Pałac regenta Perpignanu, popołudnie 24 sierpnia 2595

Wszyscy obecni w pomieszczeniu skupili swoje spojrzenia na topornie ciosanym obliczu sierżanta i wciśnięty pomiędzy trzeszczące oparcia krzesła olbrzym poczuł jak pod wpływem trzech par oczu na czoło występuje mu zimny pot.

Uświadomił też sobie, że nigdy dotąd nie wygłosił w obecności wyższego rangą oficera tak długiego wywodu, co ewidentnie zdumiało Demarque, a tym samym tylko pogłębiło zmieszanie Mathieu.

- Bardzo trafne spostrzeżenie - powiedziała Niske odgarniając dłonią opadający jej na order oko kosmyk włosów - Sądzicie, że zabójcy mogli podszyć się pod żołnierzy Rezysty, aby następnie zinfiltrować miasto?

- Istnieje taka ewentualność - odezwał się natychmiast kapitan Demarque - Dlatego właśnie musimy jak najszybciej przesłuchać Swarnego.

- Oczekiwanie na przybycie więźnia oznacza utratę czasu. Jeśli on jest w drodze do miasta, a sierżant Renton i tak zamierzał zabrać szasera ze sobą, możemy zyskać na czasie dokonując konfrontacji na szlaku - Niske pochyliła się do przodu przeszywając oczami Sanga - Grupa pościgowa wyjedzie do godziny, Komy poprowadzą nasi najlepsi kierowcy, konie nijak się nie mają do spalinowych silników. Wyjedziecie patrolowi naprzeciwko, zaoszczędzicie mnóstwo czasu. Ten świadek, Frolic, będzie mógł zidentyfikować Swarnego, a Polanin jego. Jedynym minusem tego rozwiązania jest fakt, że Swarny nie będzie mógł obejrzeć ciał żołnierzy. Czy to jest dla was do zaakceptowania? Czy nie istnieje nikt inny, kto mógłby zidentyfikować tych zamordowanych?

Anubijka mówiła doskonałym frankańskim, z silnym tulońskim akcentem, co z racji wielkości i znaczenia Tulonu wcale Rentona nie dziwiło, ale jednocześnie robiło na sierżancie ogromne wrażenie.

Wykładając swoje racje, Niske spoglądała na kapitana Demarque, lecz zadając pytanie odwróciła się z gracją w krześle i przeszyła wzrokiem czarnoskórego Franka.