Cadoc zebrał wodze obracając łeb, a za nim resztę konia, w przeciwnym kierunku do Léothere. Wszyscy ruszyli stępa polnym szlakiem, który łagodnie wspinał się na trawiastą fałdę horyzontu. Wszyscy oprócz Mildryd. Wojowniczka stała w miejscu a na zdziwione spojrzenia odrzekła spokojnie.

- Jeśli wierzyć słowom starca, a powodów by nie czynić tego nie znajduję, to miejsce obozu Cenrica jest już znanym. - stwierdziła zakładając zapleciony warkoczyk z policzka za ucho. - Czekać będę przy Entwade na zachodnim brzegu. Tam, gdzieśmy obozowali w nocy. - spojrzała na Zwinnorękiego.

- Nie mówcie Esmundowi, że na niego czekam, jeśli do porozumienia nie dojdzie. - poprosiła.

W ciągu popołudnia ściemniało się znacznie szybciej niźli by sobie wszyscy się tego spodziewali. I nastawiała spokojność jakby czas zwalniał uciszając nawet szumiące szepty nieruchomych teraz traw.

Cadoc: 6 + 4 = 10
Eiliandis: 4 + 6* = 10*
Zwinnoręki: 4 + 4,4 = 12

Leśny Człowiek wiedział, że zbiera się na wielką burzę.

Kiedy zbliżał się zmierzch, tym bardziej przyspieszony zbierającymi się ciemnymi nisko zawieszonymi w miejscu chmurami, zobaczyli pierwsze zwierzęta ogromnego stada, choć czuli je zaiste już od jakiegoś czasu mimo bezwietrznej pogody!
Ilość sztuk, jak się okazało rogatego bydła, była tak liczna w stadzie, że nikt z bractwa na własne oczy większego dotąd w jednym miejscu nie widział.

Pasterze na widok trójki zbrojnych przywitali ich zwyczajowymi pozdrowieniami i wskazali kierunek przebywania Trzeciego Marszałka. Cenric miał stać oburzeń około mili przed nimi.

Wkrótce dostrzegli również pierwszych zbrojnych Cenrica. Stali na wyspie otwartego terenu pośród morze rogacizny i śmiejąc się w dobrych nastrojach rozmawiali przyglądając się kilku luźnym koniom. Trzy ogiery rywalizowały miedzy sobą oraz wyzywały lidera, niespodziewanie młodszego, acz silnego i dorodnego. Nerwowy taniec kopyt, dęba stawanie oraz wzajemne odgarnianie kąsaniem i kopaniem mieszało się w napiętym spektaklu naturalnej walki o dominację.

Cericowi właśnie wskazywali obóz marszałka, którego namioty dostrzegli z trzeciej części mili, kiedy zaczęło dziać się coś niespotykanego.

Bractwo poczuło jak włosy na rękach stają dęba. Jasnoniebieskie i fioletowe ogniki niczym iskierki przebudzały się przyjmując migoczącą formę na końcówkach włóczni, hełmów, końskich uszach i pełzających jak węże po szczytach ździebeł zielonych z syczącym dźwiękiem. Było to piękne i dziwne zarazem.

Niektórzy z Cenricowych z przejęciem wszczynało alarm, że się stają się oczarowywani przez Czarodziejkę ze Złotego Lasu!
Inni prychali szydząc, że takie światła to zdarzają się podczas burz. Jednak i ci ostatni zdawali się nie potrafić stłumić ogarniającego ich strachu.

Eiliandis: 2 + 1,4 = 7
Zwinnoręki: 5
Cadoc: 6 + 6* = 12*

Ściemniony zachód słońca nagle zakryty woalem ciemności pogrążył świat w mroku, gdzie tylko błyszczały na rogach i uszach stada mrugające zimnym srebrem poświaty niebieskawo fioletowe iskry. Z zagłuszający grzmotem, od którego zadrżała ziemia, a może tylko ugięły się końskie nogi bractwa, z góry runął deszcz, jakby kto otworzył burzową chmurę. Piorun uderzył gdzieś niedaleko z oślepiającym błyskiem, który pokazał wzburzone morze nerwowo falującego bydła. Alarmujące dźwięki zwierząt, krów, byków, koni, pasterzy i zbrojnych przepatrywaczy zlewały się w chaotyczny harmider. Jakby z wnętrza ziemi dobiegł drżący łomot - bydło rzucało się tam i z powrotem!

A potem… zaczęło biec na oślep w panice!