Nalla przeszła przez zimny strumień. Ona praktycznie tego nie odczuwała, ale innym musiało nie być łatwo. Tym bardziej cieszyła się z pomysłu, żeby zwierze samo przeszło przez rzekę i wróciło do obozu. Obydwa łosie były spore, a to oszczędziłoby im wiele trudu.

Goliatka skrzywiła się widząc jak jedno ze zwierząt ucieka. To połowa mięsa mniej. Jednak trudno

Gdy widziała jak Mikhe obłaskawia zwierzę w myślach układała wersy pieśni o odwadze młodego zwiadowcy. Tymczasem Pakano postanowił wszystko zniszczyć. Teraz rozwścieczona bestia mogła ranić kogoś z nich.

Nalla trzęsącymi się dłońmi nałożyła bełt na przygotowaną kuszę. Uniosła ją do strzału i …
W zasadzie lepiej by jej poszło gdyby cisnęła kamieniem. Bełt niemal nie trafił jej towarzysza. Jednak nie poddała się. Spróbowała jeszcze raz. Sięgnęła po kolejny pocisk i nakładała go w skupieniu na kuszę. Tym razem trafiła w uciekającą bestię.

Znów przestała patrzeć na to co się dzieje, przeładowując broń kolejny raz. Jednak tym razem usłyszała jęk padającego zwierzęcia. Na szczęście nikomu nic się nie stało. Miała chęć wygarnąć Pakano co o tym myśli. Jednak Ansgar ją ubiegł. Uśmiechnęła się tylko. Słowa już nie były potrzebne. Podeszła za to do oszczepu Pakano leżącego na polanie. Uniosla go i dotknęła prawą dłonią ostrza. Wyszptałą kilka słów w języku gigantów, a na ostrzu pojawiła się wyraźnie świecąca runa. Po chwili zrobiła to samo z drugą stroną ostrza.

[Prestidigitaation - stworzenie czerwonego znaku/symbolu na ostrzu włóczni przez godzinę]

Gdy panowie skończyli sobie wyjaśniać pewne kwestie światopoglądowe podała oszczep z runą Tyhma na ostrzu jego właścicielowi. Niech dzierży ją z dumą. Niech pokaże całemu plemieniu. Niech da znać każdemu znającemu język gigantów, że jest Tyhma. Ludzie mogli tego nie wiedzieć, bądź nie rozumieć, ale każdy goliat wie, że Tyhma to nikt inny jak Głupek.