Pałac regenta Perpignanu, popołudnie 24 sierpnia 2595

- Tak jest panie kapitanie. Szeregowy Frolic jest pod kluczem. - odparł Renton. - Jest zamknięty profilaktycznie do przebadania, ale też by nie zniknął znienacka. Jeśli nie nosi zarazy, to chciałem go wziąć za przewodnika. Do miejsca, w którym ostatni raz widział się z Jago Swarnym i uciekinierami się znaczy.

Zastanawiał się chwilę, czy powinien mówić otwarcie co myśli. Zwłaszcza, że refleksja była sprzeczna z intuicją kapitana. Skoro Pollanin został od razu pojmany to zmieniało jednak wiele dla sierżanta już teraz. No i obecność tej pięknej kobiety. Nie mógł oprzeć się pokusie zaimponowania jej jeszcze bardziej niż grad pochwał, który spadł na niego nieoczekiwanie. Ośmielony tym, myślał krótko, bo o ile waleczny i odważny Mathieu może być durny jak but, to jeśli jeszcze wyjdzie na takiego, co ma dużo rozumu, to Neolibijla w pełnej krasie zobaczy wszystkie jego… zalety?

- Chciałbym potwierdzić jego tożsamość. Tego Frolica. - zaczął niskim głosem zerkając na kapitana a kątem oka Niske. - Jest możliwość, że Jago Swarny jest niewinny i że pod szeregowego, którego spotkał Polanin, podszywa się ktoś inny. Swarny może również potwierdzić tożsamość ciał w kostnicy, czy są to te same osoby, co z nimi była panienka Durmont. - mówił nieco szybciej niż zwykle i barytonem miast basem. - Ich blizny potwierdzały Rezystę, ale trzeba wykluczyć wszystkie inne możliwości. Jago Swarny, którego poznałem podczas misji Pradesu, jeśli jest skrytobójcą i mordercą kobiet, to musiałby być wyjątkowo głupi aby dokonać tych czynów, kiedy znamy jego tożsamość. Okoliczności jego zatrzymania nam wiele powiedzą ale już mówią wiele. Ktoś kto miał dostęp do pałacu, rodu Sanglierów, nie zyskuje nic, a traci wszystko. A kto jest zdolny do takiej mistyfikacji wykonawszy zlecenie zapada się pod kamień spod którego wyszedł. Nie daje się złapać od razu po wszystkim. Wysłanemu w jego kierunku pierwszemu pościgowi? Ryzyko, że oboje, Frolic ze Swarnym są w zmowie, oceniam na większe niż że jeden z nich kłamie. A najprawdopodniej oboje mówią prawdę.

Nie czuł się swojo, siedząc wciśnięty sztywno w elegancki fotelik wskazany przez Kuoro Wanadu, czując się afrykański słoń na fikuśnym taborecie w cyrku, więc tylko zacisnął spocone dłonie na oparciu drewna. I przełknął ślinę przybierając kamienną twarz. A raczej siląc się na normalne zachowanie nie mogąc pozbyć się myli, co Neolibijla sobie o nim naprawdę myśli?