Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; Dzielnica Północna; ul. Złota; rezydencja van Hansenów
Czas: 2519.07.05; abt; południe
Warunki: sala obiadowa, jasno, ciepło, cicho ; na zewnątrz: jasno, deszcz, sła.wiatr, umiarkowanie
Joachim
Jak młody astrolog zjawił się w znakomitej rezydencji na ulicy Złotej to przekonał się, że nie tylko on jest gościem gospodarzy na dzisiejszym obiedzie. Rodzina van Hansenów jak nakazywał zwyczaj usiadła przy jednym z krańców bogato zastawionego stołu. Z czego głowa rodu usiadła na samym szczycie stołu, jego małżonka po prawicy zaś dorosła córka po lewicy. Obok niej usiadła inna blondynka w skromnej tunice i podejrzanie prostej fryzurze związanej w jeden, gruby warkocz. Zwykle panny nosiły jeden warkocz a mężatki jak już to dwa albo nie puszczały go luzem aby podkreślić swój zamężny stan. A przynajmniej te którym zależało na opinii dobrej i szanującej się i swojego męża żony. Z drugiej strony to choćby Frau von Mannlieb też stosowała się do tych wymogów zwyczajowych i moralności a jakoś nie przeszkadzało jej to odwiedzać loszek Pirory na wyuzdane orgie i zabawy. Obca blondynka miała sporą, srebrną broszę z wizerunkiem biegnącego wilka jaki zwykle był symbolem Urlyka. To podkreślało, że nie jest to jakaś uboga wieśniaczka czy mieszczka. Zresztą z bliska było widać, że ta tunika w jakiej przyszła to też nie jest jakiś prosty habit tylko coś ze znasznie solidniejszego i starannie wykończonego materiału.
Tą kobietę gospodarze przedstawili jako przeoryszę zakonu Urlyka, Katherine von Siert. Wtedy Joachim uzmysłowił sobie, że już ją widział w Festag na mszy i po. Tylko wtedy było to przelotnie poza tym była w pełnej zbroi i miała twarz zasłoniętą symboliczną, czarną woalką. Więc nie miał za bardzo okazji jej się przyjrzeć zbyt długo ani zbyt bliska. A i ona była odziana całkiem inaczej niż teraz. Zaś teraz siedzieli prawie naprzeciwko siebie.
Kolejnym gościem była młoda, czarnowłosa kapłanka Morra. Owa tajemnicza i zaskakująco młoda Matka Somnium co przybyła niedawno z Saltburga z okazji symbolicznego pogrzebu księżnej jaki odbywał się także w Neus Emskrank. A pewnie i wielu innych miastach, miasteczkach i wsiach Nordlandu jaki żegnał swoją księżną - matkę i oddawał jej ostatnią cześć i szacunek. Obie miały podobną sobie rolę i miejsce w hierarchii cywilnej i duchownej więc aby to oddać obie usiadły obok pani i panny van Hansen. Obie grzecznie ustąpiły miejsca tej drugiej nie chcąc impertynencko się wpychać bo tak nakazywało dobre wychowanie ale wtrąciła się w to Froya wesoło i raźno zapraszając drugą blondynkę aby usiadła obok niej. Wydawało się, że są w dobrej komitywie ze sobą. Ale córka dostała od matki karcące spojrzenie za tą ujmę na ich gościnności. W końcu kapłanka Morra jakby chciała mogła by to odebrać jako afront i faworyzowanie tej drugiej kapłanki. Ale uśmiechnęła się lekko i dała znać, że nic nie szkodzi i chyba rzeczywiście tak było. Przynajmniej tak się zachowywała.
Naprzeciwko pana domu zasiadł Ferdynand von Glitz ubrany w niebiesko - czarny kubrak czyli barwy ich nordlandzkiej prowincji. Zaś przy sercu miał broszę ze swoim herbem. To był jeden z tych rycerzy jacy przyjechali na turniej jaki w ostatniej chwili odwołano. Pochodził z Grafenrich co jak chętnie tłumaczył było nieco na południe ale nadal o dzień drogi od stolicy prowincji. Wydawał się być rycerzem o znacznej pozycji i gdy obie kapłanki już miały swoje miejsce przy stole to jemu jako nazjamienitszemu przypadło honorowe miejsce na drugim końcu stołu. Rzeczywiście prezentował się całkiem elegancko i okazale, musiał być z dekadę starszy od Joachima a do tego zachowywał się godnie rycerza.
Niejako siłą rzeczy samemu astrologowi przypadło miejsce pomiędzy nim a morrytką. Zaś naprzeciwko niego usiadła Frau von Richter. Z okazji żałoby też w czarnej sukni zamiast tej krwistej czerwieni w jakiej ją ostatnio widział Joachim. Chociaż pozwoliła sobie na nutkę ekstrawagancji zakładając czerwoną apaszkę na nadgarstek. No i po swoim boku miała blond kapłankę.
Z nich wszystkich Joachim najlepiej się poznał z rodziną gospodarzy. W końcu przez ostatnie parę miesięcy mieszkał tutaj a nawet potem zdarzało mu się tu wizytować. Co jakiś czas spotykał Frau von Richter co zdawała się świetnie dogadywać z Froyą a obie miały podobną pozycję w śmietance towarzyskiej. Tyle, że jedna była już mężatką a druga jeszcze panną. Ale obie kapłanki jak i zacnego rycerza to spotykał po raz pierwszy. Nie było to takie dziwne jak cała trójka była spoza miasta. Matka Somnium i Fryderykiem z Saltburga lub okolic a zakonna matka urlykowców a klasztoru Sudfast koło morskiego portu Dietershafen położonego parę dni drogi na zachód od Neus Emskrank. A sama szlachcianka pochodziła z odległego Altdorfu.
Atmosfera przy stole była wesoła i towarzyska. Nawet zwykle chłodna i opanowana dorodna córka gospodarzy wydawała się ćwierkać jak skowronek. Zwłaszcza do Ferdynanda i Katherine którymi wydawała się być żywo zainteresowana. A zbrojną przeoryszą wręcz zafascynowana. Rzadko spotykała kobietę dorównującą jej pozycją społeczną i do tego potrafiącą chodzić w pancerzu i władać bronią. A i dzielny i zbrojny mąż robił na niej wrażenie.
- Słyszeliście? A u Kathy przyjmują kobiety do zakonu i dają im broń. A nawet się w niej ćwiczą. - panna van Hansen spojrzała po gościach ale mówiła głównie do swoich rodziców. Jakby wreszcie trafiła na kogoś kto był jej krewną duszą gdy z takim mozołem walczyła aby nie wpasować się w stereotypy młodej szlachcianki ze swoimi zainteresowaniami jakie uchodziły za typowo męskie i rycerskie. Bo urlykanka mówiła właśnie, że ich klasztor przyjmuje wyłącznie kobiety ale poza tym panują te same zasady jak i w męskich zakonach spod tego patrona. A powszechnie uchodziły one za bardzo wojownicze no i tylko dla mężczyzn.
- Słyszeliśmy kochanie. Ale jak widzisz do Zakonu Klepsydry też przyjmują kobiety. - ojciec skinął głową i nieco z przekąsem wskazał nią na siedzacą naprzeciwko blondynek czarnowłosą kruczycę. Ta jak to było typowe dla jej patrona nie mówiła za wiele i zachowywała grobową powściągliwość. Froya spojrzała na cichą kapłankę odzianą w żałobną czerń przesuwając się szybko po jej widocznej sylwetce.
- A Matka to jest z jakiegoś zbrojnego zakonu? - zapytała jakby chciała udobruchać rodziców.
- Niestety nie Froyo. Chociaż Czarni Gwardziści jacy są moją eskortą są takim zakonem. - wyjaśniła skromnie czarna kapłanka. Panna van Hansen była ciekawa czy przyjmują do niego kobiety i usłyszała, że nie ma przeciwskazań aby kobiety nie mogły służyć. Na pytanie dlaczego widziała w Festag albo na mieście samych mężczyzn usłyszała, że tak się akurat złożyło i mężczyźni rzeczywiście stanowią zdecydowaną większość zakonu Czarnej Straży ale i kobiety się tam zdarzają. Ot, jest ich po prostu o wiele mniej dlatego można przez całe lata żadnej nie spotkać. Sama reguła jednak nie zabrania kobietom wstępowania do tego zakonu. Co też potwierdziła von Siert której wykształcenie teologiczne obejmowały też reguły i ogólne zasady nie tylko własnego zakonu i patrona. Co nieco zaskoczyło Froyę i chyba nie tylko ją bo chyba wszyscy spodziewali się, że morryckie zakony zbrojne to tylko mężczyźni.
- A Matka to z jakiego jest zakonu jeśli można zapytać? - zagadnęła Frau van Hansen siedzącą obok niej czarnowłosą sąsiadkę.
- Ja jestem z Czarnowidzów. Patronuje nam Morr Śniący, jako patron snów, widzeń i proroctw. - przyznała skromna kapłanka. To zainteresowało panią Martinę jaka lubiła takie tematy. Wspomniała, że Joachim zajmuje się czymś podobnym.
- Ale domyślam się, że raczej stosujemy inne metody. - uśmiechnęła się koniuszkiem ust mroczna kapłanka.
- A właściwie czym się różni astrologia od astronomii? Zawsze mi się myli. - zagaił Ferdynand siedzącego przy jego narożniku Joachima.
Obiad trwał jeszcze trochę. Potem jeszcze były ciasta i desery. A potem kieliszek wina, brandy i już luźniejsze rozmowy. Wreszcie goście zaczęli wstawać od stołu ale rozmawiali jeszcze w mniejszych grupach na różne tematy. W końcu skończyła na tym, że panna van Hansen zaprosiła wszystkich na dół, do piwnicy gdzie miała swój własny pokój z trofeami jakie upolowała osobiście i chciała się nimi przed gośćmi pochwalić.
- To już może zaprowadź naszych gości moja droga. Obawiam się, że zbyt się objadłem i tyle schodów na dół mogłoby być dla mnie zbyt wielką przeszkodą. - odparł z uśmiechem Herr Mikael do swojej córki. Ta dygnęła przed nim grzecznie i spojrzała zachęcająco na swoich gości. W końcu większość z nich była raczej w jej wieku niż jej rodziców. No może Ferdynand był gdzieś tak w połowie drogi. Matka von Siert i Herr von Glitz chętnie wyrazili zgodę na taką wizytę, Matka Somnium i Frau von Richter jakby się zawahały czy iść czy zostać.
Miejsce: Nordland; Neues Emskrank; Dzielnica Zachodnia; ul. Biała, hospicjum
Czas: 2519.07.05; abt; południe
Warunki: korytarz hospicjum, jasno, ciepło, cicho ; na zewnątrz: jasno, deszcz, sła.wiatr, umiarkowanie
Otto
Otto jak chciał załatwić coś jeszcze przed swoim porannym przyjściem na swoją zmianę do hospicjum to musiał wstać naprawdę wcześnie. Jak dopiero szarówka się na dworze robiło a wewnątrz jego izby było jeszcze ciemniej. Do tego na zewnątrz monotonnie łomotał o szyby i resztę miasta deszcz. Wierzchnie okrycie mu zmokło nim dotarł do świątyni Mananna. Wierzeje jednak były otwarte gdyż była to pora jutrzni otwierającą każdego poranka nowy, liturgiczny dzień. O tak wczesnej porze wiernych było niewiele. Ale chyba i tak więcej niż podczas zwykłego dnia, zapewne w związku z żałobą po śmierci księżnej - matki. W porównaniu jednak do porannej mszy w ostatni Festag to jednak można było powiedzieć, że jest ich skromna ilość. Zdążył tuż przed rozpoczęciem mszy. Na zapleczu spotkał ojca Absalona który już kończył przygotowania do jutrzni i chyba go złapał w ostatniej chwili.
Ojciec Absalon był w kwiecie wieku. Pewnie z dekadę, może i dwie starszy od Otto. Postury godnej rycerza czy wojownika. Bez trudu można było go sobie wyobrazić w kolczudze, hełmie, tarczą i bronią w dłoni. Zresztą przewodził on zbrojnemu ramieniu kościoła boga mórz zwanego Bractwem Mananna. I nawet na wiosnę skutecznie zablokował możliwość wstępowania tam kobiet bo w jego definicji bractwo to bractwo, czyli wyłącznie dla mężów a nie niewiast. Znany był ze swojej surowości i wojowniczości, często go nie było w mieście gdy mustrował się jako kapłan pokładowy na jakimś statku. Gdy usłyszał pytanie o dwie skruszone grzesznice zmarszczył brwi nieco zdziwiony.
- Niech przyjdą. To dom boży. Otwarty dla każdego. Każdy może przyjść się pomodlić i pokajać. Nawet skruszone grzesznice. - powiedział jakby próbował się domyślić skąd to pytanie. W końcu świątynie w swojej publicznej części były powszechnie dostępne dla wszystkich wiernych. Niestety w tej części zapewne nie było skarbczyka z fantami z zebranymi na ostatniej mszy. A na tym obu łotrzycom najbardziej zależały. Jakby Otto mógł im załatwić jakiś pretekst aby powęszyć po piwnicach, lochach i ogólnie jakimś świątynnym zapleczu bo zapewne tam przetrzymywano takie cenne precjoza a nie gdzieś na wierzchu. No ale o tym ojciec Absalon nie wiedział oczywiście.
- Tylko! - uniósł surowo paluch do góry i spojrzenie mu stwardniało. - Niech się ubiorą i zachowują jak skruszone. A nie jak grzesznice. Zwłaszcza, że mamy żałobę. - kapłan ledwo maskował swoją niechęć go grzesznic. Zresztą często dawał mniej lub bardziej wyraźnie, że niewiasty uważa za słabszą, płochą i bardziej podatną na podszepty złego odmianę człowieka. A jakieś tam grzesznice tylko utwierdzały go pewnie w tym przekonaniu. Ale skoro zależało im na odkupieniu win zgodził się nawet tak podłym istotom przybyć do największej, najwspanialszej i najbogatszej świątyni w mieście aby się mogły pomodlić, żałować za grzechy i odbyć pokutę przed jego patronem.
---
Potem musiał mocno przebierać nogami. Wciąż w mokrym okryciu chociaż z wolna przestawało padać. A gdy zapukał do drzwi apteki to już zaczynało się rozpogadzać. Czekał chwilę gdy usłyszał ciężkie kroki ze środka i po chwili gospodarz odryglował drzwi.
- O. Otto. Witaj. Wejdź. Wcześnie dzisiaj jesteś. Stało się coś? O! Masz zwoje?! Przetłumaczyła je wreszcie? - grubas przywitał go nieco zaskoczony jego wczesnym zjawieniem się. Ale od razu się podniecił na myśl, że młodszy kolega może przyszedł z przetłumaczonymi zwojami od Mergi. W końcu wczoraj wieczorem miał się z nią widzieć. Na spotkaniu jednak wyrocznia przyznała, że przetłumaczyła jeden, prawie skończyła drugi i jakby ten trzeci był w podobnym stanie jak dwa pozostałe to może jutro by się udało jej skończyć ten trzeci. No i dzisiaj było to jutro. Ale dopiero wczesne rano. Zapewne jak wczoraj spędzili czas na rozmowach i planowaniu to od wieczora rogata wiedźma wiele postępów nie zrobiła.
Widząc, że jednooki nie kwapi się z wyciągnięciem gotowych zwojów aptekarz pokiwał smutnie głową na znak, że rozumie. I zastanawiał się czy może Merga w ogóle potrafi przetłumaczyć te pisma. Może tylko ich zwodzi? Ile czasu można siedzieć nad trzema zwojami?! Może trzeba znaleźć kogoś innego? Może grubas sam nie do końca wierzył w te swoje podejrzenia ale widać było, że cierpi katusze niecierpliwości aby rozpocząć swoje upragnione eksperymenty z darami od Oster.
- Aha, Vigo? No tak, jeszcze dycha. Ale wątpię aby długo. Ha! Zobaczymy jutro. Kiedyś Starszy mówił, że ulubiona liczba naszego patrona to trzy. A jutro jest trzeci dzień tygodnia. Ja stawiam, że padnie do jutra albo jutro. Ale kto wie? Może nasz patron ma wobec niego jeszcze jakieś plany? - gdy Otto wyjawił po co się zjawił gospodarz machnął swoja pulchną łapą aby szedł za nim na zaplecze a potem do piwnicy. Tam zastali śpiącego w barłogu garbusa. Jaki jednak nie spał lub głosy go obudziły.
- A jak padnie? - zagaił go zaciekawiony śmierdziel słysząc widocznie chociaż końcówkę rozmowy. W tym czasie obaj jego koledzy stanęli przed celą z ledwo dyszącym pacjentem hospicjum. Drzwi do celi były otwarte. Sąsiednie, do tej porwanej pielgrzymki zamknięte a jeszcze dalsze znów otwarte. Tam zdaje się sypiała Loszka. Widać cieszyła się już takim zaufaniem nurglistów, że jej nie zamykali. Gospodarz zamyślił się chwilę nad pytaniem garbusa.
- To padnie. Widocznie wykonał już swoje zadanie w wielkim planie. A! Bo właśnie! On gadał w nocy! Strupas! Powtórz Otto co on tam gadał. - aptekarz wzruszył ramionami widocznie niezbyt przejmując się losem Vigo na jakiego już od początku postawił krzyżyk. Ale w ostatniej chwili przypomniało mu się coś bo ożywił się i zwrócił się do kolegi.
- A tak! Bo ja tu z nimi siedziałem całą noc! Musiałem tej idiotce dać w łeb bo wrzeszczała i hałasy robiła. No i ten zaczął coś dyszeć, ledwo go rozumiałem. Zwłaszcza, że to gadał coś, potem chrypiał i nic, ja prawie znów zasypiałem i budzę się bo ten znów coś mamrocze. - garbus widocznie pełnił tu nocny dyżur i wskazał na porwaną dziewczynę w środkowej celi. Ta rzeczywiście była przytomna ale przywiązana za nadgarstki do koła wmurowanego w ścianę i z kneblem w ustach. Patrzyła na nich trwożliwie ale przytomnie zza krat.
- Dobra, gadaj co mówił! O robakach i zarobaczonych łonach! - Sigismundus ponaglił kolegę słowem i gestem bo choć pewnie już zdążył to usłyszeć od brata w wierze to chętnie to by usłyszał jeszcze raz. No i pochwalił się przed byłym mnichem. A robaczy temat niezmiennie budził jego uśmiech pełen ekscytacji nadziei w lepszą przyszłość.
- A tak… To było… - garbus zmrużył oczy próbując przypomnieć sobie nocne i pokawałkowane słuchania gorączkującego pacjenta jaki wydawał się jeszcze bliższy tamtego świata niż tego w porównaniu do tego gdy go Otto widział ostatnio.
- Blade łono płodności… A nie… Pobłogosławione płodnością blade łono… królewskiej krwi… wyda piękny, dorodny, królewski owoc… Jakoś tak… Tyle zrozumiałem. Niewyraźnie mamłał i to jeszcze po trochu przez całą noc. - garbus skupił się aby powtórzyć na ile zdołał to co usłyszał w nocy od Vigo. W końcu wzruszył swoimi krzywymi ramionami dając znać, że więcej nie pamięta.
- No właśnie. Jakąś bladolicą to może byśmy znaleźli. Sam znam parę. Jakby była płodna to pewnie też. Przecież większość jest. Ale królewskiego rodu? - zamyślił się grubas. Pokręcił głową i po chwili rozłożył ręcę w geście bezradności, że trudno mu to połączyć w sensowną całość. Ludzie o bladych twarzach zwykle należeli do błękitnokrwistych. Poza nimi niewiele osób mogło sobie pozwolić na regularne pudrowanie twarzy aby zachować modną, elegancką bladość. Ale nawet jakby nie liczyć twarzy tylko jasną skórę to też kojarzoną ją głównie ze szlachetnie urodzonymi. Bo ludzie pracujący na roli czy pod żaglami zwykle byli ogorzali od słońca, wiatru, mrozu i deszczu. Chociaż i wśród nich trafiali się ludzie o jasnej karnacji. Większość kobiet rzeczywiście była zdolna do rodzenia dzieci więc można było je uznać za płodne. No ale ten trzeci element o królewskiej krwi trudno było obu kolegom Otto przypasować do dwóch wcześniejszych.
- Może to jakaś przenośnia… Czy jak to tam się mówi… - mruknął niepewnie garbus też chyba mając kłopot jak to zinterpretować słowa konającego.
- Nie wiem. Po prostu nie wiem. Może po prostu bredził? Chyba, że ty Otto masz jakiś pomysł. Jesteś uczony w mowie i piśmie to może to jakoś rozwikłasz. A! Ale jeszcze mówił o muchach! Gadaj mu o muchach Strupasku! - gospodarz westchnął nie mogąc samemu znaleźć rozwiązania tej zagadki. Klepnął w ramię jednookiego kolegę dając znać, że jak ten ma jakiś pomysł to chętnie go wysłucha. Ale to znów mu przypomniało coś jeszcze bo przypomniał o tym garbusowi.
- A tak! Gadał jeszcze o jednej z nas. Że przybędzie aby się do nas przyłączyć. I będzie ją zwiastować muchy, aromat zgnilizny i zepsucia no i larwy. Ludzie na ulicy będą odwracać wzrok i nosy z obrzydzeniem ale oni są ślepi a ona jest oświecona. I przyłączy się do nas. - powiedział w zachwycie i z rozmarzonym tonem garbus jakby opisywał wymarzoną kobietę swoich marzeń. W końcu skończyło się na tym, że ochota na sen mu odeszła i napędzany wiarą ruszył na zawalone gnojem i błotem ulice aby poszukać tej jaką miała zwiastować woń zgnilizny, muchy i obrzydzenie na twarzach jeszcze nie oświeconych.
---
Potem zaś musiał znów szybko przebierać nogami w ten już nie tak wczesny i chłodny poranek aby zdążyć do zachodnich ulic miasta gdzie było jego hospicjum. Poranek się rozgościł na dobre i rozpogodził słonecznym, letnim blaskiem gdy nieco spóźniony przekroczył drzwi i mógł zająć się swoimi obowiązkami. Jeszcze tylko musiał porozmawiać z przeorem o spodziewanych, zacnych gościach na dzisiaj. Ten wysłuchał go uważnie i nieco się zdziwił. Nawet jeśli zauważył spóźnienie mnicha to nowy temat przykuł jego uwagę bardziej.
- Rozmawiałeś z nimi i mają nas odwiedzić? Dobrze. Bardzo dobrze Otto. Sam widzisz co się dzieje. Szaleństwo! To już drugi czy trzeci atak takiej zbiorowej histerii! A ile szkód! Pobicia, siniaki, wybite zęby, połamane meble! Oni myślą, że my to wszystko dostajemy za darmo! No. I dobrze, niech przyjdą te szlachcianki i się rozejrzą. Oprowadzisz je skoro już z nimi rozmawiałeś. I tak zagadaj aby otworzyły przed nami swoje sakiewki. Mam nadzieję, że to nie są jakieś skąpiradła tylko porządnie szczodre i wrażliwe na niedolę bliźnich białogłowe. - przeor szybko przyswoił tą wreszcie dobrą informację tego dnia. I widać było, że wiązał nadzieję, że owe zacne i szlachetne a przede wszystkim bogate damy nie będą tylko chodzić, oglądać i może modlić się ale wesprą ten przybytek jakimś datkiem. W końcu większość działalności tej placówki opierało się właśnie na takich datkach charytatywnych wiernych. Zwłaszcza tych z zamożniejszej warstwy jakich było stać na takie datki.
Po rozmowie z przeorem Otto wrócił do swoich standardowych zajęć. Większość chaosu jaki spowodowała festagowa awantura już została uprzątnięta. Ale i tak niosły się echem młotki stukające w drewno czy szorujące piły gdy bracia i wolnotariusze próbowali a to naprawić uszkodzone meble albo zrobić nowe. Ze swoich ulubionych pacjentów pojedynczo wyłuskał wszystkich. Najłatwiej było z Thornem bo wciąż siedział w tej samej izolatce.
- I co? Coś nie widać tych twoich damulek co tak chętnie zadzierają kiece. - przywitał go szyderczą uwagą jakby sam chciał nadrobić poprzednią rozmowę gdy chyba przez chwilę uwierzył albo chciał uwierzyć, że zjawią się tu jakieś rozkoszne ślicznotki i to jeszcze takie z wyższych sfer. Już nie mówiąc, że miałyby cokolwiek zadzierać, zwłaszcza suknie i zwłaszcza w jego celi. Pewnie miał na to przez chwilę nadzieję no ale czas spędzony w celi przywrócił mu właściwy, nieufny do świata pogląd na stan rzeczy. W sumie nie było się co dziwić bo hospicjum to nie było raczej na szczycie listy odwiedzin dla młodych panien z dobrymi nazwiskami.
Annika leżała na swojej pryczy i sufitowała albo spała. Wciąż miała zabandażowany brzuch i zdarte dłonie. Ledwo spojrzała w jego stronę gdy do niej zajrzał i nie zamierzała się pierwsza odzywać. Jak tak leżała w samych kalesonach i koszuli, bosa i nieruchoma to nie sprawiała wrażenia agresywnej. Chociaż w suchym spojrzeniu było coś zaczepnego i odpychającego, że pewnie sporo osób wolałoby sobie poszukać innego zajęcia niż podchodzić bliżej.
Georga zastał przy pracy braci stolarzy. A raczej tych co się na tym znali i zbijali na nowo te krzesła, ławy, stoły, deski do drzwi aby się znów do czegoś nadawały. Pomoc Georga ograniczała się chyba do nieprzeszkadzania. Ot tutaj bracia mieli go na oku jak nie do końca władz umysłowych dziecko jakie lepiej mieć na oku. Pacjent wciąż miał zabandażowaną głowę ale już się poruszał samodzielnie. Siedział na ławce i albo podawał pracującym gwoździe, młotek, hebel czy to co tam akurat potrzebowali. Gdy Otto tam wszedł przywitał się z nim grzecznie w czym jeszcze bardziej przypominał opóźnione w rozwoju dziecko.
- Pochwalony bracie. - skinął mu obandażowaną głową gdy i bracia przywitali się z kolegą. Mówili, że jest grzeczny i pomagał im rano powylewać nocniki. A teraz przy pracy tutaj. Pacjent aż pęczniał z dumy słysząc te pochwały pod swoim adresem.
Marisa zaś miała robić pranie w pralni. Zastał ją właśnie tam. Siedziała na zydlu w ciężkim, drapiącym habicie jaki wciąż miała nosić jako część pokuty za swoje skandaliczne zachowanie z ostatniego Festag. Chociaż jak siedziała na tym zydlu do go wysoko podwinęła tak, że kontrastowały z tym włochatym, ciemnym habitem jej gładkie, kobiece łydki, kolana i kawałek ud. Których wcale nie zakryła gdy do łaźni wszedł mężczyzna. Podobnie podwinięte miała rękawy. Bo siedziała na tym zydlu przy bali z mokrymi ubraniami. Na przemian trzeba było je ucierać na tarze i tłuc kijanką a gdy były w sam raz przejść obok i rozwiesić w suszarni do wyschnięcia. Na dłuższą metę ciężka, fizyczna, niewdzięczna i męcząca praca. Marisa musiała ją wykonywać sama. Ciekawe czy przypadkiem nie dlatego aby znów nie próbowała kogoś wychędożyć albo biegać nago jak to miało miejsce w ostatni Festag.
- Pochwalony bracie. - przywitała się z nim grzecznie i pokornie łapiąc na chwilę oddech i ocierając czoło nadgarstkiem. Wcale nie wyglądała jak tamta wrzeszcząca naguska co tu biegała po stołówce i korytarzach nie chcąc założyć swoich ubrań. Ale przy tym grzecznym i pokornym tonie na jej pełnych ustach wykwitł psotny, porozumiewawczy uśmiech.
I tak leciał ten kolejny dzień w hospicjum. W środku dnia znów się rozpadało. Otto w większości musiał pełnić swoje obowiązki na sprzątaniu cel i korytarzy, pomaganiu w kuchni czy potem ściąganiu zdolnych do chodzenia pacjentów do stołówki albo rozwożenia strawy tym co byli w swoich celach. Było już po obiedzie gdy trzeba było odstawić pacjentów do cel lub gdzie indziej gdy kolega podszedł do niego raźnym krokiem i z błyskiem oku.
- Otto idź do przeora. Jakieś babki przyszły obejrzeć hospicjum. Mówił, że ci mówił. Masz je oprowadzić i najlepiej tak aby rzuciły co łaska na tacę. - streścił mu polecenie przeora tego przybytku. Po czym obaj pospieszyli do gabinetu szefa.
- O, Otto, dobrze, że już jesteś. Oprowadzisz naszych szacownych gości prawda? - przeor uśmiechnął się jowialnie wskazując na grupkę pięciu kobiet. Z czego tylko jedna, ta najstarsza i najmniej urodziwa nie należała do kultystów. Pozostałą czwórkę znał całkiem dobrze a po ostatniej wizycie w loszku panny van Dake to nawet zdołał sobie obejrzeć je całkiem dobrze gdy niewiele ubrań miały na sobie. Ale dzisiaj cała czwórka była odziana. Z czego Łasica odróżniała się skromnniejszą, szaro burą suknią w sam raz do niezbyt zasobnej mieszczki albo służącej bogatej pani. Bez makijażu, ze skromnym uczesaniem przykrytym prostym czepkiem i nieśmiałym spojrzeniem zdawała się być nędznym dodatkiem do trójki wspanialszych kobiet i w ogólne nie przypominała wyuzdanej kultystki w samej obroży czy śmiałej łotrzycy w skórzanych spodniach. Soria, Pirora i Fabienne były w dostojnych, czarnych sukniach aby podkreślić swoją żałobę po zmarłej księżnej. No i była jeszcze ta niechciana ale konieczna przyzwoitka Frau von Mannlieb czyli Gertruda. Ostatnio Otto ją przez chwilę widział jak za Kristen przechodził przez parter przed spotkaniem z koleżankami z kultu jakie odprawiały modły żałobne na swój własny, perwersyjny sposób. Ona też go obdarzyła czujnym spojrzeniem i miał wrażenie, że go rozpoznała. W końcu młodzian w habicie i z jednym okiem to mógł jej się rzucić w oczy. A może tylko tak mu się wydawało?
- Bardzo dziękujemy ojcze. Postaramy się nie zaburzyć rytmu waszego dnia i nie zająć zbyt wiele czasu. - Pirora odwzajemniła przeorowi jego galanterię i cała grupka ruszyła za swoim młodym przewodnikiem. A nawet dwoma. Bo jak się okazało widocznie umówili się z przeorem, że kolega zajmie się służkami czyli Olgą jak widocznie nazywała się ta maska Łasicy i Gertrudą zaś Otto miał zająć się tymi znamienitszymi gośćmi. Złapał jeszcze porozumiewawcze spojrzenie szefa który pewnie chciał mu przypomnieć aby nakłonił szlachcianki do złożenia odpowiedniego datku albo chociaż jakiegokolwiek. Gdy kolega zabrał młodą i starą służkę idąc korytarzem Otto został sam z trzema szlachciankami. Czyli chociaż przez chwilę byli w swoim prywatnym, kultystycznym gronie.
- Nie mogłyśmy zabrać Łasicy, znaczy Olgi bez zabierania Gertrudy. Bo by to dziwnie wyglądało. Ale mamy plan aby połazić trochę a potem ja sobie “przypomnę” coś i ją wezwę. To do nas dołączy. Możesz wtedy po nią pójść? Albo posłać kogoś? - dziewczęta widocznie mimo pewnych trudności w postaci starej przyzwoitki młodej bretońskiej małżonki morskiego kapitana znalazły sposób aby ją obejść na tyle aby łotrzyca mogła do nich dołączyć. Nawet jeśli nie była z nimi od początku wizyty. A na razie były ciekawe tych pacjentów i pacjentek o jakich tak ciekawie im wcześniej opowiadał kolega.