Pod spichlerzem w Sieperting

Manfred zwolnił kroku na widok zgrai rozjuszonych chłopów, którzy opadli opryszka i obalili go na ziemię gradem szaleńczych ciosów. Tłuczony pałkami, starą kłonicą, sztachetami i tłuczkiem do kartofli, dezerter znieruchomiał na ubitym butami gruncie, ale niektórzy co bardziej zaciekli wieśniacy wciąż wymierzyli mu razy.

Acker czuł ich uwolnioną wściekłość i doskonale ją rozumiał. Maltretowani całymi miesiącami, grabieni i mordowani, nagle zyskali okazję, by dać upust swoim emocjom. Sam zachowałby się na ich miejscu w dokładnie taki sam sposób.

- On już nic wam nie uczyni - powiedział zarzucając młot na naramiennik zbroi - Zabierzcie mu tylko broń i sprawdźcie, czy nadal dycha. Olga, słyszysz mnie? Szedł tu sam?

Nie dostrzegając niczego na ścieżce wiodącej ku ruinom akolita potruchtał w kierunku budowli, na dachu której przycupnęła szczurołapka.

- Co on tu robił? Sam przyszedł? Inszych dwóch nie widziałaś?

Krótki wpis, bo też Manfred niewiele na ten moment wie. Pozostawi zbira wieśniakom, niech go ewentualnie dobiją, jeśli to poprawi im samopoczucie. Akolita zasypie Olgę pytaniami z poziomu gruntu, bo Mara ma znacznie lepszą widoczność - od Tildan teraz zależy, ile Manfredowi powie i czy wspomni o worku dezertera…