnie miał się spotkać z Tobiasem i Philippem, więc dobrze było opracować strategię w tym zakresie.

Festsag; Piwnica Pirory - przed przybyciem Otta


- W sumie nie próbowałem jeszcze takich rzeczy - Joachim wydawał się nieco zagubiony. Tego typu rozrywki były dla niego czymś nowym ale otoczenie tylu całkiem atrakcyjnych i niezbyt ubranych kobiet jednak na niego oddziaływało - czyli mogę się tym zabawić? - wziął do ręki szpicrutę i spojrzał na zniewoloną Bretonkę, powtarzając sobie w myślach że robi to w celach naukowych.

- Ależ naturalnie. Fabi na pewno będzie zachwycona jak się z nią pobawisz tą zabaweczką. - Łasica rozpromieniła sie i mówiła jak nauczycielka czy matka jaka oddaje swoją podopieczną komuś pod opiekę. Zresztą będąca u jej stóp pani von Mannlieb zadzierała do góry swoją bladą, okoloną czarnymi lokami twarz aby na nich spojrzeć i uśmiechała się zachęcająco. Z powodu knebla w ustach mówić raczej nie mogła jednak jakoś nie wydawała się nieszczęśliwa w swojej uległej i zniewolonej roli i pozie.

Joachim przyjrzał się szpicrucie, a następnie wymierzył kilka lekkich ciosów w plecy Pani von Mannlieb, obserwując jej reakcję.

Na bladych plecach pojawiły się nowe czerwone pręgi od szpicruty dołączając do tych jakie małżonka imperialnego kapitana marynarki już miała. A jej reakcja była całkiem przyjemna dla oka i ucha. Każde smagnięcie narzędziem chłosty wywoływało u niej dreszcz jaki przeszywał jej nagie ciało i stłumiony kneblem jęk. Uderzenia musiały powodować u niej ból ale ten musiał sprawiać jej przyjemność.

Czarodziej obserwował Fabienne, sama przemoc chyba nie była dla niego podniecająca, ale jej reakcje i ruchy obnażonego i ładnego ciała już tak. Więc jak już zaczął, stwierdził że jeszcze może się nieco pobawić.
-Jesteś dobrą niewolnicą, zasługujesz na nagrodę. - wyjął jej z ust knebel i pocałował. Robiło się naprawdę interesująco...


**********************************************

Wellentag; karczma “Pod jabłonią”; Rozmowa z Tobiasem


Tak byłem na mszy - mogłeś mnie widzieć w jednym ze środkowych rzędów, ty chyba byłeś gdzieś z tyłu. - czarodziej pozwolił sobie na subtelny przytyk pod adresem przemądrzałego guwernera.
- Całkiem sporo przybyszów, zauważyłem też że nasze slaaneshytki mają coraz więcej znajomych w wyższych kręgach miasta, co jest chyba dobrą wieścią, chociaż my którym patronuje Pan Przemian też powinniśmy wykazać się jakimś sukcesem. Choć przyznam, że mi jakoś najłatwiej współpracować jak nie z wyznawcami naszego Patrona, to właśnie z nimi. Niskie potrzeby estetyczne i cielesne to jednak coś co pozwala manipulować ludźmi. Niestety niewielu ceni sobie wiedzę tak jak ty i ja. Natomiast wyznawców Nurgla nie za bardzo rozumiem, a do Pana Czaszek jest mi daleko.

- Nie da się nie zauważyć przyjacielu, że towarzystwo naszych ślicznotek jest ci bardzo miłe. I cieszy mnie, że mimo to najłatwiej ci współpracować z wyznawcami naszego patrona. - Tobias odgryzł się nieco cierpko, nieco ironicznie a nieco kwaśnym tonem. W końcu w z zborze co do zwolenników poszczególnych patronów mniej więcej panowała liczebna równowaga. O ile nie liczyć właśnie dziewcząt oddanych Księciu Deprawacji i Przyjemności. O ile jeszcze zimą wszystkich było mniej więcej po równo to przez ostatnie pół roku właśnie głównie dzięki działaniom Versany, Pirory i Łasicy ich kręgi powiększyły się o nowe koleżanki i teraz stanowiły największą liczebnie grupkę. Do tego ze względu na zimowe zasługi ich liderka, Łasica, znacznie zyskała w oczach i autorytecie Starszego i Mergi do pewnego stopnia zastępując Karlika który jakoś nie zdradzał swoich preferencji co do patrona albo ich nie miał więc wydawał się dość neutralny pod tym względem. W przeciwieństwie do niebieskowłosej łotrzycy jaka od początku otwarcie głosiła służbę jednej z czterech Mrocznych Potęg. Więc jej wywyższenie po zimie niejako przełożyło się w naturalny sposób na wzmocnienie stronnictwa jakie reprezentowała. Zaś co do Pana Przemian to właściwie byli we dwóch. Tobias i Joachim. Niby Aaron jeszcze też ale on często bywał w stanie wskazującym więc raczej rzadko powierzano mu odpowiedzialne zadania. Była też Merga która cieszyła się szacunkiem w całej grupie i dorównywała autorytetem Starszemu od zimy niejako współdzieląc z nim władzę na partnerskich zasadach. Ale siłą rzeczy niejako była u szczytu władzy więc była wyłączona z tego dzielenia tortu pomiędzy zwykłych członków zboru no i sama niezbyt obnosiła się ze swoją wiarą starając się zachować neutralność. A niedługo w ogóle miała ich opuścić aby wrócić do swojej górskiej ojczyzny na północy i spróbować pozyskać sojuszników. Całkiem możliwe, że już w tym tygodniu. Więc pośród członków zboru do patronatu Tzeentcha mogli się zaliczyć we dwóch.

- I właśnie dlatego my należymy do ludzi wyrafinowanych i na poziomie. To niestety jest dość rzadkie więc nie tak łatwo o nowych członków. Bo powiedzmy sobie prawdę. Jakieś wyperfumowane ślicznotki co chętnie wpuszczają gości pod swoją spódnicę zawsze będą modne i znajdą chętnych na swoje wdzięki. Krwawy Ogar? To samo. Zawsze znajdą się jakieś prymitywy rozkoszujące się siłą, przemocą i krwawą dominacją nad innymi. Albo po prostu lubiących zwykłe mordobicie. Władca Much? No tutaj może nie takie częste ale jak tylko ulice i domy napełniają się kaszlącymi i owrzodzonymi to Sigismudnusowi i Strupasowi, chociaż są odrażający i godni pogardy, na pewno będzie łatwo znaleźć desperatów jacy złapią się każdej okazji aby ocalić swoje nędzne zdrowie i życie. Więc tylko my możemy potrzebować ludzi na poziomie. I tak, przydałby się jakiś sukces. Bo nie chcę ci wypominać ale ty pomogłeś tym ladacznicom najpierw sprowadzić Sorię a chociaż wydaje się bardzo nietuzinkową istotą to jednak nie jest od naszego patrona i jeszcze bardziej wzmacnia resztę tej ich dekadenckiej bandy. To jeszcze pomogłeś przywlec tu ten ich ordynarny artefakt. Otto zaś pomógł brudasom w sprowadzeniu ich artefaktu. No jeszcze chłopcy Silnego zostali z pustymi rękami. No i my. A przyznasz, że chyba stać nas na nieco więcej niż tych tępych osiłków? - Tobias widocznie chciał się wygadać i chociaż nie tracił swojego dobrze wychowanego tonu i języka to skoro rozmawiali bez reszty zboru to mógł dać upust swojej irytacji na wzmocnienie pozostałych frakcji w ich zborze ich ostatnimi sukcesami. A nawet go to nieco niepokoiło. Zwłaszcza jak chyba uważał, że ich patron w przeciwieństwie do trzech pozostałych sprzyja ludziom wyrafinowanym i na odpowiednim poziomie co jednak nie sprzyjało masowości i nie było łatwo o nowych członków.

- Pomagaj tym ladacznicom tak dalej a niedługo zaczną nam wydawać polecenia. Joachimie idź tam, Tobiasie przynieść to. Mam nadzieję, że Starszy zachowa głowę na karku i nie da im się omotać. Chociaż teraz jak Soria jest z nimi to nie wiem. Dobra, mniejsza z tym. Po prostu musimy wreszcie też uzyskać jakiś wymierny sukces aby nie zostać z tyłu. - westchnął po raz ostatni i chyba właśnie frakcję oddaną Wężowi uważał za największe zagrożenie dla ich wpływów.

Joachim starał się nie okazywać nadmierniej irytacji słowami Tobiasa, który jego zdaniem deprecjonował jego sukcesy. Odchrząknął.

- Rozumiem twoją frustrację, że wyznawcom Węża wiedzie się tak dobrze, ale chciałbym zwrócić uwagę, że oni nie są naszymi wrogami. Naszym wrogiem jest Imperium, jego pogrążone w hipokryzji elity i inkwizytorzy którzy na nas polują. Powinniśmy w mojej opinii na to patrzeć również w kategoriach wzmocnienia Zboru, a nie tylko rywalizacji pomiędzy wyznawcami poszczególnych Potęg.
- Dołączyłem do Zboru przed tobą i ja również pomogłem w uwolnieniu Mergi. I to ja zacząłem badać sprawę syreny zanim się okazało że to istota od Węży. Uważam że duża cześć chwały ze sprowadzenia Sorii i odnalezienia ołtarza spada jednak na mnie, myślę że zarówno Starszy jak i pozostali członkowie Zboru powinni zdawać sobie z tego sprawę. Więc nie jest tak że nie mamy do tej pory żadnych sukcesów…. - przewiercił rozmówcę spojrzeniem. Jeśli Mergi miało tu jakiś czas nie być, to chyba oczywiste że to on jest najznacznieszym spośród wyznawców Pana Przemian, a nie jakiś nauczyciel ani pijak Aaron. To on był w końcu tym, który władał esencją Magii i pierwotnych mocy, prawda?

- Tak? To jak twoje zasługi kolega są takie wielkie to czemu ta zwykła dziewka z ulicy została prawą ręką Starszego? A im ich jest więcej tym silniejsze mają wpływy i pozycję. I oczywiście, że nie są dla nas wrogami, na pewno nie takimi jak straż miejska czy łowcy czarownic, to naturalne. Jesteśmy swoimi sojusznikami i zmierzamy do wspólnego celu. Jednak i wśród sojuszników są równi i równiejsi. Mnie by interesowało abyśmy to my byli na szczycie. A na razie trudno o takie wrażenie. - guwernant wydawał się być sceptycznie nastawiony co do uwag kolegi oraz roli ich mniejszości w zborze. Zdawał sobie sprawę, że Łasica z koleżankami nie są dla nich zagrożeniem ale też odczytywał ich sukcesy jako zachwianie względnej równowagi jaka miała miejsce na początku roku.

- Łasica jest w zborze dużo dłużej niż ja i ty…. nasz Patron sprzyja cierpliwym i patrzącym naprzód w przyszłość, działajmy a nasza pozycja się poprawi. - Czarodziej w sumie chciałby tego samego co Tobias, ale wiedział że to tak szybko nie przyjdzie.

- Poza tym, jeśli slaneshyci będą przyciągać najwięcej uwagi, to w przypadku problemów oni też poniosą największe porażki. A jeśli dopuszczają mnie do części swoich planów, to może będziemy mogli też to wykorzystać, prawda? - Uśmiechnął się lekko. Tak naprawdę to wcale nie lubił póki co Tobiasa bardziej niż Burgund czy Pirory, ale bardziej przyda mu się jako sojusznik czy wróg.

- Otóż to mój drogi. Ale samo się nie zrobi. Musimy zacząć odnosić jakieś realne sukcesy. I rozejrzeć się za potencjalnymi sojusznikami. Najlepiej oczywiście jakby to był ktoś kogo jawnie możemy zwerbować do naszego zboru i sprawy. Ale niekoniecznie. Przecież równie dobrze może oddać nam usługi ktoś z zewnątrz. Rozejrzyj się w swoim otoczeniu, może nawet za pomocą swoich gwiezdnych talentów czy nie byłoby kogoś wartościowego. - Tobias wydawał się być zainteresowany wzrostem znaczenia potęgi ich komórki Pana Przemian zarówno pod względem osiągniętych sukcesów jak i liczby członków. Liczebnie bowiem pozostali na pierwotnym poziomie.

- Miejmy więc oczy otwarte - kto wie, może ktoś związany z Akademią się nada… zamyślił się Joachim i zajął się skończeniem reszty jedzenia.

- Zaś co do naszej sprawy… - ja już zwiedzałem główny budynek w zeszłym tygodniu, jak chyba wspominałem nie znalazłem tam mistycznej aury którą mógłbym powiązać z potężnym artefaktem naszego Pana. Dziwne też byłoby, żeby trzymali takie coś w stajni - zastanawiał się, obracając w dłoni łyżkę z gulaszem.

- Więc najbardziej logicznym celem byłby ten magazyn pod budynkiem, chyba że ktoś próbuje jakoś bardzo sprytnie ukryć artefakt. Rozmawiałem wstępnie z Łasicą i Burgund, że pomogłyby nam w ewentualnym włamaniu, ale wolałyby wcześniej mieć bardziej precyzyjnie dobrany cel - przedstawił opcję pomocy złodziejek.

- Jutro mam spotkanie z moim znajomym, pracownikiem Akademii Philippem, tylko myślę jak coś wydobyć od niego albo uzyskać dostęp do magazynu bez większych podejrzeń. W sumie jako członek Kolegium mogę powiedzieć, że mam informację o śladach magii które chce zbadać dla bezpieczeństwa Akademii i jej członków, szczególnie że w mieście działają kultyści. Choć wtedy jak coś zginie, to mogę być podejrzany.

- No tak… W końcu oficjalnie jesteś magistrem i astrologiem… - Thobias zmrużył oczy, zaczął skubać swoją wargę i zamyślił się nad tym co proponował kolega.

- Właściwie to masz rację… Możesz spróbować coś mówić o jakiejś wróżbie co wywróżyłeś z gwiazd… Może cię wpuszczą. Szkoda, że właściwie nie wiemy czego szukamy. Jednak jeśli to artefakt od naszego patrona no to może twoje umiejętności jakoś to rozpoznają jak będziesz odpowiednio blisko… - zadumał się nad ta propozycja i uznał, że chyba warto spróbować.

- Ten Phillip to płotka. Co on może? Posegregwoać papiery w tej czy innej szufladzie? Ale możesz od niego zacząć. Pewnie i tak będzie musiał komuś o tym powiedzieć albo ciebie do tego kogoś zaprowadzić. Jakby się udało to by ci pozwolili ci się tam rozejrzeć. Zapewne pod strażą i nie samemu no ale chodzi właśnie aby sprawdzić co tam jest i czy jest to czego szukamy. Nawet jakby było to już to nam wystarczy na początek. Pomyślimy co z tym zrobić. A jak nie to też, będziemy wiedzieć, że trzeba szukać gdzie indziej. - Thobias widocznie uważał, że najważniejsze to rozpoznać ów magazyn. A resztą się zajmą później.

- Masz rację, mogę się powołać na wróżby i że wykryłem jakieś zagrożenie dla zasobów Akademii. Naprawdę zrobiłem wróżbę, ale jest ona niejasna i wskazuje na działanie zwodniczych sił. Choć tak jak wspomniałem jest to ryzykowne, bo to ja jestem tym zagrożeniem… - zrobił pauzę, podkreślając że to on tutaj bierze na siebie największe ryzyko póki co.

- Działanie zwodniczych sił? No to chyba by pasowało do naszego patrona. - wykształcony guwernant zastanawiał się chwilę nad słowami kolegi. - No ale zdaję się tutaj na ciebie, ty masz w tej materii większe doświadczenie. - uśmiechnął się lekko do siedzącego naprzeciwko kolegi i pozdrowił go ruchem swojego kielicha. Upił łyk i odstawił go na stół.

- I mój drogi Joachimie nie obawiaj się. Co ci mogą zrobić? Jak przyjdziesz jako szanowany astrolog bywający w towarzystwie i powiesz, że masz jakieś nadnaturalne ostrzeżenie z gwiazd? Jak to zignorują a coś się stanie to masz podkładkę a nawet możesz ich o coś oskarżyć. A jak nie zignorują to cię powinni wziąć abyś to sprawdził. I póki nic stamtąd nie zgonie a nie posądzam cię o jakieś kleptomańskie zapędy jak te dwie nasze największe ladacznice no to pójdziesz, obejrzysz i wrócisz. Co w tym strasznego? Dopiero jakby coś zginęło no to będą szukać sprawców. I nasza w tym głowa abyśmy mieli na ten moment alibi i na przykład byli całkiem gdzie indziej, w publicznym miejscu dajmy na to. A jak te dwie ladacznice są gotowe pomóc to niech pomagają. Przysłużą się wreszcie zaszczytnej sprawie. Czyli nam. Na tym to polega Joachimie. Trzeba zachować chłodny umysł, nie ulegać emocjom i korzystać z okazji jakie się nadażają. To oczywiście na razie tylko luźne rozważania. Coś więcej można będzie pomyśleć jak już się czegoś dowiemy. Niemniej nie martwiłbym się na zapas. I niestety obawiam się, że zbyt dużego wyboru nie mamy. Albo ty albo Aaron. A tego pijaka obawiałbym się posłać na targ po ryby nie mówiąc już o takim odpowiedzialnym zadaniu. I tylko wspomnę, że im większa odpowiedzialność i większy nasz udział tym większy splendor na nas spadnie jak nam się uda. - zadbany i elegancki nauczyciel złotej młodzieży wydawał się widzieć w tym rozpoznaniu lochów pod Akademią same zalety a ryzyko jego zdaniem było dość minimalne. Zwłaszcza jakby się udało Joachimowi załatwić całkiem legalny powód odwiedzin w tamtym miejscu. Zaś pomoc obu łotrzyc mógł przyjąć ale traktował ja dość narzędziowo. Zaś całą akcję traktował jako okazję do zdobycia punktów w oczach Starszego i reszty zboru.

Czarodziej zamyślił się, ale nie widział oczywistych luk w słowach Tobiasa, który w sumie rozwinął jego własny pomysł.

- Zgadzam się, no to chyba mamy plan działania. A przy okazji, chętnie bym cię lepiej poznał. Jesteś z tych okolic czy przybyłeś tutaj by dołączyć do Zboru?

- Oh nie, nie jestem stąd. Pochodzę z Saltburga i tam odebrałem gruntowne wykształcenie i maniery. Tutaj zwabiła mnie obietnica ciepłej i bezpiecznej osady. Wcale nie ma tu zbyt wiele osób jakie mogą dać młodzieży odpowiedni poziom wykształcenia przygotowujący ich na studia w Akademii, służby morskiej, dworskiej czy politycznej. I muszę przyznać, że sprawdziło mi się to bo mam więcej chętnych z zacnych domów niż możliwości aby się nimi zajmować. - przyznał nie wstydząc się swoich osiągnięć i brzmiało jakby co najmniej miał podobny krąg dobrze urodzonych znajomych jak Pirora. Chociaż z braku szlachectwa oczywiście sprawiał, że ci możni nie traktowali go jak równego sobie jak to było w przypadku młodziutkiej szlachcianki z Averlandu.

- Zawsze jednak pasjonowały mnie zamknięte drzwi. Co jest za nimi. Zwłaszcza jeśli chodziło i wiedzę i tajemnice. A niestety mimo moich umiejętności, talentów i znajomości wielokrotnie natykałem się na zamknięte drzwi z napisem “to nie dla ciebie” czy “to nie twoja sprawa” i tak dalej. Bo spaczenie, bo tajemnica, bo czystość duszy i tak dalej. W końcu więc postanowiłem coś z tym zrobić i w końcu trafiłem pod ten sam adres co ty i reszta. - wyjaśnił z lekkim uśmiechem. W końcu odkąd parę miesięcy temu przystąpił do zboru zawsze wydawał się być wykształconym i oczytanym człowiekiem posiadającym nietuzinkową wiedzę w tej materii. Chociaż jego nieco przemądrzały tryb życia sprawiał, że zdawał się nie być najpopularniejszą osobą w zborze. Z drugiej strony z nikim nie miał takiej zwady jak choćby Łasica z Silnym czy też nie był tak ciężkostrawny jak nurglici.

- Rozumiem, podążyłeś słuszną drogą, w poszukiwaniu prawdy - uśmiechnął się Joachim.
- Imperium rządzone jest przez hipokrytów którzy boją się prawdy. Nawet magowie tacy jak ja, którzy poznali sekrety pierwotnych energii tworzących nasz świat, zwanych też wiatrami magii, są otoczeni niechęcią i brakiem zaufania. A przecież w czym jesteśmy gorsi od tej całej szlachty, prawda? - dodał z błyskiem w oku, dzieląc się swoimi prawdziwymi przemyśleniami.

- Tym, że nie mamy rodowodów sięgających wstecz samego Sigmara czy któregoś z Trzech Imperatorów. Nie wiem co zasługi przodków wpływają na umiejętności czy wartość ich odległych potomków. Co nie przeszkadza im się puszyć tymi rodowodami. A w tym mieście to po prostu jakaś parodia. 80 lat temu tu była tylko jakaś zapyziała wioska rybacka gdy postanowiono zbudować tu port. Więc i wszelkie rody to tu nie mają dłuższej historii niż to miasto. Naturalnie mogą mieć całe setki lat rodowodu z Nordlandu czy nawet dalszych stron no ale nie z tego miasta. - Tobias prychnął wytykając szlachetnie urodzonym ich postępowanie. Nawet jeśli na co dzień z nimi i dla nich pracował to widocznie niezbyt zgadzał się z ich filozofią patrzenia na świat. Nawet jeśli oficjalnie nie było zbyt mądrze o tym mówić głośno.

- Potrzebne są zmiany. I rewolucja co obali ten skostniały, zdegenrowany system. I wyniesie nowe władze i możnych. Dlatego popieram Starszego. I Mergę. Zaimponowało mi jak się dowiedziałem, że to oni stoją za tym numerem z kazamatami w zimie. Tak, takie śmiałe działania mogą przynieść jakieś zmiany. Od samego gadania na kanapie rewolucji nie będzie. Dlatego też popieram wyjazd Mergi do swoich stron po wsparcie i posiłki. Bo nas w stosunku do całego miasta to jednak jest dość mało. Za mało aby stanąć do otwartej rewolucji. Chociaż zamieszania już narobić możemy aby podpuścić tłum przeciwko naszym wrogom. Każde takie zamieszki osłabiają ich a nie nas. Myślałem też o tych kopytnych. Chociaż oni w mieście nie są zbyt użyteczni. Ale jednak można się z nimi sprzymierzyć. Zwłaszcza jakby byli tam jacyś zwolennicy naszego patrona. A nie tylko ci co chcą się chędożyć z tymi ladacznicami. Chociaż z drugiej strony czego się spodziewać po takich prymitywach i barbarzyńcach? Ale też może właśnie dlatego potrzeba im kogoś kto im wskaże cel. Jeszcze tylko kwestia komunikacji. Bo niestety u nas chyba tylko Lilly umie ich język. A ona niestety jest zwolenniczką tych ladacznic. - nauczyciel rozwinął swoje wizje, plany, przemyślenia i zapatrywania. I widocznie nie ograniczały się tylko do tego co tu i teraz. Chociaż po raz kolejny wyszła na jaw szczupłość ich sił i środków, tak jako całego zboru w szerszych zakresie jak i ugrupowania zwolenników Pana Przemian.

- Zwierzoludzie są zróżnicowaną grupą, dzielą się na wiele plemion. Mam zamiar dalej ich badać, myślę że znajdziemy tam więcej sojuszników, w tym plemieniu z którego pochodzi Lily nie wszyscy służą Wężowi - skomentował Joachim, który wcześniej kiwał głową na przemowę Tobiasa, z którą się zasadniczo zgadzał.

- No cóż więc wygląda na to, że wszystkie drogi prowadzące do porozumienia z kopytnymi prowadzą przez pannę o liliowych włosach. Dobrze by było porozmawiać z nią o tym zanim całkiem da się pochłonąć swojej chuci. Jak już chcą się pokładać z tymi prymitywami no to niech się pokładają ale dobrze aby przekuło się to na jakieś korzyści dla nas. - Tobias wyraźnie nie miał o koleżankach od wężowego patrona zbyt dobrego mniemania. I patrzył na nie z góry przez pryzmat swojego wykształcenia i dobrego wychowania w jakim raczej nie mogły mu dorównać. Dało się wyczuć, że nie przepada za ich orgiami chociaż doceniał w tym możliwość zbliżenia z innymi grupami, choćby ze zwierzoludźmi.

-Dokładnie, dlatego właśnie planuje wybrać się z dziewczynami na kolejną wyprawę. Niech on zaspokajął swoje chucie, a ja będę zbierał informację - podsumował Joachim, zastanawiając się czy Tobias będzie chciał dołączyć.

***Festag; Apteka Sigismundusa***

Otto pomagał wciągnąć nowego pacjenta do przybytku Sigismundusa. Po drodze skinął głową Loszce i tylko pobieżnie zwrócił uwagę na nowy nabytek Nurglitów.
- To Vigo, jeden z moich pacjentów w hospicjum. Jak widzisz, jego stan jest nieciekawy i chciałbym, abyś utrzymał go przy życiu jak najdłużej. Jego wygoda to rzecz drugorzędna. Zanim wyruszyliśmy w poszukiwaniu ołtarza Oster, nabazgrał gównem prosty rysunek strażnika. Dziś majaczył o darze Oster, który zabraliśmy ze sobą. On i kilku innych pacjentów reaguje na nasze postępy… a to niedobrze, jak mamy inkwizycję w mieście. Sądziłem, że jeżeli go nie uratujesz, to zdołasz wyciągnąć z jego wizji co się, może zareaguje na Loszkę w pozytywny sposób. Tak jak strażnik.

- Ooo… Mówił coś o Oster? A to ciekawe… - grubas uniósł brwi dając znać, że teraz rozumie i docenia czemu kolega przywiózł tutaj tego ledwo dychającego zdechlaka. I spojrzał w głąb celi z nowym zainteresowaniem. A nawet wrócił do niej aby z bliska obejrzeć jeszcze raz, tym razem dokładniej, stan nowego pacjenta. Ten jednak nadal wyglądał na kiepski. Spocone czoło, mokre zlepione włosy opadające na to czoło, pierś unosząca się powoli i szybko wydychająca chrapliwym oddechem niemrawy charkot. Właściwie to trochę to wyglądało jakby każdy kolejny oddech Vigo mógł być jego ostatnim. Apterkarz jednak mimo to obserwował go dłuższą chwilę coś obracając w myślach.

- A właściwie co mówił? Dało się coś zrozumieć? Strupas! Dawaj tu Loszkę. Zobaczyczymy czy coś się stanie. - zapytał Jednookiego ale też krzyknął do garbatego pomocnika aby sprawdzić teorię kolegi w praktyce. Słychać było jak śmierdziel nakłania oszalałą kobietę aby przyszła do tej celi z nowym pacjentem.

- Robaki wyjdą z zarobaczonego łona, ladacznice oddadzą się w słusznej sprawie, a potem muchy spadną na miasto. Brzmi jak to co widzieliśmy na zwojach. - Otto oparł się o ścianę - Będę musiał pomówić z Mergą i Starszym. Piątka pacjentów jest ewidentnie pod wpływem sił naszych patronów.

- Ooo! Robaki? Wyjdą z zarobaczonego łona? I ladacznice co się oddadzą słusznej sprawie? I jeszcze muchy! Ooo! Muchy! Co spadną na miasto! O tak! Tak, tak, tak! Oh, ty mój złoty chłopcze! Mój wspaniały, złoty chłopcze! - aptekarz aż się zachłysnął z radości i wzruszenia jak usłyszał relację kolegi. Nagle spojrzał na umierającego mężczyznę jak ojciec co odkrywa swojego od dawna nie widzianego syna marnotrawnego co na koniec powrócił na ojcowiznę. Pogłaskał go czule po chropawym policzku z prawdziwie, ojcowską czułością. W międzyczasie przyszli garbus z bezrozumną kobietą i oboje patrzyli z zaciekawieniem na to wszystko.

- Tak, to musi być ten dar od Oster. Widzieliście obrazki jak wam pokazywałem? Tam też były muchy i czerwie i kobiece łona. To musi być to. Oh Merga! Czemu mnie tak dręczysz czekaniem! Znaczy… No rozumiem, to zajmuje czas… No i lepiej aby to przetłumaczyła jak należy bo to jak z receptą, jak coś niedokładnie zważyszy czy wymieszasz… I wychodzi całkiem co innego… Ale jakże już chciałbym to mieć i wiedzieć! - aptekarz na przemian popadał w wyżyny egzaltacji i zachwytu to popadał w odmęty niecierpliwości i cierpienia z nim związanego. Niecierpliwość go zżerała od środka jak robak gdy czekał i czekał kiedy rogata wiedźma przetłumaczy te bezcenne zwoje jakie przywieźli jej z jaskini jednej z Sióstr.

- Strupas przynieść wody… Albo nie. Przynieś wina, zobaczymy, może coś powie. Mów, mój złoty chłopcze, mów… Tatuś czuwa i słucha tylko zdradź mi swoje tajemnice, podziel się wiedzą… - usiadł na brzegu pryczy i znów troskliwym ruchem otarł włosy spadające na rozpaloną i spoconą twarz Vigo.

- Próbowałeś z nim gadać? Od tamtej pory coś gadał? - zapytał Otto gdy garbus pobiegł przynieść owo wino.

- Mamrotał bez sił, a tak to musiałem uspokoić dziewkę słyszącą Soren i rozszalałego sługę Norry… jeżeli dobrze zgaduję co się tam dzieje. - Otto westchnął - Nie jest jeszcze pora, na takie napady oddania u niezrzeszonych.

- No nie wiem… Znaczy rozumiem, tak masz rację, to ściąga niepotrzebną uwagę. Więc dobrze, że go tu przyprowadziłeś. Jak już ma coś gadać to do swoich. Ale Starszy i właściwie Merga też, ostrzegali o tym, że śmiertelnicy mogą słyszeć zew Sióstr w swoich snach. I aby zwracać uwagę na sny i jak inni o nich mówią. Bo może właśnie przez sny ktoś słyszy zew którejś z Sióstr. - aptekarz pokiwał swoją byczą głową ale przypomniał co mistrz oraz wyrocznia co jakiś czas wspominali na zborach o wartościowej roli snów. I te miały nawiedzać całą okolicę ale trudno było złapać skalę jak i rozpoznać kto może mieć takie sny. W międzyczasie wrócił garbus z butelką i kubkiem wina. Podał je gospodarzowi a ten nalał do kubka. Po czym troskliwie uniósł głowę chorego i deklatnie zaczął go poić winem. Vigo zachłysnął się ale coś zaczął w końcu przełykać.

- To zagadaj do niego tak jak wtedy gdy coś mówił. - rzucił cicho gospodarz do Jednookiego mnicha chcąc chyba zobaczyć czy jakoś uda się skłonić chorego do mówienia. Bo wydawał się być świadomy chociaż na tyle aby przełknąć podany mu napój.

- Sęk w tym, że nie gadałem do niego. Sam zaczął to z siebie wyrzucać gdy… - Otto spojrzał na chorego podopiecznego aptekarza - Vigo, opowiedz mi więcej o robakach? Pamiętasz je? Pamiętasz piękne łono i jak pięknie było zarobaczone?

W małej celi zrobiło się nieco tłoczno. Gospodarz siedział na brzegu rozłożonej pryczy troskliwie trzymając głowę dogorywającego pacjenta na swoich wielkich, pulchnych udach. Ten leżał na wznak na tej pryczy. Nad nim pochylał się Otto. A przy nogach na to wszystko z ciekawością obserwowali to wszystko Strupas i Loszka.

Chory zaś przełknął kolejny łyk rozcieńczonego wina i zaczął kiwać głową. Chociaż nie otwierał oczu. Chrypiał ciężkim oddechem schorowanego człowieka co jest w ostatnim stadium przed udaniem się do bram Morra.

- Robaki… Tak, tak… Robaki… Wyjdą z łona… Takie piękne, takie ponętne… A w środku robaki… I one wyjdą… A potem będą z tego muchy… Wielkie… Jak ptaki… I spadną na miasto… - Vigo wybełkotał ciężko chrypiąc w gorączce a wszyscy pozostali słuchali z przejęciem i ciszy.

Otto pokiwał głową.
- To samo mówił wtedy. - mnich spojrzał na aptekarza - Raczej oczywisty przekaz.

- Wspaniale! Wspaniale! I ty mój złoty chłopcze, też jesteś wspaniały. Wy obaj. - aptekarz słuchał tego z wielkim zainteresowaniem a gdy świszczący i chrypiący przekaz się skończył nie omieszkał okazać swojej radości. Polecił Strupasowi aby przyniósł mokre ręczniki dla schłodzenia czoła schorowanego Vigo a rechoczący i mamrocząc coś pod nosem garbus wyszedł z celi więc zrobiło się nieco luźniej.

- Jaka szkoda mój złoty chłopcze, że spotykamy się tak późno, u kresu twojej drogi. Ale obiecuję ci, że zrobię co w mojej mocy aby twoje odejście do naszego patrona było jak najmniej bolesne. - niczym ojciec pogłaskał czule mokre od potu, szczeciniaste policzki swojego nowego pacjenta i wydawał się być dla niego ucieleśnieniem dobroci i czułej opieki. Vigo przełknął ciężko ślinę i dalej głośno i ciężko chrypiał.

- A więc to prawda. Dar od Oster pobłogosławi to miasto. I wreszcie będzie okazja pokazać potęgę naszego patrona. Zobaczysz mój chłopcze. Jak muchy opanują to miasto, czyraki, gorączka i wymioty będą szaleć po domach i ulicach to całe rzesze znajdą się do szukania błogosławieństwa naszego patrona. - grubas machinalnie głaskał czoło pacjenta ale już myślami widocznie był przy jakże pięknej i urzekającej wizji jaką ten przedstawił.

- Tylko z tymi ladacznicami to trochę mało. Mamy tylko dwie. Loszkę no i tą za ścianą. Nie wiem czy to wystarczy. - zreflektował się gdy widocznie jego umysł trafił na ten szkopuł. Wskazał na stojącą obok bezrozumną dziewczynę jaka biernie uśmiechała się łagodnie zapewne niezbyt orientując się co się dookoła niej dzieje.

Otto chwilę się zastanawił, tak żeby Strupas i Sigismundus chodzili i porywali ladacznice, to też szybko ludzie zauważą. Skupił się trochę na słowach Vigo, po czym trochę zachichotał.
- Wybaczcie, ale perfidna myśl mi przyszła do głowy. Nie jestem ekspertem, przyznam muchy i inne pasożyty nie były nigdy priorytetem moich nauk, ale czy nie istnieje takie coś jak "pośredni nosiciel"? Osobnik, który dostarcza jaja, lub larwy do właściwego nosiciela, w którym mają dojrzeć? "Łona chętnie oddane"?

- No właśnie! Widzę, że ty to jesteś inteligentny i rozumiesz o co tu chodzi! - uśmiechnął się grubas jakby to nagle Otto a nie Vigo stał się jego ulubionym synem. Aż go pogłaskał czule po ramieniu. I zaraz się skwasił.

- Ale widziałeś co było ostatnio na spotkaniu? Ja czułem! Ja czułem, że to właśnie o to chodzi! Widziałeś te obrazki na zwojach? No przecież tam wszystko było widać! Ale nie! Słyszałeś jak ta wredota mi pyskowała? W ogóle nie chcą współpracować! A wreszcie mogłyby się do czegoś przydać! Ahhh! Poniosło mnie wtedy! Trzeba było łagodnie, poprosić, jak małe dzieci może by się zgodziły. Teraz to chyba za późno. Na pewno się nie zgodzą. Zwłaszcza Łasica, to wszystko przez nią. Ona tam wodzi mir u nich. - aptekarz znów miał ataki swoich bardzo odmiennych humorów. Jak dopiero co zachwycał się nad przenikliwością jednookiego mnicha tak, zaraz potem rozzłościł się na krótkowzroczność kultystek Węża oraz swoją własność gdy dał się ponieść emocjom i wdał się w ostrą kłótnię z Łasicą.

- Łona naszych sióstr są oddane Slaanesh, Sigismundusie. O ile rozumiem i szanuje, twoje oddanie Ojczulkowi, nie sądzisz, abyśmy wymagali od ciebie, abyś się umył, pozbawił wszelkich pasożytów i wziął udział w masowej orgii, z równie czystymi i zdrowymi kobietami? - słowa Otta miały w sobie nutkę dezaprobaty - I nie to miałem na myśli. Jeżeli te dziewki ulicy mają oddać swoje łona chętnie, oznacza to po prostu transakcję. Czy byłoby możliwe uczynić jakiegoś mężczyznę takim pośrednim nosicielem? Wstrzyknąć mu może larwy tam gdzie trzeba i zafundować kilka dziewczyn?

- Weź mi nic nie mów o myciu! Rano musiałem się umyć na tą cholerną mszę. Za duży tłum, za dużo świadków. Musiałem się poświęcić. - grubas prychnął z niezadowolenia na wspomnienie o prawie przymusowej kąpieli jaką musiał sobie zrobić dziś rano dla zachowania pozorów przed tak licznymi wiernymi w świątyni podczas mszy.

- A one co z tego? Liczy się sztuka. Mogłyby się wreszcie na coś przydać. - aptekarz machnął obojętnie swoją pulchnął dłonią na znak, że koleżanki ze zboru traktuje dość podmiotowo gdy chodziło o realizację swoich planów i eksperymentów.

- I dziewki z ulicy mówisz… - za to zamyślił się nad kolejną rzeczą o jaką zagaił go młodszy i szczuplejszy mężczyzna. - Tak. Myślałem o tym. Chociaż o jakichś pijanych albo takie co dadzą się upić. Znów pomoc tych naszych ladacznic mogłaby się przydać. Tylko nie wiem czy to by się dało utrzymać pod kontrolą i w sekrecie. No chyba, że jakąś mógłbym zamknąć tutaj w celi tak jak tą nową. Sam widzisz, jedną czy dwie w każdej celi można by tu trzymać. - grubas chyba rzeczywiście coś już rozmyślał na ten temat i sprawa wydawała mu się warta rozważenia. Cele w jakich byli nie były zbyt wielkie i jedna, może dwie osoby mogły tu przebywać jak było ich cztery to parę osób by tutaj mógł Sigismundus pomieścić.

- A to z mężczyzną… No tak, tak… Ciekawe, ciekawe… No ciekawe… Chociaż nie wiem czy by to wyszło. Nie wiem co było napisane w tych zwojach a na ilustracjach to żadnego mężczyzny nie widziałem. Chyba, że coś przegapiłem. Dlatego tak czekam aż Merga skończy je tłumaczyć. - sam pomysł przedstawiony przez młodzieńca zaintrygował i zainteresował gospodarza. Jednak z braku wiedzy nie potrafił tego ocenić czy taki wariant byłby możliwy do zrealizowania. Przynajmniej póki wyrocznia nie przetłumaczyła tych materiałów zdobytych w jaskini Oster.

- Luźna myśl i oczywiście, trzeba będzie skonsultować z Wyrocznią. Jednak Sigismundusie, domeną Ojczulka, Oster i twoją, jest eksperymentowanie. To, że Oster nie przewidziała takiej aplikacji swego daru, nie znaczy, że ty nie możesz jej zastosować. Udoskonalić, doskonałe dzieło. - Otto uśmiechnął się i poklepał Nurglitę po ramieniu.

- Oczywiście, że tak! Nie ucz aptekarza jak mikstury sporządzać! - gospodarz udał oburzenie taką impertynencją ale raczej na pokaz i dla żartu. Wydawało się, że myśli już podążają mu torem nowych, ekscytujących eksperymentów.

- No mężczyzna tak… Jakby tak się trafił… Zwłaszcza jakiś chutliwy jak te nasze ladanicze… To tak, mógłby sporo zasiać… Albo Lilly… Ona też tam na dole jest jak mężczyzna… Częściowo… Chociaż… Te jajeczka są dość duże… Jak groch albo fasola… To może być trochę trudne… Chyba, żeby jakoś ręką to umieszczał im tam w środku… Jak zgasić światło czy co… - aptekarz mamrotał sam do siebie skacząc na kolejne skojarzenia nad tym nowym torem zaproponowanym przez młodszego kolegę. W międzyczasie wrócił garbu z mokrymi ręcznikami i zaczął nimi okładać spocone i rozgrzane czoło Vigo aby mu ulżyć w cierpieniu na końcu ziemskiej drogi do jakiego się coraz widoczniej zbliżał.

- Daj mi znać, kiedy Vigo odejdzie. Będę musiał przekazać to swemu przełożonemu. - Otto pogłaskał Vigo - Porozmawiaj też z Mergą, może przetłumaczyła resztę zwoju. - po tym Otto opuścił przybytek Sigismundus i ruszył do domu Pirory.

***Festag; Kamienica Pirory***

Mnich słuchał opowieści byłego strażnika świątynnego. Kojarzył podobnych w swoim starym klasztorze, ci jako pierwsi padli pod wpływ Slaanesh albo Khorna. Pozwalał mu jednak rozpamiętywać "dawne dobre czasy".

Joachim, który otoczony przez tyle atrakcyjnych kobiet zdecydował się jednak dołączyć do zabawy i w większośc rozebrany stał nad Panną von Mannlieb ze szpicrutą w dłoni speszył się nieco widząc Otto. Zastanawiał się, czy tamten też dołączy do ich nieprzyzwoitych rozrywek, w sumie to niewiele o nim wiedział.*

Obecność Łasicy wśród zgromadzonych w loszku Pirory było miłą niespodzianką. Skłonił się przed Sorią, jak przystało na okazanie szacunku władcy.
- Wybacz wtargnięcie, chciałem porozmawiać z czcigodną Sorią i Łasicą skoro tu jest. - spojrzał na ladacznice i jej władczynie - Jednak nie będę im teraz przeszkadzał. - zerknął na Pirorę, kiedy ta zaproponowała mu wziąć udział w zabawie, po czym chwycił ją mocno za włosy, wymusił na niej głęboki pocałunek, zabierając jej szpicrutę, po czym szybko obrócił ją i wymierzył jej silne smagnięcie w pośladek - Prowadź zatem, pani.

Młoda Averlandka uśmiechała się przyjaźnie do gościa i kiwała lekko głową na znak, że słucha go i się z nim zgadza. Ale gdy niespodziewanie ją tak zaatakował to to musiało ją zaskoczyć. Krzyknęła krótko z bólu i zaskoczenia gdy szpicruta sieknęła ją w pośladek zostawiając na niej czerwoną pręgę. A jej usta okazały się w pierwszym momencie przyjemnie miękkie ale też dość bierne w wyniku tego zaskoczenia. Gdy jednak Otto ją puścił odwróciła się do niego i posłała mu zalotny uśmiech.

- Otto! Ty łobuzie! Nie znałam cię od tej strony! - roześmiała się wesoło coś chyba nie mając mu za złe tego ataku. - No może powinieneś odwiedzać nas częściej. Przydałaby nam się taka zdecydowana, męska ręka. Pomógłbyś mi zarządzać tymi ladacznicami. - powiedziała nadal wesoło wskazując brodą na koleżanki obok. A tam ten krótki pokaz też skutecznie przykuł uwagę i rudowłosej Burgund co pomachała do niego wesoło rączką i uwiązanej do sufitu Bretonki. Ta miała mniejszą swobodę ruchu to tylko chętnie pokiwała swoją czarnowłosą głową na znak zgody. Ale Pirora już zaprowadziła go nieco w głąb swojego loszku do władczyni tego zgromadzenia i jej głównej służki.

- Serwus Otto! To umiesz bawić się szpicrutą? No to na pewno ci się przyda w życiu! Przynajmniej tutaj. - Łasica też chyba się nieco nie spodziewała, że kolega ze zboru zachowa się tak śmiało ale podobnie jak koleżanki raczej było to dla niej pozytywne zaskoczenie. Soria milczała bezczelnie siedząc na swoim tronie i obserwowała wszystko z dostojną ciekawością.

- Otto chciał z wami pogadać. - Pirora zapowiedziała po co kolega ich odwiedził i Łasica jak i Soria popatrzyły na niego wyczekująco.

Otto zrobił trochę smutną minę.
- Myślałem, że będę miał jeszczę okazję z tego skorzystać. - pomachał szpicrutą - A ty od razu do interesów Piroro. - westchnął i spojrzał na Łasicę - Potrzebuję spotkać się z Mergą i Starszym. W jak najbliższym terminie, sytuacja w hospicjum wygląda niebezpiecznie ciekawie. - po tym ponownie skłonił się przed Sorią - Najcudowniejsza, jeżeli zezwolisz na impertynencję. Jedna z moich pacjentek reaguje na nasze poczynania i jej umysł słyszy… podejrzewam, że szepty Soren, jeżeli twa matka nosi tytuł Pajęczej Królowej. Obawiam się, że trzeba ją uciszyć, ale nie chcę jej robić krzywdy, chciałbym więc ci ją przedstawić. Być może twa obecność uspokoi jej huć i zamknie usta, aby nie sprowadzać na nas niepożądane spojrzenia.

- O… Pajęcza Królowa? Tak powiedziała? - brwi Sorii powędrowały do góry i było widać, że ta wzmianka ją żywo zainteresowała. A także niebieskowłosa u jej stóp jak i blondynka stojąca obok też popatrzyły z zaciekawieniem.

- Tak, to jedno z imion Soren. Chyba widzieliście ołtarz? To właśnie Soren jako Pajęcza Królowa, Władczyni i Matka Bestii. To jej jest poświęcony ołtarz. - Soria wyjaśniła swoim podopiecznym przypominając wygląd alabastrowego ołtarza jaki niedawno rzeczno - lądowa wyprawa przywiozła z jakiegoś starorzecza. I na jego szczycie rzeczywiście dominowała postać pięknej i władczej kobiety jaka od torsu przechodziła w pajęczy tułów czy coś podobnego. No i skotłowaną orgię stworzeń wszelakich jakie zajmowały się sobą na jej cześć.

- Jeżeli wspomniała Pajęczą Królową to rzeczywiście może słyszeć zew Soren. Więc tak, chętnie się z nią spotkam. Możecie mi to zorganizować? - Soria skinęła swoją głową zwieńczoną granatowymi warkoczami jakie nawet w takiej formie nieco kojarzyły się z wężowymi splotami.

Joachim starał się wyglądać na zajętego zabawą ze skrępowaną Bretonką, którą na przemian całował i smagał szpicrutą po różnych częściach ciała, ale był też ciekaw o czym rozmawia Otto z Sorią.

- Raczej tak. Jestem teraz rozpoznawalna a ty jesteś moim honorowym gościem. Więc raczej wizyta dwóch szlachcianek w hospicjum będzie mile widziana. Jeszcze jak się wymyśli jakiś charytatywny powód czy coś takiego to już w ogóle. Tylko Otto musiałby nas jakoś poprowadzić do właściwej osoby bo tam chyba sporo tych pacjentów macie. - Pirora pokiwała głową na znak, że hospicjum to zwłaszcza dla bogatych darczyńców nie powinna być jakaś niedostępna twierdza.

- A jakby takie dwie piękne i bogate szlachcianki potrzebowały jakiejś służki na taką wizytę to ja bardzo chętnie. - Łasica zamachała wesoło rączką zgłaszając się od razu na taką ciekawą wyprawę. - A spotkanie z Mergą to powinna być u siebie. Ale do Starszego to bym musiała uderzyć. Zobaczę wieczorem. Na dziś to chyba nie, zobaczę co powie, może na jutro się uda. Na jutro u Mergi możemy się umówić, Starszy będzie to będzie a nie to nie ale Merga to pewnie będzie. - wyjaśniła naga łotrzyca mówiąc lekko ale raczej pewna chyba było jak by to wyszło z tym spotkaniem. Nie przeszkadzało jej to jednak prowokująco poruszać kuperkiem w kierunku kolegi ze szpicrutą.

Otto pokręcił tylko głową i w nagrodę smagnął łotrzycę po pośladku.
- Zachowaj ten piękny kuperek na zwierzoludzi. - spojrzał na Pirorę i Sorię - Jak zjawicie się w hospicjum, wspomnijcie, że zauważyłyście mnie podczas procesji żałobnej. Jednooki mnich, pomagający innym chorym… brzmi jak osoba pełna współczucia i zrozumienia, która pokaże wam najbardziej potrzebujących. - uśmiechnął się i na znak swych słów ponownie smagnął Łasicę - Więc, rozumiem, że modły mają jeszcze chwilę potrwać, komu mogę pomóc odnaleźć religijność i duchowieństwo Księcia Rozkoszy?

Otto odkrył, że Łasicę na pewno warto smagać po tym ślicznym i ślicznie wypiętym kuperku. Bo za każdym razem reagowała rozkosznie kuszącym jękiem. Aż się chciało z miejsca powtórzyć operację. Zwłaszcza jak się ją widziało z góry, całą nagą poza obrożą i smyczą i w tej pokornej pozie u stóp Sorii. Zresztą chyba i reszta kultystek chętnie by dostąpiła tak bolesnej przyjemności. Pirora patrzyła na to z zainteresowaniem i przygryzła wargę zaś Burgund i Fabienne także tylko kawałek dalej.



- Znaczy… No tak, możemy się umówić. Kiedy tam by pasowało aby was odwiedzić? Jutro? Pojutrze? Jak przyjadą dwie, piękne i bogate szlachcianki to drzwi stanął przed nami otworem. I jakiś datek no tak, można powiedzieć, że przyszłyśmy dać jakiś datek no i może obejrzeć to hospicjum. A jak się ona nazywa? Ta co mówiła o Pajęczej Królowej? - Pirora chrząknęła aby się lepiej skoncentrować ale próbowała coś zorganizować póki jeszcze umysł nie utonął w morzu grzesznych przyjemności.

- Ależ Piroro, moja droga gospodyni. - Soria zabrała głos z godnością prawdziwej władczyni od razu przykuwając uwagę blondynki. Zresztą niebieskowłosej u jej stóp też.

- Otto ma ochotę się rozerwać i zabawić. Sama wiesz, że nie odwiedza nas tak często. Aż szkoda. A o interesach będzie można porozmawiać już na górze jak będziemy wszyscy w ubraniach i tak dalej. - herold Soren zwróciła uwagę swojej blondwłosej gospodyni a ta pacnęła się w czoło i szybko zaczęła kiwać głową na znak zgody i uniosła dłonie w pokojowym geście przeprosin.

- Mój drogi Otto, jak widzisz dziewczęta są bardzo chętne i oddane sprawie. I jestem pewna, że każda z przyjemnością dostąpi zaszczytu obcowania z tobą. Więc jeśli masz jakieś życzenia dziewczęta na pewno dadzą z siebie wszystko aby je spełnić. - Soria niczym prawdziwa władczyni bez zmrużenia okiem rozdysponowała swoimi podwładnymi. Zresztą te i tak wydawały się być już wcześniej nieźle rozochocone na takie wyuzdane zabawy. A ich wesołe i zachęcające uśmiechy tylko to potwierdzały.

Otto uśmiechnął się łobuzersko.
- Doprawdy? Dobrze więc dziewczyny. W rządeczku przede mną. - pozwolił kobietom ustawić się - Pokażecie teraz mi jak kochacie siebie nawzajem, a przez to kochacie i naszą cudowną władczynię… - ponownie skłonił się Sorii - Jej matkę i jej patrona. - nakazał kobietom ustawić się jedna na drugiej. Łasica na spodzie, na klęczkach jej kuperek cudownie wystawiony, na niej obejmując ją Pirora, na samej górze stojąc na palcach dosiadła Averlandkę Burgund. Otto zaczął otaczać kobiety, co jakiś czas delikatnie dotykając jednej z nich szpicrutą, zanim nie zadał solidnego smagnię Pirorze. Następnie wrócił do okrążania, pozwalając, aby niepewność i oczekiwanie zaczynały się w nie wgryźć, po czym smagnął Łasicę. Kolejne krążenie, kolejne delikatne dotykanie i kolejne smagnięcie w Pirorę. Otto chciał zobaczyć niecierpliwość w oczach Burgund.

Tak jak to wspomniała Soria a i jak jej służki sprawiały wrażenie cała trójka dziewcząt okazała się całkiem chętna na taką współpracę i zabawę. I dało się poznać, że są zaciekawione tym co Otto wymyślił. Bez oporów ustawiły się tak jak sobie życzył. Frontem do swojej władczyni. Ta zaś oparła dłoń o policzek i z zainteresowaniem oglądała to przedstawienie. Zaś aktorki bardzo chętnie w nim brały udział. Dało sie wyczuć to mieszaninę ekscytacji, oczekiwania, ciekawości i podniecenia. Co jakiś czas nicowaną pomrukiem zadowolenia gdy czubek szpicruty delikatnie pieścił gładkie ciało. Albo urwanym okrzykiem bólu jaki następował po szybkim świśnięciu tego narzędzia. Jednak żadna z koleżanek coś nie zdradzała chęci do zakończenia tej pikantnej zabawy. Wręcz przeciwnie, wydawało się, że apetyt im rośnie w miarę jedzenia. Burgund rzeczywiście zerkała z zaciekawieniem w stronę okrążającego ich mnicha jakby sprawdzała czy o niej nie zapomniał.

- I mówisz Otto, że życzysz sobie abym trzymała ten kuperek dla zwierzoludzi? Dobrze, zrobię jak sobie życzysz. A pójdziesz z nami? Jesteśmy umówione na kolejną pełnię. Za miastem przy starych kamieniach rytualnych. - z dołu, spod nagich ciał obu koleżanek doszło go pytanie Łasicy. Brzmiało jak uległe zaproszenie do kolejnych zabaw i teraz i później.

Gdzieś nieco z boku doszło ich smutne westchnienie uwiązanej pod sufitem Fabienne jaką zostawiły koleżanki. Jedynie Joachim został z nią ciesząc ich oboje grzeszną przyjemnością z poniżania i bycia poniżaną. Co widocznie pani von Mannlieb sprawiało mnóstwo przyjemności i satysfakcji. Ale i tak obserwowanie co porabia Otto z jej przyjaciółkami przykuło jej uwagę nawet jeśli zakneblowana i uwiązana pod sufitem nie mogła do nich dołączyć. Obserwowała chciwie całe to widowisko. A wspomnienie o umawianej orgii ze zwierzoludźmi tylko jej przypomniało, że one już jedną mają na koncie, umówione są na kolejną a dla niej ta zakazana i potępiana przyjemność jeszcze nie jest taka oczywista chociaż mocno miała na nią ochotę.

- Mam niestety inne obligacje, moja droga. I niegrzecznie mówić, nie proszonym. - ponownie smagnął Łasicę. Spojrzał na Burgund - A ty kochana… czy też jesteś niegrzeczna?

Po raz kolejny okazało się, że Łasica jest bardzo utalentowana w takich zabawach. I jest bardzo wdzięcznym obiektem do takich smagnięć. Gdy szpicruta świsnęła i zatrzymała się dopiero na jej nagim, wypiętym kuperki właścicielka jęknęła boleśnie i słodko jednocześnie co zdradzało, że jej taka zabawa też sprawia bolesną przyjemność. A Otto zdawało się, że ten brokat wężowego błogosławieństwa na jej pośladku jakby rozjaśniał trochę bardziej wyraźniej układając się w znamię jej patrona. Zresztą jej dwie koleżanki jakie były nad nią też wydawały się równie podekscytowane taką zabawą. Rudowłosa co siedziała okrakiem na drobnej, nieco piegowatej blondynce przez moment jakby wahała się co odpowiedzieć na zadane pytanie. W jej oczach dostrzegł jednak psotny błysk ale ona sama jako zawodowa oszustka i naciągaczka bez zająknięcia zaczęła mówić pokornym tonem skruszonej grzesznicy.

- Obawiam się, że tak mój ojcze. Wczoraj w nocy zgrzeszyłam kochając się z dwoma kobietami na raz. Mimo, że nie połączył nas święty związek małżeński. A dziś podczas mszy nad naszą czcigodną zmarłą księżną miałam bardzo nieczyste myśli i plany. A już tutaj podniosłam rękę na szlachetnie urodzoną jaśnie panią i mocno ją sponiewierałam. - rudzielec mówiła skruszonym tonem jak kapłanowi na spowiedzi. I zapewne gdyby to była prawdziwa spowiedź to byłyby to wszystko grzechy co nie lada. Wszystko znamionujące oznaki wyuzdanego zachowania w przypadku “rękoczynów” czyli sponiewierania bretońskiej szlachcianki to nawet można było poczytać za próbę obalania prawowitego porządku rzeczy bo w końcu stan szlachecki był po to aby bronić i rządzić maluczkimi w zamian należała mu się odpowiednia cześć i szacunek.

- Och… cóż za cudowne czyny moje dziecko. - Otto zachichotał trochę prześmiewczo - Doprawdy, rozumiesz na czym świat stoi. Nie to co ta tutaj. - ponownie smagnął Łasicę - Samolubnie usługując naszej przepięknej władczyni, a wam pozostawiając tamtą szlachciankę. Niegrzeczna! - ponowne smagnięcie - Lub nasza cudowna Pirora. Nigdy mnie nawet nie zaprosiła, chociaż to ja opowiedziałem jej o pięknie Sorii - tym razem smagnął Averlandkę - Niegrzeczna! - zerknął na Burgund - Więc, czemu miałbym zapoznać ciebie z tym narzędziem? Chyba, że uważasz, że źle z niego korzystam?

Trzy splecione ze sobą naguski i mężczyzna ze szpicrutą w dłoni byli niejako w centrum tej sceny. Ale na dwóch przeciwnych krańcach mieli dwuosobową widownię. Z jednej strony naga Soria siedziała na swoim tronie obserwując to całe widowisko z wyraźnym zainteresowaniem i przyjemnością. Z drugiej bretońska szlachcianka, też naga ale nadal uwiązana do sufitu i poznaczona czerwonymi pręgami po uderzanich szpicruty. Obie jednak drgnęły zdradzając zaciekawienie gdy Otto o nich wspomniał.

- Oh ja bardzo przepraszam! Oczywiście jeśli ktoś ma ochotę to ja nie ośmielę się blokować dostępu do naszej czcigodnej pani! Bardzo chętnie będę służyć w ramach pokuty i przeprosin! - Łasica zawołała przygnieciona przez koleżanki do podłogi i w mig podejmując podobny ton skruchy do swojej rudowłosej partnerki z jaką tak często współpracowała czy to zawodowo czy dla przyjemności.

- Oh Otto ale nic nie mówiłeś, że interesują cię takie rzeczy. Trzeba było powiedzieć. Ale jak interesują to oczywiście zawsze będziesz tu mile widziany. Tylko no te pozory, sam rozumiesz, że musimy o nie dbać aby się to wszystko nie wydało. No i bardzo ci dziękuję za poznanie z Sorią. Możesz przyjść także do teatru albo na ten wieczorek poetycki u Kamili. Zresztą obie tam będziemy z Sorią. No i Fabi tylko ona przybędzie osobno. - blondynka też potrafiła wdzięcznie przyjmować te smagnięcia, że aż miło było popatrzeć i posłuchać. Ale mówiła trochę z przejęciem jakby naprawdę sądziła, że kolega mógł się jakoś poczuć urażony.

- Mój panie uważam, że znakomicie korzystasz z tego narzędzia. I będę zaszczycona jak mnie z nim zapoznasz. Ale gdybyś miał zachciankę aby mieć pokorną i posłuszną asystentkę to oczywiście bedę zaszczycona taką służbą. - Burgund roześmiała się samymi oczami ale tak odpowiedziała jakby swobodnie się czuła po obu stronach pejcza czy szpicruty.

- Doprawdy? - smagnął Burgund - Dobrze, więc, pokaż mi co potrafisz. Niech nasza pani oceni, czy zasługujesz na zaszczyt, aby wychować te dwie ladacznice, jak być grzecznym. - zdjął kobietę ze swej Averlandzkiej przyjaciółki i wręczył jej pejczyk - Lepiej, abyś ją zadowoliła, inaczej zawiśniesz zapomniana obok Fabianne.

Rudzielec radośnie zeszła z grzbietu averlandzkiej szlachcianki, przyjęła podany pejczyk i popatrzyła pytająco na Sorię. Ta dumnym i pańskim gestem dała jej znak, że może zaczynać swój pokaz. Potem w przeciwną stronę, na unieruchomione, wyprężone jak struna ciało bretońskiej szlachcianki.

- Każdy wyrok przyjmę z pełną pokorą i zrozumieniem. - obiecała Burgund której wizja zawiśnięcia i unieruchomienia pod sufitem chyba nie wydawała się aż tak straszna. Ale sama znów spojrzała w dół na nagie, wypięte kuperki koleżanek. Po czym zaśmiała się i świsnęła batem w powietrze. A potem dała próbkę swoich możliwości gdy bez litości smagała pejczem wypięte pośladki koleżanek przy wtórze ich bolesnych ale i podnieconych jęków. Cała trójka zapamiętała sie w tej zabawie. Rudowłosa naguska w pewnym momencie złapała brutalnie za blond włosy szlachcianki i cisnęła ją na podłogę. Następnie nie szczędziła nagan i poganiania dwóch brudnych i leniwych ulicznic jakie uwijały się u jej stóp aby spełnić jej surowe wymagania. Ale to było trudne więc częściej nowa pani okazywała im swoją pogardę i niezadowolenie bezlitośnie z nich lżąc i karząc. Wyglądałoby to zapewne jak maltretowanie i poniżanie służby przez jakąś wyrodną okrutnicę ale jednak się się w to szło wsłuchać i popatrzeć to chyba każda z tej trójki czerpała mnóstwo zabawy i satysfakcji z tego wszystkiego.

- Czy jest pan zadowolony? - zapytała w pewnym momencie Burgund mając u swych stóp dwie brudne, spocone i sponiewierane niewolnice. Które jednak też ciekawie podniosły z dołu głowy czekając na jego decyzje.

- To nie mojej opinii, powinnaś być ciekawa. - podszedł do siedzącej na tronie Sorii, przyklęknął i wyciągnął do niej rękę - Pani, czy uraczysz nas i spojrzysz na dzieło mojej podopiecznej z bliska i ocenisz, czy jest zadowalajaca?

- Dobrze kawalerze, mogę rzucić na to okiem. - zgodziła się wspaniałomyślnie naga władczyni i z dworską wprawą chwyciła dłoń mężczyzny po czym dała mu się poprowadzić do czekającej z ekscytacją kobiecej trójki. Tam przesuęła się spojrzeniem po zdyszanej dominie z pejczem i w samej obroży. Po czym w dół na jej dzieło. Pirorę zastała z wypiętym kuperkiem poznaczonym czerwonymi pręgami od pejcza i szpicruty w podobnej pozie w jakiej Otto na początku ustawił Łasicę. Ta zaś leżała na wznak gdzie także jej front nosił czerwone pręgi po otrzymanych razach. Władczyni z uwagą i zainteresowaniem obserwowała to spocone i zdyszane pobojowisko.

- No tak, tak… Nie najgorzej… - oceniła przyciskając stopą twarz Pirory do podłogi. Po czym przeszła obok do leżącej łotrzycy o niebieskich włosach.

- Tak, tutaj no tak, mogłoby być… - dorzuciła swoją ocenę w przypadku tej niewolnicy. Jej bez skrupułów przesunęła stopą od brzucha, przez piersi aż do twarzy. Czego ta raczej nie odebrała tego poniżającego gestu jako kary.

- Ale tutaj widzisz zostawiłaś. - pokazała palcem gdzieś na wypięty kuperek averlandzkiej szlachcianki. Burgund spojrzała tam i chyba nie do końca wiedziała o co chodzi.

- Takie uchybienia nie będą tolerowane wśród mojego orszaku. - odparła chłodno władczyni do nieco zaskoczonej łotrzycy z pejczem w dłoni. - Pokażę ci. - odparła Soria i niespodziewanie jej dłoń wyskoczyła do przodu, złapała za miedziane włosi i ściągnęła służkę do parteru prawie wbijając ją w wystawione tyły Pirory.

- A ty co się tak wylegujesz leniwa wywłoko? Do roboty! - podobnie złapała Łasicę za włosy i też ją potraktowała podobnie tylko z kolei zmuszając aby ta zajęła się kuperkiem Burgund. Po chwili podziwiała swoją bardzo zaangażowaną sobą kompozycję jaka klęczała, leżała i dogadzała sobie nawzajem na podłodze.

- Ale wiele czasu już nam nie zostało. Więc sprawcie się dobrze. W końcu chodzi o oddanie należytej czci naszem księżnej. - przypomniała im mentorskim tonem w parodii dostojnego celu dla jakiego oficjalnie się tu zebrały dzisiaj po mszy.

Otto westchnął tęsknie spoglądając na podwładne Sorii.
- Moja pani, jeśli zezwolisz, muszę udać się na spoczynek. Dzisiejszy dzień był pełen fascynujących wydarzeń. Jednych przyjemnych, innych mniej, ale nic nie przebije przebywania w twej obecności. Jutro najpewniej czeka mnie niemało roboty w hospicjum. Ach, wasza wizyta. Sądzę, że najlepiej będzie jak zjawicie się pojutrze. Jutro pewnie jeszcze będziemy sprzątać.

- Pojutrze. - pani powtórzyła zaproponowany termin i spojrzała w dół na swój nagi i zajęty sobą orszak służek. Dziewczęta na chwilę przerwały zabawę, popatrzyły na siebie, naradziły się i w końcu blondynka dała znak, że Aubentag im pasuje na wizytę w hospicjum.

- Przyjedziemy w dzień, pewnie w południe. Zobaczymy się z tą dziewką od pajęczej królowej no i jak tam macie kogoś albo coś ciekawego do oglądania i poznania to też nas tam zaprowadź jak dasz radę. W każdym razie no ty tam wiesz co i jak to my przyjedziemy, śliczne i bogate a ty rób nam za wodzireja tego cyrku. - zaproponowała szlachcianka z Averlandu ubrana w same wysokie buty i gorset. Jej przyjaciółki miały na sobie jeszcze mniej ale też się uśmiechnęły przyjaźnie.

- No to będziesz już leciał? No szkoda. Ale mam nadzieję, że to nie ostatni raz co nas odwiedzasz. - Łasica wstała z klęczek i widząc, że klepsydra i tak już się prawie przesypała zaczęła się żegnać z kolegą.

- No tak, musimy już kończyć. Jeszcze się trzeba ubrać, doprowadzić do porządku i udawać, że się skończyło modły żałobne. - Burgund pokiwała głową na znak zgody.

- Tylko wyjdź tyłem. Dziwne by wyglądało jakbyś tyle czasu jakąś paczkę odbierał. Kristin cię wypuści. No chyba, że wolisz przez kanały to tamtędy. - Pirora dołączyła do pożegnań koleżanek i poprosiła aby kolega trzymał się tego co powiedział na wejściu do jej kamienicy. Na koniec nieco raczej żartobliwie wskazała gdzieś w kąt swojego prywatnego loszku jak mówiła o tym wyjściu do kanałów. *

- Może umówimy się na jakieś spotkanie w najbliższym czasie? - zaproponował Joachim jednookiemu, kiedy obaj się ubierali i zbierali do wyjścia.

- Oczywiście. W jakimś konkretnym celu, czy tak socjalnie? - Otto przyjrzał się koledze.