Na początek w ramach przygotowań do rozpoczęcia nowego aktu małe podsumowanie dotychczasowych wydarzeń.


22 sierpnia 2595. Karawana z Pradeshu do Perpignanu napotyka przy szlaku na miejsce kaźni grupy apokaliptyków. Pełniący rolę katów ekstremiści Złamanego Krzyża z Queribusu wykorzystują BG do przekazania regentowi Bordenoir zapieczętowanego listu. W opinii anabaptystów uśmiercone na szlaku Kruki były niedobitkami większej grupy rozbitej przez nich w pomiędzy Pirenejami i wybrzeżem, wyposażonej w radio i zmierzającej na południe.

23 sierpnia 2595. BG dobierają do Perpignanu i grupowo doręczają list do pałacu regenta, gdzie ich przesyłka wzbudza zainteresowanie dość żywe, aby zostali zaproszeni na wspólny posiłek z samym regentem. Podniosłe i zapadające w pamięć wydarzenie zostaje nieoczekiwanie przerwane z powodu jakiegoś zajścia, które pochłania całkowicie uwagę regenta.

W morze wychodzą największe jednostki floty Perpignanu, a część BG dowiaduje się o radiowym komunikacie nadesłanym z pokładu frachtowca należącego do neolibijskiej konsul Elani. Po zapadnięciu zmierzchu dochodzi do kolejnego niepokojącego wydarzenia, jakim jest dojrzenie na wschodnim widnokręgu alarmowych rac wystrzelonych z pokładu niezidentyfikowanej jednostki. Ponieważ główna część floty Bordenoir wciąż przeszukuje akwen za Balearami, na miejsce sygnalizowanej katastrofy wyruszają trzy mniejsze kutry oraz równolegle do nich zmotoryzowana ekspedycja Afrykanów.

24 sierpnia 2595. Morska grupa poszukiwawcza dociera po północy do miejsca rzekomej katastrofy, po czym zostaje zwabiona w pobliże brzegu, gdzie wpada w zasadzkę samotnego strzelca. Pomimo ofiar śmiertelnych w grupie sierżant Renton bierze w niewolę zamachowca - człowieka sprawiającego wrażenie zbiegłego niewolnika i gotowego popełnić samobójstwo na widok czarnoskórego człowieka.

W drodze powrotnej do Perpignanu, w czasie przedświtu, morska grupa natrafia na dryfujący parowiec, z którego nadano wcześniej radiowe ostrzeżenie dla Bordenoir i z którego być może pochodził zamachowiec z wybrzeża. Na pokładzie odnajdują się zwłoki załogi oraz kilku białych niewolników, w zamian brakuje różnych zapasów oraz kilku ratunkowych łodzi.

Podczas gdy Mufasa jest ciągnięty do portu przez holowniki, BG wracają do Perpignanu przodem na pokładzie jednego z kutrów, gdzie czeka ich seria spotkań z mniej lub bardziej oficjalnymi zwierzchnikami.

Jednocześnie Yago Swarny, podróżujący do Montpellier w towarzystwie Anji Durmont, wpada na trop grupy uciekających od strony wybrzeża ludzi, sprawiających wrażenie zbiegłych niewolników i zmierzających z ogromną determinacją w stronę Pirenejów. Pozostawiając resztę swojej kompanii Yago rusza skrycie śladem tej grupy chcąc poznać cel jej podróży.


Tyle w skrócie - mam nadzieję, że nie pominąłem niczego istotnego, ale jeśli tak, spokojnie możecie dopisać od siebie te wątki i informacje, które uważacie za istotne.

Zbrojmistrz nie przyjmie zwracanych mu przez Rentona magazynków, coś tylko fuknie pod nosem. Co do zamiaru przehandlowania akacza za usługi, jesteś tego pewien, Campo? To jest bardzo pożądana broń, symbol pewnego statusu. Jeśli z jakiegoś powodu sierżant nie chce jej nosić, zasugerowałbym oddanie jej w ręce kapitana Demarque albo - jeszcze lepiej - dokładne zapakowanie i wysłanie pocztą Rezysty do rusznikarskiego departamentu ruchu oporu w Tuluzie, na pewno bardzo to docenią. Ewentualnie proponuję schować broń i amunicję w charakterze cennej łapówki w przyszłości - ale oczywiście ostateczna decyzja należy do gracza, to tylko sugestie.

Wstęp do drugiego aktu robi się mocno okazały, będę go musiał rozbić na co najmniej dwie części. Sporo już napisałem, ale muszę Was prosić o jeszcze chwilę cierpliwości.