| Tego, co prawił sołtys, odciągnąwszy ich na bok, Mara słuchała niezbyt uważnie. Dopiero teraz widać było jak niecodzienną tworzyli gromadkę. Jakby nie patrzeć, czwórka obieżyświatów i pies. Aż miała ochotę się zaśmiać.
Ale jej twarz pozostała bez wyrazu. Sprawa była zbyt poważna, a poza tym wolała nie zrażać do siebie nikogo z drużyny, i to na samym początku. Zwłaszcza tego sigmarskiego akolity, gdyż owi, przejęci swym posłannictwem, bywali nader drażliwi.
Na jego pozdrowienie odpowiedziała także milczącym skinieniem głowy. Wtedy przyszło jej do głowy coś, o co także postanowiła zapytać.
- Jeśliście z tymi z Sieperting zwady nigdy nie mieli, to i dla nas lepiej, - zwróciła się do Edgara, nim ten zdążył odpowiedzieć kapłanowi. – Lecz pomyślcie sołtysie, czy Wy sami, albo i kto inny z Trogen, nie macie tam jakowego krewniaka, choćby i siódmej wody po owsiance, albo jakiego znajomka, z którym warto by nam było pogadać w razie kłopotów?
__________________
Życie to ciągłe czekanie: na dorosłość, na miłość, na autobus, na ulubiony serial, na szczęście, na wakacje, na przyjaciela... aż w końcu na śmierć. |