Skryta pod głębokim kapturem twarz Wędrowniczki nie poruszyła się, kiedy Cioldan wyraził swą opinię.

— O wiele łatwiej jest kogoś ocenić, niż zrozumieć — rzekła spokojnym tonem. — Moja przeszłość stanowi zamkniętą kartę. Powracanie do niej byłoby jedynie oznaką niepotrzebnego przywiązania. A te nie bez powodu jest zakazane przez Kodeks Zakonu Jedi. To, kim byłam, pozwoliło mi stać się tym, kim jestem teraz. Ale nie może wisieć nade mną niczym widmo. Jestem nową osobą i nie zamierzam oglądać się za siebie.

Negocjatorka Jedi w skupieniu wysłuchała żołnierza z Thaere, przez cały czas uważnie odbierając wszystkie jego słowa i emocje.

— Żaden z panów nie pytał — odparła zwięźle i rzeczowo na zadane pytanie.

Następnie poczekała cierpliwie, aż jej towarzysz się wygada, po czym zwróciła się do mundurowego.

— Ze szczerego serca ubolewam nad stratą państwa dzielnych żołnierzy — jej głos był łagodny i niemal beznamiętny, jednak można było wyczuć w nim nutę współczucia. — Choć zarazem odczuwam radość, że zdołali państwo uratować tych nieszczęśników od straszliwego losu. W związku z tym nasunęły mi się jednak dwa pytania. Udało się państwu może ustalić, gdzie udał się drugi z kontenerowców? I czy słyszał pan czasem cokolwiek o aktywności Czarnych Słońc w systemie Cularin?