Nefrytowa Gwiazda,
18. Pierwszego Siewu 2E 581

Theodoryan Morayne przeciął truchtem pokład statku, wychylił się ponad relingiem głęboko przeświadczony o tym, że niedawny wstrząs kadłuba mógł być spowodowany jedynie jednym: zderzeniem z niezauważoną na czas przeszkodą w głębinie. Jak zwykle przezorny, zawczasu wsunął obute stopy pod dolną barierkę, aby kolejny wstrząs przypadkiem nie strącił go do wody.

I kiedy ujrzał rozmazany cień rysujący się głęboko pod migotliwą powierzchnią morza, jego obawy przed wpadnięciem do wody zwielokrotniały w jednej chwili. Tuziny pokrytych błyszczącą łuską śpiewających ryb uciekały we wszystkich kierunkach wyskakując w szaleńczym pędzie ponad fale, byle dalej od rozciągającego się pod żaglowcem cienia.

Coś grzmotnęło o deski pokładu tuż obok Bretona, wyprostowało się pośród chrzęstu kości. Cętkowany kształt o gęstym futrze błysnął śnieżną bielą kłów, długie ostre pazury wysuwały się i chowały na przemian pod skórą przednich łap.

- Bardzo duża ryba - oznajmił z dumą drapieżca z Elsweyru wyglądając ponad relingiem - Ten khajiit pierwszy ją wypatrzył, należny mu największy kąsek! Gdzie gołoskórcy mają harpuny?

- To nie jest ryba! - wyrzucił z siebie Morayne dostrzegając w wodzie poruszające się obrysy gigantycznego kształtu - To nie ryba!

Ręka Bretona opadła na rękojeść miecza, kiedy mężczyzna obracał się w miejscu spoglądając z błyskiem desperacji w oczach na parę rozmiłowanych w fechtunku Redgardów. Od strony dziobu poniósł się czyjś przerażony okrzyk czy też raczej wrzask sugerujący, że któryś z marynarzy doszedł właśnie do tej samej konkluzji, co Theodoryan.

Gibkiej niczym nereida nomadki oraz jej pana-męża nie było już przy kratownicy, na której belkach wcześniej ćwiczyli. Ona zdążyła dotrzeć do szerokich schodów w drzwiach przedniej nadbudówki, on zaś biegł na rufę, kiedy ponad coraz liczniejsze krzyki załogi wzniósł się nowy odgłos.

Chrapliwy, wibrujący gniewnym niezrozumieniem i lękiem ryk zakończony cichszym, ale wciąż jeszcze słyszalnym posypywaniem. Kobieta o tańczących pod dotykiem bryzy włosach i jej naznaczony klanowymi tatuażami małżonek skrzyżowali spojrzenia, a rysująca się na twarzach obojga desperacja uświadomiła Bretonowi coś bardzo ważnego. I bardzo znamiennego.

Tego, że gniewny ryk nie dobiegł zza burty jak Morayne pomyślał w pierwszej chwili. Nie, ten dźwięk rozległ się we wnętrzu statku.

W ładowni Gwiazdy.

- Piaskowe żarłacze! - zasyczał ostrzegawczo khajiit jeżąc sierść i odsłaniając jeszcze bardziej kły - Czują rybę! Ten khajiit nie odda ryby, ona jest jego!

Theodoryan skamieniał widząc w swoich myślach potężne pazury piaskożerów, stworzone przez bogów z myślą o darciu na strzępy wszystkiego prócz litej skały. I wspominając opowieści jakoby te bestie zwykły zakopywać się w piasku, kiedy czuły się zagrożone.

Podczas gdy Nazz walczy pod pokładem z przeciekiem, a Elsinire wciąż przebywa w swojej kajucie, na pokładzie rozgrywa się inny dramat: Morayne i May już zdołali rzucić okiem na naturę przeszkody odpowiedzialnej za zderzenie ze statkiem, ale małżeństwo Redgardów ma na głowie zupełnie nowe zmartwienie - ich wierzchowce pod wpływem wstrząsu zaczęły się chyba budzić!

Więcej informacji w komentarzach, ale chyba już jutro rano, mogę się dzisiaj nie wyrobić.

Yaredowi przyglądała się para małych niemal pozbawionych tęczówek oczu. Ojciec siodłał piaskożera bez cienia zaniepokojenia faktem, że pazurzaste łapska gada znajdowały się tuż obok jego nóg i wystarczyłby moment by zwierzę zmasakrowało swojego żywiciela. Tak się jednak nigdy nie wydarzyło i chłopak tak jak niegdyś z obawą, tak teraz z wielkim zaciekawieniem przypatrywał się czynnościom ojca. Dostrzegł już bowiem to co inni jeźdźcy. Piaskożery miały w sobie coś co perfekcyjnie łączyło ze sobą elegancję i delikatność z pancernym, śmiertelnym zagrożeniem. Tam gdzie nie pokrywała je rogowa łuska, ich skóra była gładka, ciepła i epatująca siłą, ale też wrażliwym życiem. Odżywiały się zwykle raz w miesiącu. Nie porastały sierścią przez co i nie śmierdziały jak konie, psy, czy kozy i woły. Zaś ich niezwykła agresywność, z której znane były na całe Hammerfell, miała swe podłoże w nieoczekiwanym mechanizmie, którego odkrycie przodkowie nomadów zapewne przypłacili niejednym życiem.
- Nie da się ich oswoić Yaredzie. - rzekł ojciec - Nie da się wyplenić żądzy krwi z ich serc gdyż niewiele w tych sercach miejscach na co innego. I dlatego nie łudź się Yaredzie, że twój piaskożer będzie ci druhem, czy przyjacielem. Że gdy zbraknie ci sił by nim pokierować, on będzie cię niczym pies czy rumak bronić choćby za cenę własnego życia. Nie odpłaci ci za miłość tym samym. Za to bądź pewien, że za dobrą opiekę odpłaci ci długim własnym zdrowiem, wspaniałą podróżą i krwią twych wrogów. A za cierpliwość i zrozumienie, dziecięcą wręcz ufnością gdy zaśnie oparłszy pysk o twoje ramię gdy patrzeć będziesz na biwaku w nocne niebo pustyni.
Co rzekłszy przeciągnął dłonią po rogowych wypustkach bestii, której musiało się to spodobać gdyż zmrużyła oczy.
Ten kto podążał Drogą Miecza rozumiał słowa ojca. Piaskożer był bowiem niczym Miecz wojownika. Nie wiernym koniem legionisty, czy rączym psem łowczego. Mieczem. Osobistą deklaracją redgardzkiego nomady. Niezdolną do miłości. Ale pełnym szacunku i śmiercionośności wydłużeniem jego woli.
- A teraz zdradzę ci jak czynić, by cię nie zabił…

***

- Kapitanie! - zawołał nieskrywający w głosie powagi Redgard do Cyrodilczyka. Z Kej’kerni wystarczyło im spojrzenie by wiedzieć, co robić by spróbować zażegnać straszliwe konsekwencje jakie może mieć przedwczesne wybudzenie wierzchowców.
Kapitan Gratius był na rufie i pochylał się nad właśnie podnoszonym na nogi kapłanem Kyne. Pierwsi piraci z jego otoczenia zaczęli jednak tracić zainteresowanie Harkonem biegnąc ku relingowi.
- Kapitanie! - powtórzył Redgard - Potrzebuję pod komendę sześciu ludzi z linami do ładowni. Muszę koniecznie uspokoić zwierzęta!
Co rzekłszy ruszył pędem z powrotem za panią żoną.

Nefrytowa Gwiazda,
18. Pierwszego Siewu 2E 581

Instynkt wziął w jednej chwili górę nad rozsądkiem. Rozchlapując wokół siebie wodę Nazz doskoczył do unoszącego się w niej coloviańskiego żeglarza, złapał go oburącz za mokre odzienie wkładając w ten ruch całą drzemiącą w mięśniach siłę. Człowiek - być może tylko nieprzytomny, może zaś już martwy - wydawał się nieprawdopodobnie wręcz ciężki, ale zdeterminowany Redgard poderwał go w górę niczym wór warzyw, zaczepił przecinający pierś marynarza bandolier o przybity do ściany żelazny hak.

Colovianin zawisł na haku niczym połeć surowego mięsa, zanurzony do pasa w wodzie, ze zwieszoną na piersiach głową dość wysoko, aby się nie utopić. Nazz nie trudził się sprawdzaniem, czy biedak wciąż jeszcze dycha, w upiornej czerwonej poświacie nie widać nawet było ruchów piersi mężczyzny. Zamiast tego Redgard runął poprzez kipiel na przeciwległą ścianę, złapał mokre płótno wyciągając je z rąk czarownika, pociągnął w bok odwracając jednocześnie głowę, bo strumienie wody tryskające z coraz mniejszej dziury raziły go prosto w twarz nieomal zdzierając z niej skórę.

Marynarz obdarzony darem magii zaczął coś recytować podniesionym tonem słowa, jego dłonie zalśniły ponownie zielonkawym blaskiem, a poddana działaniu zaklęcia tkanina wtopiła się niczym kamienny wosk w ostatnie fragmenty popękanego poszycia.

W zęzie zapadła przenikliwa cisza przerywana jedynie chlupotem wody, ciężkimi oddechami mężczyzn i tworzącymi niemalże zrozumiałą mowę popiskiwaniami niksadów. Nazz otarł mokrą twarz rękawem bluzy, oczyścił kciukami załzawione oczy.

- Mało brakowało - sapnął ten z Żagli, który potrafił posługiwać się magią. Światło bijące od jego dłoni zgasło, gdy odwrócił się w stronę wiszącego na haku kompana - Lucius, żyjesz?!

- Dycha! - oznajmił drugi z żeglarzy macając Colovianina po ciele - Zuch z ciebie, Redgardzie, a krzepki tak, że wcale bym nie pomyślał! Jak tyś go tak chwacko dał radę na tym haku powiesić?

Woda bryzgnęła na wszystkie strony, kiedy do zęzy wpadło dwóch następnych żeglarzy, tym razem trzymających w rękach olejne lampy.

- Przecieka?! - ryknął jeden z nich głosem pełnym zdenerwowania - Mocno?!

- Już załatane, jeno wody trza się pozbyć - odparł czarownik - Sami żeśmy sobie z tym poradzili, wy leniwe obszczymury, z pomocą tego tu zucha…

Żeglarz urwał znienacka, zesztywniał słysząc chrapliwy przeciągły dźwięk, dziwnie zwierzęcy i przywodzący na myśl ryk zakończony odgłosami gniewnego posapywania. Wszyscy mężczyźni w tej samej chwili poderwali głowy, wbili szeroko otwarte oczy w drewniane sklepienie zęzy.

Ręce ściskające olejne lampy zaczęły drżeć zauważalnie, ale wypełniający wnętrze pomieszczenia blask wystarczał, aby Nazz pojął jak mocno stężały twarze Żagli i jak namacalne przerażenie zalśniło w ich oczach.

- Piaskożery! Te jebane piaskożery się budzą! - wrzasnął któryś z żeglarzy - Jak zaczną drzeć tymi pazurami deski, zatopią nas w jednej chwili!

- Na górę! - w głosie czarodzieja zadźwięczała stalowa nuta - W koszach przy ładowni są oszczepy! Musimy zabić te chędożone gady jak najszybciej! Żwawo!

- Widziałeś ich panów? - inny żeglarz zatarasował reszcie drogę na schody rozkładając ręce - Chcesz się porywać na parę mistrzów miecza? Widziałeś, co oni potrafią?

- W zadzie to mam! - ryknął adept magii - Też niezgorsza mieczem robię, tchórzu! I jest nas więcej! Ty zuchu, tyś krzepki jak glenumbrański dąb, dawaj ze mną na górę! Zechcą mistrzowie nas powstrzymać, posmakują oszczepów jak ich gadzie bydlaki! Biegiem, nie ma czasu do stracenia!

I tak oto w zaledwie dwie kolejki najbardziej introwertyczna postać w drużynie zyskała zgraję nowych przyjaciół i chyba dostąpi zaszczytu walki ramię w ramię ze świeżo upieczonymi kolegami, a później pewnie epickiej popijawy! Gratuluję i trzymam kciuki!

Promienie słońca odbiły się od błękitnej tafli oceanu i od burzącego ją zwoju opalizujących krystalicznie łusek, który w jednej chwili zmotywował Theodoryana do odstąpienia byle dalej od burty. Prędki rachunek objętości cienia rozciągającego się pod trójmasztowcem, nieco tylko ekstrapolowany, nie napawał optymizmem co do dalszych losów. Monstrum przypominające swoją fizjonomią makabryczny splot wielu żmijowo-łuskowatych, oślizgłych cielsk gotowych roznieść ”Gwiazdę” w drobne drzazgi w zaledwie parę uderzeń serca. Okręt i wszystkie dusze na pokładzie dla potężnego, trzykrotnie większego od okrętu lewiatana byłyby zaledwie przystawką.

Do tego ryki budzących się z letargu piaskożerów, które w swoich zwierzęcych, zerojedynkowych instynktach mogły w każdej chwili przeorać podpokład w panicznej próbie ucieczki przed zagrożeniem. Dziura w podbrzuszu “Gwiazdy” tylko przyspieszyłaby zawieszony nad nimi wszystkimi wyrok, odroczony na chwilę dzięki tendencji morskich żmijów do zabawy swoimi ofiarami. Szczęśliwie redgardzkie małżeństwo wykazało się trzeźwym osądem, ruszając biegiem by okiełznać swoje bestie.

— To nie ryba — Theodoryan powtórzył na słowa Ī'ne Maya.

Breton ruszył z miejsca pewnym krokiem, przedzierając się przez chaos bieganiny po pokładzie, nie szczędząc łokci i pchnięć dłońmi, ignorując trącenia własnej osoby z zaciętym wyrazem twarzy. Kapitan Gratius zaczął wykrzykiwać ze swojego miejsca rozkazy, odsyłając szóstkę ludzi do pomocy Yaredowi wedle prośby Redgarda, resztę odrywając od burt i w stronę balist komendami przeplatanymi naprawdę kwiecistymi wiązankami. Nawet jak na standardy marynarzy.

— Do ojca, pod pokład. Już! — Theodoryan chwycił młodego Lucana, zastygłego w miejscu z przerażeniem na twarzy, i żelaznym uściskiem obrócił, odepchnął w stronę przejścia do kajut.

Ciężkie buty Bretona zadudniły na stopniach prowadzących na rufę, które przesadził prędkimi susami. Harkon zdążył już ponownie zająć swoje stanowisko, klękając na macie i chwytając za grzechotki wyciosane z ptasich czerepów. Kapitan dalej komenderował Żaglami dudniącym głosem, roztaczając wokół nie tylko rozkazy, ale też przekleństwa i własną ślinę.

— Morski żmij Pana Łowów. Musimy stąd uciekać. Natychmiast — Morayne oznajmił mężczyznom.

Breton zajął miejsce dwa kroki za plecami Norda, przestępując z nogi na nogę i osadzając się mocno w miejscu w oczekiwaniu na nadchodzące szarpnięcie. Zrezygnował z obnażenia ostrza które - nawet nasycone iskierką magii dzięki specyficznemu procesowi jego wykucia - sprawdziłoby się marnie przy ewentualnym odpędzaniu wężowych macek. Zamiast tego, Theodoryan uniósł smukłą dłoń i złożył palce, umysłem sięgając w głąb samego siebie, ku buzującemu źródłu magiki.

Powietrze złożyło się fraktalnie, oblekając sylwetkę Bretona migoczącą poświatą.

_____________________

Pierwszy rzut na rzucenie zaklęcia "Armour" (Alteration). Drugi to ewentualny przerzut. Theodoryan nie korzysta z opcji Ograniczenia (Restrain) zaklęcia, dzięki cesze Mage Guard zyskuje 6 AR. Zaklęcie trwa minutę.

Nefrytowa Gwiazda,
18. Pierwszego Siewu 2E 581

W obliczu nowinki, wielkiej zdobyczy, ducha I'ne spowiły upiory zachłanności, tak długo zamknięty na łupinie pośród bezkresnych wód wyjątkowo był już znudzony, drobne fanty wykradzione załodze i pasażerom były pociechą tylko na chwilę, nie stanowiące wartości dla Khajiita porzucał ten byle gdzie. Zaś szczególna zdobycz, którą sam wypatrzył rozbudziła wyobraźnię i pchała do działania nim inni go uprzedzą. Nie zamierzał iść w zawody z piaskożercami i ich opiekunami, ani dążył do konfrontacji.

W owej chwili podniecenia pragnąc mieć udział w łowach, bo takie przewidywał, zadowolony, że nie musi przymuszać załogi do ruszenia krypy i manewru zapewne osaczenia ryby, taki miał apetyt, że inny scenariusz nie wchodził w grę.

- Ryba, ślimak, czy ropucha! May to zeżre! - ryknął na słowa Bretona, a nie widząc w pobliżu przydatnego obcego oręża, który można by użyć oszczędzając własny, w mgnieniu oka zniknął pod pokładem

Pomylił by się kto myślał, że Khajiit udał się wylizać futro sposobiąc się do posiłku, że oddał się lenistwu, lub stchórzył. W trzy susy dopadł do swej koi pod pokładem, przez ramię w poprzek tułowia przerzucił pas z mieczem, ten umocowany na tle wysoko, by nie obijał się o podłoże, w łapy zaś chwycił łuk i kołczan ze strzałami, zaraz się zreflektował i widząc obcy zabrał tamten, własny oszczędzając, w chwilę później był już z powrotem na pokładzie. Wyposażony i skupiony na łowach, tyle to trwało by marynarze ledwo się ogarnęli, a Theo dotarł na rufę i wezwał czarostwo.

W istocie May nie był pewny, czy widział wielką rybę, ale tego chciał jego umysł, chciał wyzwania, polowania. Wyobraźnia podsuwała i inne scenariusze bardzie fantastyczne, ale nie niemożliwe. Tak I'ne oczekiwał wynurzającej się z kipieli wyspy. Gładkich murów obrośniętych koralem i wysokich wież, syren przybranych w kończyny i oferujących muszle ze świeżymi małżami, ostrygami z podtekstem.

- Jesli nie chcesz mojej zguby to krakena zabij luby - szeptały i karmiły ostrygami z własnych piersi, przyjemnie okrytych futerkiem.

Jak by świat chciał jednego - A gdzie ta ryba? - zmartwił się May. Pokład zafalował, khajiit nisko na łapach, okryty sztormowym płaszczem, czekał manewru by zapolować.

Nefrytowa Gwiazda,
18. Pierwszego Siewu 2E 581

Atmerka stanęła na deskach pokładu i rozejrzała się błyskawicznie wkoło, wsłuchana w zgiełk mieszających się ze sobą głosów. Żeglarze uwijali się przy burtach statku kręcąc jak szaleni korbami naciągów kilku pokładowych balist, inni wiszący na olinowaniu z krzykiem coś sobie nawzajem pokazywali za relingiem.

Czerwone Żagle były zbieraniną bitnych łotrów, niejeden kupiecki statek padł ich łupem i niejeden podróżnik dokonał żywota na ich zbroczonych krwią ostrzach - lecz w tej chwili Altmerka wyczuwała wokół siebie jedynie rozpaczliwą desperację oraz pierwsze akordy paniki.

Dostrzegła pomiędzy żeglarzami postacie członków wyspiarskiej ekspedycji: parę potężnych orsimerów z mieczami z orichalku w wielkich jak bochny chleba dłoniach; skręcających kompozytowe luki cesarskich dezerterów; otoczoną orszakiem gadzich sług popielatoskórą Dunmerkę.

Oraz stojącego na rufowej nadbudówce Bretona, który wydawał się w całości powleczony warstwą połyskliwego jasnego światła. Ten widok utwierdził Elsinire we wcześniejszym instynktownym wrażeniu, że bursztynowooki mężczyzna okiełznał w jakimś stopniu sztukę czarostwa - wcześniej jedynie to podejrzewała, teraz zyskała niezbitą pewność.

Na rufie Gwiazdy panował wyjątkowy tłok, a także rwetes czyniony przez wydającego w obsceniczny sposób rozkazy kapitana. Pomiędzy nogami otaczającego dowódcę tłumku elfka dostrzegła postać klęczącego na macie kapłana nordzkiej Bogini Sztormów, podtrzymywanego pod ramiona, ale potrząsającego coraz szybciej swoimi kościanymi grzechotkami.

W całym tym zamieszaniu dwa rodzaje dźwięków przykuły szczególną uwagę Elsinire, wręcz ją zelektryzowały. Pierwszym były dźwięczące paniką krzyki marynarzy, wśród których najczęściej powtarzały się słowa „pomiot Hircyna”, drugim zaś coraz głośniejsze basowe porykiwania dobiegające z ładowni żaglowca.

No i teraz Elsinire musi sobie odpowiedzieć na pytanie, czy pomiotem Hircyna są piaskożery w ładowni czy też może jedna z bestii już wypadła za burtę czy może pomiotem Hircyna jest ogromny khajiit podróżujący na wyspę wraz z resztą kompanii, siedzący okrakiem na relingu i łakomie toczący z pyska ślinę!