Monstrum okazało się niezwykle nieustępliwe. Wydawać by się mogło, że napędzał je wyjątkowy głód. A może ktoś celowo je nasłał? Sloady? Daedryczny książe Hircyn? Gdyby stworzenie tylko broniło swojego terytorium, raczej nie goniłoby uciekającego statku. Tak przynajmniej wnioskowała Elsinire, choć musiała jednocześnie przyznać, że na morskiej faunie się praktycznie nie znała.

Utrzymanie pod względną kontrolą wzburzonego potwora i jego potężnych macek kosztowało ją wiele wysiłku. Nie mogła sobie jednak pozwolić na słabość. Rozbicie okrętu na środku Morza Abeceańskiego oznaczało niemal pewny wyrok śmierci. Lecz samo widmo pożegnania się z życiem budziło w niej zaledwie drobne obawy. Wszak jej profesja była zawodem wysokiego ryzyka, wymagającym nie tylko charyzmy i elastyczności, ale przede wszystkim stalowych nerwów. To perspektywa niewykonania rozkazu Jej Królewskiej Mości jawiła się jej jako niezwykle straszliwa. Po prostu nie do zaakceptowania. Znosiła więc wielki trud w milczeniu i z rezerwą ani myśląc ustąpić.

Desperacka propozycja kapitana wywołała u niej jedynie starannie zamaskowany, pełen politowania uśmiech. Między innymi dlatego Aldmerskie Dominium musiało zapanować nad Tamriel. Prostym ludom niewiele brakowało, by pogrążyć się w barbarzyństwie. Już przy pierwszej oznace trudności zaczynali tracić spokój i rozum. A dla własnego bezpieczeństwa czy chorych jednostkowych ambicji gotowi byli posunąć się do wszystkiego. Tak właśnie uczynili Varen Aquilarios i Abnur Tharn pozwalając w swej głupocie niebezpiecznemu nekromancie zgasić ognie Auri-Ela i rozpocząć Planostopienie.

— Odstąpcie od Khajiita — przemówiła z naciskiem Altmerka. — Inaczej pozwolę monstrum dokończyć dzieła. W mej obecności żadnemu z prawowitych spadkobierców Alcharyai nie spadnie włos z głowy.

Pierwszy rzut: Ewentualny test Perswazji.
Drugi: Ewentualny test rzucenia Uspokojenia, jeśli będzie trzeba jeszcze powstrzymywać potwora.
Trzeci: Ewentualny przerzut Uspokojenia.