Myślę, że dla ekipy na parowcu przyszedł czas na małą burzę mózgów. Każdy z Was ma jakieś małe tajemnice (Renton zna treść radiowej wiadomości odsłuchanej w centrali łączności, Kuoro ma w pamięci detale rozmowy z konsulką Elani, Jehan w zasadzie jeszcze nie wie tylko o tym, że z Mufasy wysłano przerażającą groźbę przez radio, zanim łączność się zerwała.

Dwadzieścia siedem ciał pod pokładem, Afrykanów oraz trzech niewolnych Wron, rozstrzelanych z wstrząsającą bezwględnością przed opuszczeniem frachtowca przez porywaczy. Radio zniszczone, maszynownia zdewastowana - potrzeba wielu godzin, aby holowniki z Perpignanu dotarły do Mufasy i wzięły go na hol.

Co do zastanawiającej nieobecności Jehana, dzięki swoim czterem triggerom w ostatnim poście młody Bordenoir zdołał w pojedynkę i bardzo dyskretnie zrabować sporo drobnych, aczkolwiek wartościowych dóbr należących do zamordowanej załogi - dla potrzeb biegu fabuły możemy przyjść, że wychynie z półmroku korytarza zaraz po ostatnich słowach Leoncoura i że wcześniej słyszał wszystkie dialogi zawarte w moim ostatnim wpisie.

Zachęcam do pogłówkowania, podzielenia się podejrzeniami choćby w trybie komentarzy - nie muszę Wam jako doświadczonym graczom podpowiadać, że cała przeżyta dotąd historia ma głębsze tło i musi się jakoś ze sobą zazębiać, prawda?

P.S. A Yago idzie tymczasem śladem prącej desperacko na północ grupy zbiegów, idzie już trzecią, czwartą, piątą godzinę, a tamci nie mają zamiaru stawać, chociaż słońce coraz wyżej…

Szanowni, z ogromną przyjemnością chciałbym przekazać, że zakończyliśmy pierwszy z trzech aktów naszej wspólnej przygody. Nie zdołałem się oprzeć trawiącej mnie od czasu do czasu żądzy zakończenia tej części swojego rodzaju clifhangerem, ale obiecuję nie trzymać Was zbyt długo w niepewności (przede wszystkim Campo). Postaram się w ciągu następnych kilku dni podliczyć wszystkie zgromadzone przez Was Punkty Doświadczenia, aby dodać je do puli zgarniętej za scenę na szlaku z Pradeshu i być może zainwestować w wykup czegoś fajnego z listy rozwinięć.

Tymczasem jest popołudnie 24 sierpnia, a Wy dotarliście szczęśliwie z powrotem do Perpignanu. Mufasa jest w drodze do portu ciągnięty przez dwa holowniki i eskortowany przez kanonierkę, toteż losem frachtowca nie musicie się już przejmować. Wiecie też, że pojmany na klifie zamachowiec został odstawiony do pałacu regenta pomimo zauważalnego niezadowolenia personelu neolibijskiego konsulatu. Oczywistym jest, że ekipa Assegai podróżująca quadami wróciła do miasta znacznie wcześniej od Was i konsulka Elani od rana jest zaznajomiona z ich wersją opowieści.

Mam teraz prośbę do Aro i 8ARTa o wpis fabularny oraz/lub komentarz deklarujący, co ich bohaterowie zamierzają zrobić w przeciągu czasu od zejścia z pokładu kutra do zajścia słońca. Campo musi się jeszcze uzbroić w cierpliwość, ponieważ post otwierający Akt II - Żar Czerwieni będzie niejako kontynuacją mojego ostatniego posta dla jego postaci. Wpis dla tropiącego zbiegów Nanatara również pojawi się w nowym akcie.

W razie jakichkolwiek pytań nie wahajcie się pisać!

Na początek w ramach przygotowań do rozpoczęcia nowego aktu małe podsumowanie dotychczasowych wydarzeń.


22 sierpnia 2595. Karawana z Pradeshu do Perpignanu napotyka przy szlaku na miejsce kaźni grupy apokaliptyków. Pełniący rolę katów ekstremiści Złamanego Krzyża z Queribusu wykorzystują BG do przekazania regentowi Bordenoir zapieczętowanego listu. W opinii anabaptystów uśmiercone na szlaku Kruki były niedobitkami większej grupy rozbitej przez nich w pomiędzy Pirenejami i wybrzeżem, wyposażonej w radio i zmierzającej na południe.

23 sierpnia 2595. BG dobierają do Perpignanu i grupowo doręczają list do pałacu regenta, gdzie ich przesyłka wzbudza zainteresowanie dość żywe, aby zostali zaproszeni na wspólny posiłek z samym regentem. Podniosłe i zapadające w pamięć wydarzenie zostaje nieoczekiwanie przerwane z powodu jakiegoś zajścia, które pochłania całkowicie uwagę regenta.

W morze wychodzą największe jednostki floty Perpignanu, a część BG dowiaduje się o radiowym komunikacie nadesłanym z pokładu frachtowca należącego do neolibijskiej konsul Elani. Po zapadnięciu zmierzchu dochodzi do kolejnego niepokojącego wydarzenia, jakim jest dojrzenie na wschodnim widnokręgu alarmowych rac wystrzelonych z pokładu niezidentyfikowanej jednostki. Ponieważ główna część floty Bordenoir wciąż przeszukuje akwen za Balearami, na miejsce sygnalizowanej katastrofy wyruszają trzy mniejsze kutry oraz równolegle do nich zmotoryzowana ekspedycja Afrykanów.

24 sierpnia 2595. Morska grupa poszukiwawcza dociera po północy do miejsca rzekomej katastrofy, po czym zostaje zwabiona w pobliże brzegu, gdzie wpada w zasadzkę samotnego strzelca. Pomimo ofiar śmiertelnych w grupie sierżant Renton bierze w niewolę zamachowca - człowieka sprawiającego wrażenie zbiegłego niewolnika i gotowego popełnić samobójstwo na widok czarnoskórego człowieka.

W drodze powrotnej do Perpignanu, w czasie przedświtu, morska grupa natrafia na dryfujący parowiec, z którego nadano wcześniej radiowe ostrzeżenie dla Bordenoir i z którego być może pochodził zamachowiec z wybrzeża. Na pokładzie odnajdują się zwłoki załogi oraz kilku białych niewolników, w zamian brakuje różnych zapasów oraz kilku ratunkowych łodzi.

Podczas gdy Mufasa jest ciągnięty do portu przez holowniki, BG wracają do Perpignanu przodem na pokładzie jednego z kutrów, gdzie czeka ich seria spotkań z mniej lub bardziej oficjalnymi zwierzchnikami.

Jednocześnie Yago Swarny, podróżujący do Montpellier w towarzystwie Anji Durmont, wpada na trop grupy uciekających od strony wybrzeża ludzi, sprawiających wrażenie zbiegłych niewolników i zmierzających z ogromną determinacją w stronę Pirenejów. Pozostawiając resztę swojej kompanii Yago rusza skrycie śladem tej grupy chcąc poznać cel jej podróży.


Tyle w skrócie - mam nadzieję, że nie pominąłem niczego istotnego, ale jeśli tak, spokojnie możecie dopisać od siebie te wątki i informacje, które uważacie za istotne.

Zbrojmistrz nie przyjmie zwracanych mu przez Rentona magazynków, coś tylko fuknie pod nosem. Co do zamiaru przehandlowania akacza za usługi, jesteś tego pewien, Campo? To jest bardzo pożądana broń, symbol pewnego statusu. Jeśli z jakiegoś powodu sierżant nie chce jej nosić, zasugerowałbym oddanie jej w ręce kapitana Demarque albo - jeszcze lepiej - dokładne zapakowanie i wysłanie pocztą Rezysty do rusznikarskiego departamentu ruchu oporu w Tuluzie, na pewno bardzo to docenią. Ewentualnie proponuję schować broń i amunicję w charakterze cennej łapówki w przyszłości - ale oczywiście ostateczna decyzja należy do gracza, to tylko sugestie.

Wstęp do drugiego aktu robi się mocno okazały, będę go musiał rozbić na co najmniej dwie części. Sporo już napisałem, ale muszę Was prosić o jeszcze chwilę cierpliwości.