Niech Haschke tylko spróbuje ich wykiwać na koniec roboty i nie zapłacić, to Ruben wypatroszy go jak rybę. Gdy poborca podatkowy wypiął pierś, dumny ze swojego powiązania z Imperatorem, Ruben tylko parsknął śmiechem i to tak, żeby Haschke na pewno usłyszał. Jeżeli ktoś będzie chciał ich zaatakować z pewnością zesra się ze strachu, kiedy poborca zacznie straszyć Imperatorem…

Kraut niezbyt przepadał za tak zatłoczonymi miejscami. Cały czas wydawało mu się, że ktoś na niego dybie. Może powoli zaczął popadać w paranoje? Podpadł niby już wielu osobom, ale czy ktoś odważyłby się go ścigać w Eilhart? Specjalnie wybrał te miasto, żeby chwilę odsapnąć, a przy okazji zarobić nieco grosza.

Nagle wszyscy zaczęli się przedstawiać, Ruben tylko przewrócił oczami. Nie lubił gadać o sobie, a poza tym, co to kogo obchodzi kim jest i czym się zajmuje.
- Jestem Ruben i to wszystko, co musicie o mnie wiedzieć. Zajmuje się… - westchnął głośno. – Różnymi rzeczami, nie zawsze legalnymi…

Na szczęście nie musiał się więcej produkować, ponieważ nagle podszedł do nich mężczyzna podający się za duchownego. Kiedy skończył swoje opowieści dziwnej treści, Ruben już wiedział, że ta „łatwa robota”, wcale nie będzie taka łatwa i przyjemna jak przedstawił ją jeszcze chwilę wcześniej Haschke. Niezależnie od tego, czy ojciec Anders mówił prawdę czy nie, w Volkendorp działo się coś mocno podejrzanego.

- Może ojczulek ma szczęście, a może go nie ma – rozejrzał się po swoich towarzyszach, a później skupił swój wzrok na ojcu Andersie. – Co my z tego będziemy mieli? Nikt tu nie będzie załatwiał niczyich spraw za darmo…