Konsulat Neolibii, popołudnie 24 sierpnia 2595

Konsulka dająca upust swojej złości spowodowała przyjemne mrowienie w kroczu magnata. Dyskretnie obserwował działające na wyobraźnie zaokrąglenia bioder czy piersi, podkreślane nienagannie skrojoną szatą Elani. Miał ochotę zniewolić ją jak lew niewolący lwicę na krótką chwilę, ale rozsądek podpowiadał, że nie opłaciłby tego jak lew jedynie kilkoma zadrapaniami. Odrzucił sprośne myśli, skupiając się na tym co kobieta miała do przekazania.

- Niezbadane są ścieżki Anubisa, ale sądzę, że nie. Czemuż bóg szakal miałby czychać na twe życie pani? Nie powinnaś się mnie bać szlachetna pani. Wszak skrzyżowałem ścieżki z setkami innych osób i chodzą one wciąż szczęśliwe na tym ziemskim łez padole. - stwierdził spokojnie Kuoro. Fascynacja Elani wzmogła się, po trącącym śmiertelnym ostrzeżeniem stwierdzeniem konsul, ale neolibijczyk szybko wrócił na logiczny tor rozumowania, strzepując ręką niewidzialny pył z rękawa swojego podróżnego outfitu:

- Jedno pani nie daje mi spokoju. Śmiem twierdzić, że jeśli atak na Mufasę był częścią planu wymierzonego w twą osobę, to ten atak nie zakończył się. Zbiegli niewolnicy nie zadawaliby sobie trudu mordowania miejscowych, tylko pewnie rozproszyliby się i tyle byśmy ich widzieli. Mam podejrzenie że radiowe wezwanie, tak jak i ten niedorzeczny strzelec na klifie miały na celu odwrócenie uwagi od ich desantu. A zważywszy że posunęli się do mordowania świadków, wliczjąc w to frankijską szlachciankę, tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że sabotaż frachtowca to dopiero początek ich planu. Z pewnoscią mamy do czynienia z grupą niewolników znających się na wojennym rzemiośle, a do tego bezwzględnych i skupionym na celu, czymkolwiek ten cel by nie był. Jeśli tylko takie jest twe życzenie pani, odnajdę ich i wygubie co do ostaniego.