Nefrytowa Gwiazda, 18. Pierwszego Siewu 2E 581

Naciągnięty przez khajiita łuk zaskrzypiał ledwie słyszalnie, a mimo to młodziutki Nibenejczyk dałby głowę, że dźwięk ten dało się usłyszeć w każdym zakamarku wielkiego pokładu żaglowca. Zastygły w bezruchu opodal wejścia do nadbudówki, Lucan Vespanius czuł jak spojrzenia tuzinów zdesperowanych oczu dosłownie wbijają się w jego postać, przeszywają ją na wylot na podobieństwo szklanych sztyletów. Marynarze w kubrakach Żagli byli gotowi rzucić się w jego stronę i pochwyciwszy młodzieńca w żelazny uścisk wyrzucić bezradną ofiarę za burtę - a wyraz ich stężałych twarzy uświadomił Lucanowi, że błaganie żeglarzy o litość nie miało najmniejszych szans powodzenia.

Pomiędzy przerażonym młodzieńcem, a Żaglami i morskim potworem stał jedynie Stendarr - a raczej manifestacja miłosierdzia Boga Prawości uosobiona w postaciach trójki najbardziej nieoczekiwanych wybawców, jakich Lucan mógł sobie wyobrazić!

Cętkowany rozumny kot sprawiał wrażenie szczerze ukontentowanego dramatycznym impasem, wodząc grotem strzały po torsach ściskających oręż żeglarzy i oblizując się przy tym w sposób, który w każdych innych okolicznościach mógłby przyprawić Lucana o wybuch niepohamowanego chichotu. Breton chroniony utkaną z czystej magii połyskliwą zbroją uniósł rękę przywołując młodego Vespaniusa do siebie, ale jego złociste oczy utkwione były w postaci niezwykłej altmerskiej czarodziejki wskazującej znacząco na khajiita.

- W mej obecności żadnemu z prawowitych spadkobierców Alcharyai nie spadnie włos z głowy - przestrzegła marynarzy elfka przemawiając głosem, który wywarł na młodzieńcu piorunujące wrażenie.

- Draugding, stój! - rzucił Aventus Gratius unosząc w górę dłoń odzianą w rękawicę ze skóry minotaura i zaciskając ją w pięść - Pani, nie waż się stawać mi na drodze! Nie wiem, czym jest Alcharya i w dupie to po prawdzie mam! Jeśli to pomiot Hircyna, musimy nasycić jego głód albo będzie za nami podążał pożądając dusz nas wszystkich! Nie ściągnę na nasze głowy klątwy Pana Łowów i ty też tego nie czyń!

W głosie kapitana brzmiała desperacja, ale dało się w nim wychwycić również nutę zwątpienia. Młody Nibenejczyk doskonale rozumiał źródło tego wahania, wszak jego troje obrońców musiało zostać obdarzonych przez bogów nie tylko szaleńczą odwagą, ale i bezlikiem przeróżnych mocy, przede wszystkim magicznych - a przez to budzących zalęknienie Żagli.

Powierzchnia morza ponownie spieniła się i zafalowała, wystrzeliła w niebo fontannami wody przy wtórze kakofonii nowych krzyków gapiów. Pozostający coraz bardziej w tyle potwór wyciągnął w górę swoje monstrualne macki zakrzywiając ich czubki na podobieństwo ptasich szponów w rozpaczliwej próbie pochwycenia zdobyczy, która coraz szybciej zaczynała się wymykać z jego pułapki.

Wysoka elfka utkała zaklęcie w czasie potrzebnym na jedno uderzenie serca, zapłonęła silnym turkusowym blaskiem, który opuścił jej uniesione ręce na podobieństwo nienaturalnej błyskawicy mknąc na spotkanie najbliższej z macek. Opleciona tą poświatą odnoga stwora runęła bezwładnie w morską kipiel obryzgując stłoczonych przy relingu żeglarzy i wydzierając z pyska khajiita półzwierzęcy ryk obrzydzenia.

- Zdołamy mu uciec! - krzyknął ochrypłym barytonem jeden z orsimerskich mocarzy wyglądając za burtę - Malacath nad nami czuwa, chwała Malacathowi!

- Jeśli to pomiot Hircyna, spadnie na nas klątwa! - rzucił raz jeszcze Gratius - Wyście wszyscy na liście pasażerów, którym włos z głowy spaść nie może z wyjątkiem tego chłysta. Jego ojca mamy strzec aż po Stros M'Kai, ale nie jego samego, ojciec go zabrał ze sobą bez wiedzy pryncypała. Opamiętajcie się, panie Morayne, a wydajcie nam go po dobroci, póki jeszcze na to czas!

Napięte po kraniec swej pojemności żagle Gwiazdy trzeszczały głośno, kiedy rozpędzający się dzięki mocom Harkona statek znów zaczął ciąć fale lazurowego bezkresu, ale skamieniały z wrażenia Lucan Vespanius nie słyszał ich furkotu.

Syn nibenejskiego zaklinacza nie ważył się nawet odetchnąć czekając w niemej trwodze na odpowiedź bretońskiego maga.

Szanowni, ponieważ na pokładzie żaglowca padł komplet odpisów, pozwoliłem sobie napisać dla Was (Alex, Aro, Nanatar) aktualizację fabuły już dzisiaj, aby trochę zaoszczędzić na czasie. Więcej informacji niebawem w wątku komentarzy.

Redgard również poznał, że krajan czyni coś Piaskożerom, co ma na nie wpływ. I jakkolwiek widać, było że z przybyłych piratów ma najmniej nieprzyjazne zamiary tak czynem tym kupiłby sobie nieprzychylność Yareda, gdyby nie fakt iż w istocie niebezpieczeństwo istniało. A trzask desek był tym co należało zażegnać w pierwszej kolejności. I cokolwiek Nazz czynił, zdawało się działać. Zarówno na piratów jak i zwierzęta. A to zasługiwało na możliwość uznania.

Pojawienie się żony w zupełności odwiodło już Yareda od ewentualności użycia siły. Widział w jej oczach drapieżny błysk gdy mijała piratów, ale po za tym nie uczyniła przeciw nim niczego. A mogła wiele. Wiele i okrutnie, bo darzyła te zwierzęta silnym uczuciem przynależnym wszystkim kobietom od zwykłych śmiertelniczek, poprzez potomkinie Yokudy, aż po samą Leki. Uszanował więc dzisiejszą łaskawość żony i kontynuując cichy uspokajający gwizd, kucnął obok Piaskożerów, by jego zapach był im silniejszy od potu marynarzy, jednak nie tracąc z oczu niedoszłych napastników.

— Nie.

Odpowiedź Theodoryana była krótka, rzeczowa i zamknęła się w jednym słowie, które przed laty wybito z jego słownictwa gorącymi smagnięciami karnych nahajów, wyrachowanym warunkowaniem oraz dehumanizującą izolacją. Ironicznym zrządzeniem losu tenże respons był jednocześnie spowodowany właśnie tymi duchami przeszłości - każdą jedną duszą zgaszoną przedwcześnie przez okrutników na stanowiskach władzy, każdym trupem rzuconym w morskie odmęty czy zawieszonym na blankach, każdą kroplą niewinnej krwi. Letnie ciepło otwartego morza było przeciwieństwem klaustrofobicznego zimna ciemnego Tygla, ale i na “Gwieździe” silniejsi gotowi byli sięgnąć i chwycić brutalnie bezbronną istotę, poświęcić bez cienia wahania. Tym razem jednak Theodoryan nie był bezsilny i ani myślał pozwolić Żaglom na złożenie ofiary z młodego Lucana.

Tak jak I’ne May uciekł się do groźnego pozowania z napiętym łukiem, a Minorne do złotoustych sztuczek, tak Morayne jedynie trwał w miejscu. Czarownik nawet nie zaszczycił kapitana choćby zerknięciem przez ramię, nieznacznie spoglądając w stronę bakburty tylko po to, aby stale utrzymywać strzelające ponad spienioną taflę i pacyfikowane przez Altmerkę odnóża monstrum na peryferiach wizji. Dłonie wsparte o wyblakłe drewno barierki nadbudówki nie drgnęły choćby o cal, ani nie zaciskały nań w napiętym nerwami geście. Posągowy stoicyzm nie ustępował.

— Za parę sekund wymkniemy się spoza zasięgu macek, a zanim żmij otrząśnie się z magicznego stuporu, oddalimy na tyle, że nie będzie w stanie nas doścignąć. Pomiot Hircyna czy nie, monstrum pozostaje więźniem własnej fizjologii i fizycznych możliwości. Jeśli — Breton to słowo obłożył emfazą — jednak obawiacie się klątwy na swej załodze, kapitanie, czujcie się wolni do skoku za burtę. Wszak to na kapitańskich barkach ciąży odpowiedzialność, nie bezbronnych pasażerów.

Nefrytowa Gwiazda, 18. Pierwszego Siewu 2E 581

Kej’kerni prześlizgnęła się pomiędzy spoconymi żeglarzami niczym pustynny duch, o żadnego z nich pomimo ciżby nawet się nie ocierając. Jej dotyk zarezerwowany był dla pana-męża, nie dla hałaśliwych mężczyzn bez cienia honoru i godności hołubionych przez ludy Wielkiej Pustyni.

Władający magicznymi sztukami rodak mistrzyni miecza - rzadko widywany na pokładzie milkliwy Redgard zwący się Nazz - uwolnił od gorączki gniewu prosty umysł piaskożera Yareda, ale wierzchowiec Kej’kerni wciąż demonstrował swój porywczy temperament porykując i tłukąc pyskiem o pręty klatki.

Nomadka wyjęła glinianą zatyczkę z niewielkiej amfory zabranej wcześniej ze swojej kabiny, przykucnęła przed klatką kładąc dłoń na łbie rozgniewanego zwierzęcia. Każdy inny śmiałek, nawet Yared, ryzykowałby odgryzienie ręki w łokciu próbując takiej zuchwałości w stosunku do piaskożera, z którym nie był zżyty w parze, ale Kej’kerni nie odczuwała lęku. Duchy przodków czuwały nad dumną córą Alik’ru oraz jej dzikim wierzchowcem.

Zasnute wściekłą mgiełką czerwone oczka piaskożera łypały groźnie na kobietę, ale łagodne dźwięki wygrywanej na gwizdku Yareda melodii oraz unoszący się z szyjki amfory alchemiczny wyziew szybko położyły kres buntowniczym popisom pustynnego gada. Zwierz opadł na porośnięty kostnymi tarczkami brzuch, opuścił ogon i przymknął oczy pozwalając się wprawić w nienaturalny sen. Musnąwszy czubkami długich palców jego łuskowaty łeb Kej’kerni odwróciła się w stronę drugiego piaskożera. Była doskonale świadoma tego, że zgromadzeni w ładowni mężczyźni śledzili łapczywie każdy najmniejszy jej ruch, lecz pamiętna ulotnej natury magii, pozostawała skoncentrowana na swoim zadaniu. Piaskożerów nie można było ujarzmić do końca, zawsze toczyły ze swoimi właścicielami bój o dominację i tolerowały tylko jednego pana. Wiedząc o tym w każdych innych okolicznościach Kej’kerni przekazałaby amforę w ręce Yareda, lecz tym razem nie traciła czasu, bo drugie zwierzę wciąż wydawało się otumanione zaklęciem, którego ofiarą padło.

Kilka płytkich oddechów wystarczyło, aby lotna substancja - całkowicie nieszkodliwa dla innych istot - wprawiła w letarg drugiego łuskowatego wierzchowca.

Yared skinął nieznacznie głową, włożył kościany gwizdek z powrotem do kieszeni odwracając się w stronę obserwatorów, których grono powiększyło się w międzyczasie o sześciu zdyszanych żeglarzy ze zwojami marynarskich lin w rękach.

- Będą spać te kurwie stwory? - rzucił ochrypłym z wrażenia głosem Żagiel, który wcześniej promieniował zielonkawą poświatą czarodzieja - Nie przebudzą się?

- Chędożyć te bydlęta! - krzyknął jeden z właśnie przybyłych marynarzy - Na górze jest potwór! Za burtą! Pomiot Hircyna, chce nas zatopić! Tu macie liny, a wy na górę, wiara, trza statku bronić!

Pozorny spokój przywrócony ładowni prysnął w jednej chwili, kiedy wszystkim zgromadzonym wiadome stało się, co było źródłem niewyraźnie wcześniej słyszanych hałasów na pokładzie żaglowca. Cisnąwszy bez wahania liny pod nogi Redgardów Żagle pognały całą gromadą ku schodom wiodącym na górę, nieomal się przy tym wzajemnie tratując i miotając na siebie nawzajem obsceniczne wyzwiska.

BG spod pokładu, obydwa piaskożery zostały uśpione, a Wy znaleźliście się sami w trójkę w pomieszczeniu, bo wszyscy żeglarze czmychnęli natychmiast na górę pozostawiając Wam przyniesione chwilę wcześniej liny. Myślę, że jest to doskonała okazja, aby wymienić kilka słów (dialogów) pomiędzy nomadami z Wielkiej Pustyni oraz ich bardziej cywilizowanym kuzynem ze Złotego Wybrzeża, bo przyjmuję, że wcześniej Nazz oraz Kej’kerni i Yared nie utrzymywali ze sobą zbytnich kontaktów - ale oczywiście sami zdecydujecie, co robicie.

Nefrytowa Gwiazda, 18. Pierwszego Siewu 2E 581

Nie stępiły głupoty piratów groźby trójki bohaterów, chwila napięta jak długi łuk w rękach Maya, krew wzburzona jak morska toń, już zaczynał żałować I'ne, że się wtrącił, kiedy można by tak dogodną chwilę wykorzystać na przetrząśnięcie nawet kapitańskiej kajuty, niespokojnie szukał prędkiego rozwiązania.

Już by strzałę wypuścił spór kończąc, już, już wybrał takiego co wpaść miał w topiel, ku uciesze, czy konsternacji marynarzy, kiedy czarownica wspomniała dziedzictwo. I nawet się Khajiit nie dziwił, wszak jako uczona w arkanach winna była, niemniej rozpaliła serca Maya, czyniąc obrońcą tych najsłabszych. Sam kiedyś przecież był podobny młodemu Lucanowi.

Na ten stos emocji płonący zwalił się niespodziewanie kubeł zimnej, do tego paskudnie słonej wody mocząc wypielęgnowane, puszyste futro I'ne.

- Uuugrgrrryy! - wydusił zaskoczony Khajiit. Ledwo utrzymał łuk wciąż napięty, ale kiedy poczuł jak spływa po nim plugastwo, poluzował cięciwę, prychał i fukał klnąc przy tym - Trremma'do Khajiit, Trremma'do May, khaj'rani Kai'zoku! - wiedział, że łuk jest przetargiem, wiedział, ale chciał zapomnieć, bo się zezłościł. Zezłościł tym bardziej, że mógł pozostać pod wielorybniczą impregnowaną skórą, która z pewnością uchroniłaby go przed paskudną kąpielą.

Prezentując nową postawę, mniej już wyważoną, bezpieczną, czy sprytną, cisnął łuk i strzały o pokład wydobywając z jaszczura długi, prosty, lśniący miecz. Groźny imponujący oręż trzymał w lewicy w prawej zaś chudy sztylet, którym dzwonił o klingę.

- Żaden pomiot, tylko ryba Maya, on widział rybę z góry! - Zblizył się do Żagli - Żaden pomiot, a to żadna ofiara, jego tu nie ma! - wskazał na kocię Lucana- Ani ofiara, ani przynęta! Nie karmić ryby, bo apetyt rośnie w miarę jedzenia! Liny rzucić zaplącze się ryba-ośmionoga! Sugu! - zakończył w Ta’Agra.

Przeniósł wzrok na Altmerkę, widział ile wysiłku wkłada w magię - Tapadh leat
- w Aldmeri - Piuthar.* - mrugnął

* Dziękuję. Siostro.
- szkocki gaelicki

Kubeł zimnej morskiej wody spowodował, że May nieco traci cierpliwość i opanowanie, ale nie łeb na karku. Idzie w zaparte, żeby nie ruszać bezbronnych. Choć mokry jak kurczak w rosole, uważny i zły.

Jak trzeba coś testować to daj znać Mistrzu.