Plan został ustalony i wprowadzony w życie. Ansgar pokonał lodowaty strumień z Nallą za plecami i wraz z goliatką przyczaił się za drzewami po prawej stronie polany. W dłoniach dzierżył swój topór, gotowy do szybkiej reakcji, gdyby coś poszło nie tak. Przez jakiś czas przyglądał się walce obu byków - skupiony, na lekko ugiętych nogach. I choć wielokrotnie widział podobne zawody, to cały czas spore wrażenie robiła na nim siła i determinacja zwierząt, gdy szło o dominację.

Tym razem młody łoś musiał jednak uznać wyższość starszego, bardziej doświadczonego, gdy został zraniony porożem w bok. To był koniec walki. Chociaż młody byczek dał nogę, to wystarczająco wymęczył starego samca. Mikhe mógł wprowadzić swój plan w życie.

Wszystko szło idealnie. Elf miał w sobie i swoim głosie to coś, co pozwoliło mu uspokoić byka, bo Ansgar wiedział, że zwierzę wciąż miało w sobie siłę, by rozprawić się z jego towarzyszem i po prostu ujść w las. Łoś pochylił łeb, gotów, by iść za swoim przewodnikiem, gdy wtem cała akcja legła w gruzach przez lekkomyślny atak Pakano.

Co on, do kurwy myślał, ciskając tym oszczepem? Dlaczego nie poczekał, aż dotrą do obozu ze spolegliwym łosiem?! W Ansgarze gotowała się krew. W pierwszej chwili miał ochotę doskoczyć do byłego przyjaciela i skrócić go o głowę za ten wyskok. Rozliczenie trzeba było jednak zostawić na później, bo zwierz postanowił bronić się atakiem.

Ruszając w jego kierunku, barbarzyńca widział tylko, jak obok jego ramienia przelatuje strzała wypuszczona przez Nallę. Niewiele brakowało, a trafiłaby go w rękę. Na szczęście tak się nie stało. Mężczyzna dopadł do byka i z okrzykiem na ustach wyprowadził cios od dołu, a ostrze topora weszło gładko w ciało zwierzęcia, które zawyło z bólu. Mikhe i Bilkis również zranili przeciwnika, a gdy ten próbował się wycofać, Ponury zadał kolejny cios, jednak tym razem ostrze nie spróbowało krwi - łoś był zbyt szybki.

Ansgar nie zamierzał jednak pozwolić zwierzęciu uciec - to byłaby potwarz dla całej ich drużyny w oczach Wipy, gdyby podmęczony byk im zbiegł. Rzucił się za nim w pościg, tak samo jak Mikhe, jednak to elf był tym, który położył kres życiu ich zdobyczy.
- Dobra robota, Mikhe - rzucił do towarzysza i skinął mu głową.

Zerknął przelotnie na martwego łosia a potem szybkim krokiem ruszył do stojącego przy strumieniu Pakano.
- Co to miało być? - zapytał spokojnie, gdy się z nim zrównał. - Kolejny z twoich głupich żartów? Ktoś mógł zginąć...
Po czym z zaskoczenia zdzielił go z czoła prosto w nos niesygnalizowanym ruchem.

Wszystko zostało postanowione. Gdy Mikhe wyruszył wcielić swój plan w życie, Finn zdążył jeszcze zesłać na drugiego elfa błogosławieństo Toraga.

”Panie stworzenia, który wspomagasz talenty wszystkich uzdolnionych, wzmocnij proszę umiejętności tego śmiałka, aby osiągnął zamierzony przez siebie cel, dla dobra i dobrobytu ludu, który tak drogi jest jego sercu!"

Chwilę później kapłan z zapartym tchem obserwował, jak Mikhe podchodzi do bestii i uspokaja ją. Ten zwariowany pomysł naprawdę mógł się udać!

”A niech mnie! Naprawdę dał radę! Teraz tylko wystarczy zaprowadzić łosia do obozu i…”

I wtem, przez idiotyczny wybryk Pakano, cały trud ich kompana poszedł na marne. Pozostało im już jedynie rozwiązanie siłowe.

Finn miał tego dnia do dyspozycji jedynie dwa zaklęcia zesłane mu przez Toraga, musiał więc z wielką rozwagą zdecydować, kiedy z nich skorzystać. Nie chcąc, aby tak cenna dla ich ludu zwierzyna umknęła im wprost sprzed nosa, uznał że wtedy właśnie miała mieć miejsce jedna z takich okazji.

Zebrawszy w sobie moc Pierwotnej Kuźni i wypowiedziawszy krótką modlitwę, posłał pocisk świetlistej energii w stronę zwierzęcia, który minął swój cel dosłownie o włos.

Przeklinając w duchu swoją nieudolność, czym prędzej ruszył przez strumień, by wesprzeć kompanów, nim łoś na dobre czmychnie w nieznane. Na szczęście jednak, gdy jego stopa stanęła na drugim brzegu, sytuacja była już opanowana, a bestia leżała martwa na ziemi. Serce elfa wypełniło się wielką dumą i szczęściem, że miał zostać częścią tak zdolnej grupy.

Reakcja Ansgara nie zaskoczyła go zbytnio. Młodzieniec miał prawo być wściekły, bo zachowanie Pakano mogło zniweczyć cały ich wysiłek (i omal tego nie zrobiło). Jeśli trzeba będzie później nastawić złamany nos, lub zagoić kilka siniaków, elf się tym zajmie.

“Jak dzieci…” - pomyślał i ruszył pogratulować Mikhe jego zdobyczy.

Nalla przeszła przez zimny strumień. Ona praktycznie tego nie odczuwała, ale innym musiało nie być łatwo. Tym bardziej cieszyła się z pomysłu, żeby zwierze samo przeszło przez rzekę i wróciło do obozu. Obydwa łosie były spore, a to oszczędziłoby im wiele trudu.

Goliatka skrzywiła się widząc jak jedno ze zwierząt ucieka. To połowa mięsa mniej. Jednak trudno

Gdy widziała jak Mikhe obłaskawia zwierzę w myślach układała wersy pieśni o odwadze młodego zwiadowcy. Tymczasem Pakano postanowił wszystko zniszczyć. Teraz rozwścieczona bestia mogła ranić kogoś z nich.

Nalla trzęsącymi się dłońmi nałożyła bełt na przygotowaną kuszę. Uniosła ją do strzału i …
W zasadzie lepiej by jej poszło gdyby cisnęła kamieniem. Bełt niemal nie trafił jej towarzysza. Jednak nie poddała się. Spróbowała jeszcze raz. Sięgnęła po kolejny pocisk i nakładała go w skupieniu na kuszę. Tym razem trafiła w uciekającą bestię.

Znów przestała patrzeć na to co się dzieje, przeładowując broń kolejny raz. Jednak tym razem usłyszała jęk padającego zwierzęcia. Na szczęście nikomu nic się nie stało. Miała chęć wygarnąć Pakano co o tym myśli. Jednak Ansgar ją ubiegł. Uśmiechnęła się tylko. Słowa już nie były potrzebne. Podeszła za to do oszczepu Pakano leżącego na polanie. Uniosla go i dotknęła prawą dłonią ostrza. Wyszptałą kilka słów w języku gigantów, a na ostrzu pojawiła się wyraźnie świecąca runa. Po chwili zrobiła to samo z drugą stroną ostrza.

[Prestidigitaation - stworzenie czerwonego znaku/symbolu na ostrzu włóczni przez godzinę]

Gdy panowie skończyli sobie wyjaśniać pewne kwestie światopoglądowe podała oszczep z runą Tyhma na ostrzu jego właścicielowi. Niech dzierży ją z dumą. Niech pokaże całemu plemieniu. Niech da znać każdemu znającemu język gigantów, że jest Tyhma. Ludzie mogli tego nie wiedzieć, bądź nie rozumieć, ale każdy goliat wie, że Tyhma to nikt inny jak Głupek.