Tildan

Po kilku chwilach, które Oldze zdawały się wlec w nieskończoność, zbrojni się oddalili, a zielarka zaczęła wyjaśniać im co i jak. Mara podniosła się i na powrót weszła do izby. Słuchała w milczeniu, ale po jej twarzy widać było, jak bardzo jest poruszona. Kiedy Nora skończyła swoją opowieść, nie wytrzymała.

- Co za plugawe łotry, podlugi bez sumienia, kanalie! Ludzi mordować i niewolić, w to im graj! Och, pani Noro, prawda, że w Trogen źle się dzieje, ale wy siedzicie w kłopotach po uszy. A my teraz razem z wami, bo trzeba Wam wiedzieć, że Bastien i ja nie sami tu przyszliśmy. Nasi towarzysze, kapłan Manfred i łowca Joachim udali się prosto do wsi, aby się ze starszym rozmówić.

Przerwała i odwróciła się do Trajkoty.

- Falco, musimy wiedzieć, czy żyją. Zbóje o nich nie mówili, odgłosów walki też nie słyszelim, ale mogli ich wziąć z zaskoku. Bez nich nie zdołamy nikomu pomóc, a przecie jak pomyślę o tych dzieciach w zakład wziętych, serce mi się ściska. No i wypada nam pozbyć się tego tutaj – wskazała głową rannego. – Widział nas, a zdechnąć i tak powinien!

Potem znów zwróciła się ku zielarce.

- Lękam się jeno o Was, pani Noro. Te gadziny czują przed Wami respekt, to widać, ale gdy ich kamrat zemrze, mogą Was ukrzywdzić. Skryć się tedy musicie, a i nam kryjówka się przyda, jeśli odnajdziemy naszych towarzyszy. Powiedzcie jednak wpierw wszystko, co o owych zbirach wiecie. Wielu ich jest, kto im przewodzi, gdzie śpią i jedzą, gdzie pilnują, wszystko.

 

__________________
Życie to ciągłe czekanie: na dorosłość, na miłość, na autobus, na ulubiony serial, na szczęście, na wakacje, na przyjaciela... aż w końcu na śmierć.