Karawanseraj

Jak zawsze kiedy ktoś wyręczał go w wychodzeniu przed szereg i wtedy Świteź odczuł wpierw zadowolenie, kiedy członkowie ekspedycji włączyli się do negocjacji, niemniej zbyt łatwe zapewnienia ogniomistrzyni psuły jego koncept. Piorunowałby wzrokiem, ale nie śmiał dawać świadectwa braku jednomyślności. Zmilczał. Czekał co powie suka Cykuta.

Odarty z pierwszeństwa, zapadł się w niepozorność, drobność, zbliżył do więźniów. Gładził rany, póki dzierżący powróż Gnoll nie szarpnął za sznur, obalając więźniów, którzy znaleźli się poza zasięgiem bladych ramion elfa. Ów wolno podniósł wzrok ukryty za czarnym welonem i skrzyżował go z mocarnym Gnollem.

- Tak - westchnął wreszcie - Słowa wężowe. Skoro tak długo zostali ci przy życiu, cel był w tym. Muszą powiedzieć wszystko. Chcę to usłyszeć, by wyszczekać mojej Vaderze. Ich życie zależne od was, ale wasze od naszej woli. Nie jesteśmy sami, na zewnątrz są strzelcy i czarownicy. Jeśli poleje się więcej krwi Gnolle położą łby.

Odszedł od więźniów, znów zbliżając się ku czarownicy.

- Mądra bądź dla sfory swej. Zrobimy tak. Wysłuchamy słów tych tu. Do końca! - podkreślił - Później pani obejrzy wasze rany - wskazał na Larę - wy zaś opowiecie ze szczegółami skąd uciekaliście, jak się zaczęło, jak przebiegało. To wszystko ważne. Wolą mojej Vadery jest by to naprawić. O losie tych dwóch zdecydujemy na koniec, a teraz niech szczają pod siebie.

Wolno bez niepotrzebnego pośpiechu zdjął z palca maleńki pierścień i wyciągnął w kierunku szamanki. - To i imię Semiramis otworzy wam bezpieczniejszą drogę. - Uniósł brwi. Wyciągnął drobną elegancką dłoń - Umowa?