Trartex wiedział, że cosik tutaj musi być. To nie jest zwyczaje miejsce, oj nie. Złodziej dummy ze swego odkrycia był. Tak jednak siem tym przekoł, że jako głupszy z gupich snotów postompił i zamiast wiecznie być czujnym jak to na snota przystało, rozochocił siem i pułapkem usłyszał za późno.

Oj bolało, bolało. Snot zły na siebie był, że pułapki nie zobaczył. Toć to jego zawód był, pułapki znajdywać i kraść... znaczy uczciwie przywłaszczać. Jakie zdziwienie było snota, gdy mu siem w głowie zakrenciło i po tym odkrenceniu zobaczył zdrowom nogem. Czary jakie, czy co? Czyli Trartex miał racjem, że zielsko ani chybi magicznem jest. A skoro one magicznem, to albo ktoś mu zwidy z pulapkom robił, albo ktoś mu teraz mami w głowie, że jego noga jest zdrowa. Tylko która opcja prawdziwsiejsza? Tego snot nie wiedział. Ryzykować i iść dalej, a przy tym jaki wielki skarb zdobyć? Czy może wycofać siem i przyjść z innymi jak to snoty kupom i bezpieczniej, ale siem skarbem dzielić? I tak źle i tak nie dobrze. Co to za snot, który chce siem dzielić? Ale martwy snot, do którego niedziela przychodzi to... w sumie snot. A Trartex jeszcze nic nie znalazł, wienc on snot złodziej dupa. Przecież on nie może siem tak pokazać, bo go wyśmiejom, jak on żadnych skarbuf mieć nie bendzie.

Złodziej stanąloł szybko, rozejrzal siem. Tak! Już postanowione. Jak tu skarb jaki jest, to o go znajdzie i innym nie odda. Dzielić siem nie bendzie. Co to, to nie! Tera jednak snot obiecał sobie, że nie pozwoli siem omamić tym krzaczorom, ani w żadnom pułapkem nie wlizie. Przycisnoł snotling łeb do ziemii i szukać skarbu zaczoł, a przy tym każdy kawałek po kawałeczku dokładnie sprawdzajonc, czy tam jakiej pułapki nie ma. Zwykłej, czy magicznej i przy tym chaszczy siem pozbywajonc.