Ludzie poszaleli.
Nic nie dały starania Helmuta i prośby o spokój. Liczył, że prostaczków porazi coś takiego jak wystrzał. No, ale miał pecha i trafił na ciężki przypadek, który nie czuł bojaźni przed bronią przyszłości, a może to nie byli przypadkowi podróżni?
Czasu na rozważania jednak nie było.
Umysł Trepa walczył z umysłem Inżyniera i chwilowo przejął kontrole nad ciałem.
Klaike rzucił się na tłum tłukąc tusze po łbach, aż co go w nogę nie ubodło.
Początkowo zignorował to, dopóki owa kończyna sama mu posłuszeństwa odmówiła.
Runął w dół pociągnąwszy jakiegoś nieszczęśnika za sobą i instynktownie postarał się osłonić owym człowiekiem przed najpewniej zbliżającym się ciosem. Prosta myśl. Lepiej on niż ja.
Nie mógł wstać, czuł że krwawi, a intuicja go nie zwodziła. Jakiś gagatek mierzył się toporem chcąc go dobić.
Może jak przeżyje poczuje jakieś wyrzuty. Teraz jednak nie było racjonalnego umysłu uczonego, tylko zwierzęcy instynkt przetrwania.
Chłopa, którego upadając się uchwycił zamierzał wykorzystać jak tarczę.
Cóż typ może nie wie co się dzieje i odejdzie do Mora równie nieświadomy.
Potem... potem jeśli przeżyje najbliższe sekundy... to gdzieś miał garłacza.
Odjebie temu hujowi z toporem łeb.