ZŁOTE WYBRZEŻE

Przed rebelią wznieconą przez przyszłego cesarza Varena Aquilariusa Złote Wybrzeże było integralną częścią Cesarstwa Cyrodiil. Bogata nadmorska prowincja położona w zachodniej Colovii, od wieków stanowiła bramę Cesarstwa do wód Morza Abeceańskiego i reprezentowała sobą prawdziwie kosmopolityczny tygiel, gdzie żyli w zgodzie nie tylko ludzie, ale i przedstawiciele bez mała wszystkich innych rozumnych gatunków. Wpływowe gildie kupieckie kontrolowały szlaki handlowe łączące wybrzeże z resztą Cyrodiil, a inwestowane w infrastrukturę fundusze zapewniały mieszkańcom rosnący dobrobyt pomimo opresyjnych rządów dynastii Longhouse.

Uporządkowany stan rzeczy uległ zmianie w 576 roku. Wówczas to pochodzący z Chorrolu młody szlachcic Varen Aquilarios rzucił wyzwanie czczącemu daedry cesarzowi Leovicowi. Chcąc ochronić ojczyste ziemie przed odwetem cesarza, Aquilarios polecił wznieść na wschodniej granicy prowincji monumentalny ciąg fortyfikacji nazywany później Murem Varena. Te umocnienia ocaliły Złote Wybrzeże nie tylko od krwawej zawieruchy wojny domowej, ale i późniejszego koszmaru wieloletnich Wojen Trzech Chorągwi, które obróciły w perzynę środkowe Cyrodiil.

Sam Varen nie czekając na ukończenie budowy Muru zmobilizował Drugi Legion i wyruszył na jego czele na wschód gromadząc pod swoim sztandarem coraz większe zastępy buntowników, aby rok później zdobyć Cesarskie Miasto i zakończyć sztychem swego miecza panowanie dynastii Longhouse.

Lecz chociaż Złote Wybrzeże nie ucierpiało w czasach wojny domowej tak bardzo jak inne cesarskie prowincje, również w jego granicach doszło do rozlewu krwi. Krótko po wymarszu Varena na Cesarskie Miasto namiestnik Kowadła Ephren Benirus - gubernator Złotego Wybrzeża i lojalny poplecznik cesarza Leovica - podjął próbę zdobycia zbuntowanego Kvatchu, którym zarządcą był w tym czasie bratanek Varena, Carolus Aquilarios. Benirus trzykrotnie bezskutecznie oblegał Kvatch, za każdym razem ponosząc straty, których nie zdołał odbudować. Dzięki tym zwycięstwom Carolus Aquilarios zyskał przydomek Wilka z Kvatchu i tytuł księcia tego miasta, zaś osłabiony klęskami Benirus stracił wszystko, kiedy wbito mu zdradziecko sztylet w plecy.

Owym metaforycznym sztyletem okazała się kupiecka magnatka Fortunata ap Dugal. Trawiona ukrytymi ambicjami, zgromadziła potajemnie flotę najemników zwących się Czerwonymi Żaglami i uderzyła z zaskoczenia na Kowadło korzystając z osłabienia cesarskiego garnizonu. Obaliwszy gubernatora Benirusa ogłosiła się samozwańczą królową Złotego Wybrzeża, a samą prowincję ogłosiła niepodległym państwem podejmując wpierw rozmowy dyplomatyczne z Kvatchem, a w efekcie ich fiaska wdając się w walki podjazdowe z Wilkiem.

Zarządzane z żelazną konsekwencją i ogromną bezwzględnością, Złote Wybrzeże znów zaczęło się bogacić korzystając ze swojej głoszonej wszem i wobec neutralności w Wojnach Trzech Chorągwi, a kiedy wycieńczony oblężeniami swojego miasta książę Carolus Aquilarios zgodził się w końcu uznać zwierzchność Fortunaty, królowa ap Dugal stała się niekwestionowaną władczynią całego nadmorskiego państwa.

(mapa sporządzona w Trzeciej Erze, ale zachowuje geograficzną poprawność; obszar zaznaczony złotą barwą to właśnie Złote Wybrzeże, sięgające na wschód aż po miasto Kvatch, zamknięte na północy i południu nurtami rzek Brena i Strid)