Oficer Shou powiedziała, że nie może samodzielnie podjąć decyzji o uwolnieniu więźniów i musi w tym celu zadzwonić.

Po chwili bardzo powoli sięgała po telefon i wybrała numer przełożonej. Ta odebrała po dwóch sygnałach.

- Jestem na spotkaniu z panią Montague. Jej przyjaciel pyta o możliwość zwolnienia więźniów.

W tle długo brzmiała cisza.

- Nie przetrzymujemy nikogo gotowego współpracować z własnej woli. Muszą się zgodzić na serię testów i otrzymać lokalizator. Będziemy ewidencjonować ich odżywianie i obserwować ich pozycję 24h na dobę. W razie złamania przez nich prawa zrywamy porozumienie. Muszą podać też namiary na innych.

Głos w słuchawce był wyprany z emocji. To była ostateczna oferta, a rozmowa była prowadzona z pozycji siły.

- Dziękuję pani dowódco Diaz.
- Przywieź ich mamy akurat okienko w aplikacji lokalizatorów.

Diaz nie czekała na odpowiedź. Rozłączyła się z podwładną. Shou schowała telefon równie powoli jak wcześniej go wyciągała.

- Panno Montague, mamy pani dane. Mamy wzorzec twarzy pani i pani towarzysza - spojrzała na Spoona. - Nie ukryjecie się. Pani dostęp do gotówki zostanie zablokowany na poziomie ministerstwa. Zanim pani prawnik się przez to przebije minie pięć, może dziesięć lat. Oferujemy pani możliwość prowadzenia dalej nie zmienionego życia. W luksusie. W zamian za kontrolowanie pani i panów pozycji. Będziemy też monitorować państwa odżywianie. Wiemy, że wielu z was zdarza się zabijać dla krwi. To jest niedopuszczalne. Mało wiemy o waszej fizjologii, dlatego przy okazji wszczepienia lokalizatora poddamy was szeregowi testów. Więźniów mamy dość i nie jest w naszym interesie ich przetrzymywać. Jeżeli udałoby się ich przekonać do tych warunków to jesteśmy gotowi ich zwolnić.