Błysk wspomnienia.
Opalizujące łuski.
Unoszące się spokojnym oddechem boki.
Pazury wielkości półtoraręcznego miecza,
gotowe przeorać litą skałę.
Ciepły, smrodliwy oddech.
Żar w głowie rozjażył się czerwienią. Nazz zmrużył oczy. Czerwone, migotliwe światło rzucane przez trzepoczące skrzydłami stworzenia irytował go. Przemoczone ubranie lepiło się nieprzyjemnie do ciała.
Teraz dopiero miał czas przyjrzeć się czarownikowi. Teraz dopiero przypomniał sobie go w kubryku. Stojącego obok. Wprawnych w magii niechętnie do kart dopuszczano. Wodzącego prym. Poważanie miał wśród załogi.
Na górę!
Oszczepy!
Szybciej!
Żwawo!
Słowo każde jak kropla oliwy w żar rzucona rozpalała czerwień coraz mocniej pulsującą pod czaszką. Przejechał wierzchem dłoni po głowie. Zebrał wodę z włosów i strzepnął.
Nie lubił Nazz krzyku. Nie znosił jak mu krzykiem rozkazy wydawać.
Nas więcej!
Ze mną na górę!
Bydlaki!
Nie ma czasu do stracenia!
Płomień rozgorzał na dobre.
- Dość! - warknął Redgard przez zaciśnięte zęby. Czerwień tańczyła mu przed oczami. - Zabiłeś kiedyś piaskożera? Wiesz jak jednym pchnięciem wbić w ciało łuską pokryte, zdolną napór skały wytrzymać, ostrze? Stanę z tobą ramię w ramię jeśli wiesz. Jeśli jednak bestii nie ubijesz od razu a rozjuszysz ją tylko, wszyscy już trupami jesteśmy.
Wyczekał kilka sekund, żeby treść słów dobrze do wszystkich dotarła. Żeby serce złapało swój rytm. Żeby ogień przydusić.
- Idźcie po włócznie a ty - złapał za ramię najniższego z Żagli - upewnij się, że Redgardzi idą do ładowni. Ja postaram się uspokoić gady nim przybędą. Pędem!