Bilkis nie spodobał się plan wybrany przez większość drużyny. Oswojenie łosia, by potem zaprowadzić go na rzeź, odbierała jako brzydki podstęp. O wiele uczciwsze według niej byłoby zaatakowanie zwierzęcia wprost niż zawiedzenie jego zaufania i dobrej woli. Uczona jednak nie wyraziła swoich obiekcji i na wszelki wypadek przygotowała krótki łuk. Plan Mikhe mimo wszystko był ryzykowny, więc lepiej było mieć broń na podorędziu. Antropolożka czuła się z nią nieco pewniej odkąd dołączyła do plemienia. Wcześniej nigdy nie używała oręża ani nie brała udziału w żadnym starciu. Dopiero Złamane Kły nauczyły ją strzelania i walki. Zwłaszcza przy tym pierwszym przydatna okazała się jej wrodzona zręczność.

Elf spróbował poskromić zwierzę i wyglądało na to, że mu się uda. Po prawdzie według książkowej wiedzy Bilkis łosie były dość łatwe do oswojenia, jednak ten osobnik wyglądał na wyraźnie pobudzonego, co utrudniało zadanie. Mimo wszystko Mikhe się powiodło i gdyby nie wybryk Pakano, to obyłoby się bez walki. Niestety krnąbrny Złamany Kieł wyrwał się do ataku i pozostali wspólnym wysiłkiem musieli powalić zantagonizowane przezeń zwierzę. Hurston zdołała tylko posłać jedną, celną strzałę, zanim potężny byk został usieczony przez jej kompanów.

Po powaleniu łosia Bilkis z rozczarowaniem zaobserwowała to, co się dalej potoczyło. Z Ansgara jeszcze nie zeszły emocje i uderzył niezdyscyplinowanego Pakano. Nalli zaś zebrało się na głupie żarty i wykonała obraźliwy napis w jotun na włóczni syna Eiwy.

— W taki sposób chcecie się pokazać podczas waszej pierwszej misji zwiadowczej? Jako banda nieopanowanych chłystków? — zapytała spokojnym, dyplomatycznym głosem, choć z pewnym naciskiem. — Taka przyszłość plemienia, jakie młodzieży zachowanie. Nie przynoście wstydu swoim przodkom i doprowadźcie się do porządku. Pakano naraził swoich ziomków na niebezpieczeństwo swoim zachowaniem i powinien odpowiedzieć przed starszyzną. Wasze wygłupy są nieodpowiedzialne i stawiają nas wszystkich w podobnym świetle.